ÇMENDURINA SHOKËSH

(Një kujtim që sot endet me pasoja)

Ishte një vjeshtë e qelbur e 1990-s. Më shumë se kaq, çdo gjë më dukej se duhet të ndryshonte.

Nuk isha, as djali i çmendur, as mejhanexhiu i radhës, por një student me një adoleshencë të qetë. Dhe pikërisht kjo më pëlqente tek unë. E dija se Vetja, po më kërkonte shumë.

Fillova fiksimin e koleksionimit, edhe çfarë: fosile. Asnjëherë nuk u thoja të tjerëve se çfarë bëja dhe çfarë isha. E kuptova që shoqëria po ndryshonte. Pasi kjo vjeshtë e qelbur nisi, e si e tillë, në shtator filluam shkollën në Universitetin e Tiranës, dega matematikë. Unë vija nga një shkollë fshati, ndërsa Ar Pushka, vinte nga Shkolla Skënderbeg, një quks, por njëkohësisht edhe nga Qukësi i Librazhdit. Hëhëhë, edhe quks, por edhe nga Qukësi. Për jetën e tij më tregonte se kur ishte fëmijë e përdornin si hamall për të transportuar valixhet nga Qukësi te stacioni i trenit.

Rastësia e keqe e deshi që qëlluam në një dhomë. Pinte shumë duhan, rreth 40 cigare në ditë dhe kollitej në orët 4:00-6:00 të mëngjesit. E thashë pra, ishte një vjeshtë e qelbur…

Tani meqë erdha në Tiranë, duhet “të zë një të dashur”. Duhet të ishte e para për mua, nuk është se nuk desha të kisha një të tillë më parë, por kisha menduar ndryshe.

Duhet të kisha vetëm një të dashur në jetën time e asaj t’i falja çdo gjë, sepse kur ta bëja me të në herën e parë, duhet të mendoja vetëm për të. Seç më kishte kapur, se duhet të gjeja një dashur, madje teoria e fiksimit tim qe, se po më ikte mosha… Pra ishte koha më e mirë për mua që doja të bija në dashuri, aq shumë sa muzika më bënte sikur isha i tillë. Madje, pas kësaj m’u shtua edhe një “edhe” se duhet t’u jepja fund masturbimeve. Sa ma pështirosën edhe shokët e dhomës, teksa qejflilloheshin gati çdo natë. Stina ime e fiksimeve filloi. Me Ar Pushkën, u grinda se pinte duhan në dhomë e më bezdiste shumë. Unë mendova “një zënkë e vogël midis shokësh dhome”. Pushka, e mendoi ndryshe. Megjithëse ishim shokë dhome, tinëz ai filloi të mbushte muret e godinës 4 me lajmërime mbi koncertet që unë do të jepja me Michael Jackson dhe Luciano Pavarotti. Kur u ktheva në shtëpi babai më tha se kishte marrë vesh se kanë mbushur Tiranën me letra për ty. Duket që shokët e mi, ishin më se të lumtur të hapnin thashetheme apo më mirë “fjalëmuti” për mua… Ai ishte i turpëruar për mua, me figurën idiote që po bënte në fshat, për të birin e tij fare normal. (Ishte mësues). Aq sa Zeqinea fqinja jonë, e shikonte kur vinte nga puna në drekë, dilte në oborr për të varur gjoja rrobat dhe e pyeste për mua. Gjithmonë i kam urryer të tillë, madje edhe veçohesha prej tyre, por ja që stina e tyre filloi. Patëm një muaj pune prodhuese në korrjen e misrit. Pasi u kthyem, dhomat u riorganizuan dhe ndërruam godinë, vajtëm te Godina numër. 5. Këtu filloi tmerri i stinës së vërtetë. Ai kishte shumë shokë të tjerë skënderbegas. Më kujtohet vetëm emri i Selthos. Me origjinë nga Burreli, tani jeton në Elbasan, lagjja “Haxhias”, diçka e tillë. Filluan të mbushnin muret e Godinës numër 5 dhe të Fakultetit të Shkencave të Natyrës me lajmërime të tilla. S’e dija as nga më vinin. Për mëshirë, tre shokë nga Shkodra, Ar Savaja, Ar Dollapçiu, dhe Bar Kolla, më ndihmuan ta gjej se kush ishte. Ky qe një lehtësim i madh për mua. S’pushuan, por të paktën e dija nga vinin. Nuk ndihesha mirë shpirtërisht. S’u mjaftuan me kaq. Një ditë më panë teksa shkoja në shkollë te 15-katëshi dhe m’u bënë rresht për një prapa. Ç’të bëja? Ishin shumë dhe të dhunshëm. Ndenjën ashtu deri në hyrje të godinës C në Fakultetin e Shkencave të Natyrës. Të gjithë qeshnin me mua. S’u kisha bërë asgjë. Për mëshirë prapë ata tre djemtë gjetën një stampist që iu paraqit Selthos sikur ishte çuni i tezes sime. Biseduan me të dhe i futi pak frikën. Kështu ndaluan. Dëmi ishte bërë.

Edhe në kohën që desha të gjeja një të dashur, tashmë isha unë shenja e integralit që më kishte kapur kjo shenjë e keqe në stinën time. Filluan rrëmujat në dhjetor. Unë mora pjesë që më 8 dhjetor. Atë natë dikush ndaloi makinën e policisë në Rrugën Budi. Isha unë që i dola para makinës së policisë. Rreth çështjes sime gjithçka tjetër është e parëndësishme. Degjenerova nga mësimet, sepse isha shumë i turbullt në mendje nga tronditja që pësova. Ato më lart vazhduan për disa muaj. Pushka, ishte kumarxhi i madh dhe i suksesshëm. Jetonte në të njëjtën dhomë me Nas Valën dhe Tak Ndalën. Të dy minoritarë. Nas Vala shkoi më pas në Greqi dhe lozte bixhoz. Pushka e rropi në bixhoz. Pushka u merrte atyre gjithçka dhe e përdorte pa leje. Ata s’ia varnin shumë, varja mo. Studentët mblidheshin në ndonjë dhomë të gjithë për të luajtur bixhoz. Aty ishte një herë Tak Ndala me të tjerë. Pushka i afrohet dhe i thotë në vesh “m’i jep pak brekët se do shkoj te e fejuara?” Taku u turbullua shumë nga kjo dhe murmuriti me zë të mjaftueshëm që të gjithë e dëgjuan “s’i mjafton këtij që më merr shampo dhe gjithçka tjetër. Tani më kërkon dhe brekët”. Pushka vuante nga fiksimi i gjërave të tjetrit, ato i shijonin shumë. Më parë i merrte edhe pantofla, peshqir, dilte edhe me pulovrat e Takut. Tani Pushka ka një restorant që e bëri me paratë që ia vodhi Nas Valës. Vala është ndarë nga gruaja dhe bën një jetë të vështirë.

Shkëputur nga Libri Tregu i Zeros me Titullin: Më jep pak brekët se do shkoj tek e fejuara

eT

Për Gazetën Shqip, 19 Maj 2014

Quhem Yll

Fjalët e një miku të dashur që nuk jeton më me dëshirën e tij

-       Unë nuk jam psikopat! Kapi lulen me një dërgesë tek vajza aty pranë duke thënë: - Sot lule nuk dhurohen më, e përse?! Ai që i jep lule dashurisë së tij qenka i dalë jashtë mode? I kanë lënë lulet vetëm në përkujtim të atij që shkoi, e përse mos të lënë një guriçkë kur të shkojnë ta vizitojnë në pllakën e mermertë të varrrit! Më mbytën me ilaçe... Më në fund nuk më duronin në shtëpi dhe më çuan në mëhallën e të gjithëve. Ça kanë me mua vallë? Përse nuk më lanë në dhomën time. Unë jam normal, ti jo? Unë e shoh Zotin e flasë me të çdo natë, ti jo?! Shoh edhe xhindët. Përse qënkemi të çmendur ne, se shohim ato që nuk mund ti shohin e te prekin këta gjoja normalët! Këtu është tmerr, më japin ilaçe por nuk i përtyp. Përse disa janë shumë mbi normalë e të lumtur, e të tjerë sakatë e të vuajtur? Si mund ta kalosh tërë jetën ashtu, patjetër edhe këta të vuajturit do të kenë një shpërblim, është e pamundur të mos shpërblehem. E në mos qoftë kështu do ti prishim të gjitha moralet e ndërtuara të fesë, nuk do të ketë më vlerë të egzistojë mes nesh.

Përse mua më shohin kështu, mos u jam bërë barrrë të tjerëve? Shkuan e më mbyllën atje në çmendinën "YLL" me pesë cepa sepse ne jemi yje. Unë jam në dhomën pesë. Jam edhe nga lagjja pesë, madje shtëpinë e kam patur në kat të pestë, por e shitën për mua së hipja në ballkon. Flisja, flisja, flisja dhe fluturoja me Zotin. Por në shkollë nuk kam qënë me pesa.  E vetmja pesë që kam marrë që nga klasa e parë deri në vit të tretë në Akademinë e Arteve  ishte ajo e ...nuk e mbaj mend.

Di vetëm se kam qenë me dhjeta. Këtu më pisët se kurrë, këtu na rrahin. Na lënë ashtu me urinë e nevojë kafe që të mbajmë erë me dëshirë. Mua me pëlqen. Një ditë erdhi ajo e bardha e ushqimit, ajo pështyn shpesh në pjatën time, e unë ça bëra?! E hodha gjithë uturakun tim në surrat. Qe mos të lahem dhe më pas mezi pres ta përqafoj fshehurazi. Hahaha, ajo e ka inat këtë gjë. Mua më pëlqen. Prandaj më urren dhe pështyn në pjatën time. Për këtë shpërblim të bukur, më mbajtën një muaj në izolim, i lidhur në duar, me atë pak dritë. Edhe aty u qelba në erë. Në verë na qethin, nuk njoh femrat nga meshkujt. Marrin zorën e na freskojnë në oborr. Ja Yllka shoqja ime, ajo po fluturon. E dua atë. Sa për kujtim edhe unë quhem Yll. Jo Ylli,  prandaj e dua shumë atë vajzë. Rri këtu në stol duke pirë ndonjë cigare që më japin infermieret. Të shohësh çfarë vithesh dhe gjoksi të bukur ka. Vetëm se është tullace. Edhe atë e zunë morrat e xhindeve. Thonë që kam shumë shok, edhe unë i kam parë. Unë të gjithë shok i kam. Ata në verë vishen me të trasha, e në dimër dalin lakuriq. Nuk më ka ardhur askush të më vizitojë, u bënë tashmë dhjetë muaj. Nuk di ça bëhet me bibliotekën, me pikturat e mia në studio! Me siguri, do i kenë shitur gruaja dhe fëmijët e mi. Tërë ato libra që i mblodha me mundim, kur prindërit nuk kishin më jepnin lek për të blerë edhe librin edhe telajon. Tërë ato piktura të frymëzuara natën. Të paktën ti shesin, vetëm mos i digjni! Quhem Yll, apo e thashë një herë këtë. Pse nuk më çuan më mirë në azile? Tani kam një të dashur, dua të bëj fëmijët e mi kur të dal që këtej, po dola ndonjëherë! S'ka gjë, do të martohemi këtu. Kemi edhe një prft, atë të shkretin e kanë harruar që nga koha e atij komunizmit. E kush tha që ne jemi të çmendur, edhe unë fluturoj. Të jeni të sigurt se ne të çmendurit shohim atë që nuk mund ta shihni ju gjoja normalët. Pikërisht, normalët janë më të çmednur nga ne, se hiqen sikur janë. As tek rrenat nuk janë. Ne shohim çdo gjë, edhe atë që lëviz mbi ne, prandaj na mbyllin këtu. S'duan të dalin sekretet. Çfarë kanë me ne artistët, ne jemi liçensuar për çmenduri ndërkombëtare. A jemi të paqtë, bëhemi të egër se ju nuk na doni. Unë kam edhe shumë shokë në parlament, të gjithë shokë i kam. Nuk e ke vënë re sa ngjajnë me mua!

Aty për aq pak sa qëndrova unë, ishte tmerr. Gjithkush të kërkonte ndihmë. Madje pashë edhe një fqinjin tim që merrte ilaçe dhe fliste me të bardhën e murit. Çdo gjë jo edhe aq e fshehur. Shpesh shoqëria jonë të vret, njerëz që bërtasin kudo, prindër esterikë që rrahin në rrugë fëmijët e tyre për gjënë më të vogël. Dhunë e vetëm dhunë, të tjerë që zihen e përsëri bërtasin për antenën në tarracë, kush e fiku e kush e hapi pompën. Tani që na falën lirinë, nuk dimë të duam që ta përdorim atë! Prandaj do të jetë i vrarë  në liri për t'u rikthyer në guackën e parë: që mendimi të jetë më i plotë. Sepse sipas saj dhuna bën njeriun. Dhunë për monumentin e një kohe, me moshën, djem që rrahin prindër, por edhe burra të dhunshëm për gratë dhe fëmijët. Se nuk ka problem është gjë e tjetrit, se je ti tjetri dhe unë dua të heq tërë nervin tim. Në një shqoqëri si kjo e e jona ku ngacmimi është bërë si dëshirë për t'u ndjerë më mirë, është një arsye më shumë përse populli nuk ngrihet të protestojë në festën e mizës që edhe me atë që gjen mbi çdo gjë të pisët, e pranon dhe lepin surratin. Disa të etur për grykësi, e disa kënaqen me pak...  

Shkëputur nga Libri Tregu i Zeros, faqe 52, et