Wednesday, November 30, 2011

"Rilindja Kombëtare, si kthim në ndërgjegjjen qytetare"


Mos e bëj indiferencën tënde ëmbëlsi sistemesh





















Rilindja Kombëtare Shqiptare ishte rezultat i lëvizjes politiko-shoqërore dhe kulturore për çlirimin e vendit nga zgjedhja e huaj. Kjo lëvizje, nisi nga mesi i shekullit XIX dhe përfundon vitin 1912, me shpalljen e Pavarësisë Shqipërisë.

Sot nuk jetojmë frymën e Rilindjes Kombëtare! Zgjedhja e huaj na janë bërë mendimet e atyre na qeverisin, bashkë me ata,edhe korporatat e tyre. Por pushtimi i huaj është bërë ëndrra e shqiptarit për shqiptarin, hedhurit e mendimeve negative oborr mendimeve fqinjit! E thënë pak ndryshe, ne jemi hedhur për votuar dhe qeverisur nga ata çdo gjë e bëjnë për interesat e vendit kanë krijuar shitur e blerë, por ama për xhepin e tyre. Janë pikërisht ata Tiranën e mbushin pak a shumë kuq e zi, e prapa saj, çdo pëllëmbë toke e blejnë dhe e shesin po ata.

Humbja e dinjitet personal shqiptarëve lidhet edhe me rrjedhën e informacionit. Madje, askush nuk e ka mendje se vendi yt dhe dëshirat e tua mbi , janë ato trashëgohen nga Rilindja Kombëtare!

Pothuaj çdo gjë është bërë komerciale lidhje me dashurinë e vendit tënd, po ashtu edhe dëshira e ABC-! Sa shpejt e harrojmë se atë shkruajmë sot, e kemi fryt një pune nuk duam ta njohim! Nuk kamë DINJITET KOMBËTAR, sepse jemi bërë si furça duhet pastrojmë mendimet e politikës dhe dëshirave saj! Ka shumë vende botë por edhe Evropë, qenë kohën kur kanë patur rilindjet e tyre, kanë vazhduar po atë frymë. Ne JO!

Ne ende vuajmë dhe nuk duam kuptojmë faktin se protestuarit apo dalurit rrugë për protesta, është ndërgjegjësim qytetar, është si gjaku për trupin.

Është ushqim për krijim mendimesh pavarura. Ka ardhur dita kuptojmë se rrugë duhet vërshuar, sepse ne nuk jemi dele udhëhiqemi apo ushqehemi barin ku na çojnë! Ose na thërrasin, se dhurata e mirë për vendin tonë përkujtim pavarësisë është hapja e një qendre madhe tregtare…! Komercializma pa emërtim, na bëjnë harrojmë mundin plot vlere Rilindasve tanë, apo një kohe e kemi vështirë ta mendojmë se ajo e sotmja është lindje e shkuarës! Prandaj është bërë e udhës, se ata bëjnë ecjen e politikës çdo ditë, mos mendojnë fare për ne!

Dhe ashtu siç ndodh gjithmonë e kundërta, ne si qytetarë duhet kthejmë sytë nga udha e gjatë e Rilindjes sonë Kombëtare. Pushteti po lufton çdo ditë e shumë për interesat e veta, ndërsa ne, edhe kur duam kujtojmë Rilindasit tanë, i harrojmë si hedhur lecka vjetra historisë. Ne na i manipulojnë ditët si kapsllëk dëgjimi dhe shikimi! Ne nuk duhet heshtim sepse ata gëzohen! Zotërinj, njerëzit e këtij vendi, nuk janë kafshë sintetike!

Nuk e dija, dhe as nuk kisha për ta kuptuar se Pavarësia e Shqipërisë ka lidhje me një krijim tjetër udhëheqjeje! Tani po shkruaja shkrimin, një miku im, tha se harresa e madhe i bëhet Shqipërisë për Festën e Pavarësisë por edhe studime, citime etj, është harresa e një ndër atyre e filluan këtë nismë: Jeronim De Radës. Sipas burimit hasur farerastësisht nga unë, dhe fjalëve mikut tim, ishte De Rada një ndër ata e hapi Rrugën e Pavarësisë, se po ishte për brekushet, apo groshët e festet e Turqisë do ishim pak keq se ç’jemi sot.

Sakaq,është llumi politik i cili nuk bën mendosh ndryshe. Por rinjtë, zënë keq nga globalizmi dhe teknologjia, nuk është se mendojnë shumë për çështjet një Shqipërie Natyrale ose asaj Reale. Dhe shumë kjo gjë duket tek rinjtë e trojeve shqiptare, cilët mbeten ende me sytë nga Shqipëria dhe Tirana, e marrë gjithë bashku, nuk mbartin as ndonjë guxim për vepruar, por,as edhe guxim për shpresuar.

Kemi edhe festa kombëtare. Për to nuk jemi fort sigurt, i festojmë sa për tu dukur bashku me politikanët tanë, apo na pëlqen mblidhemi me vërtetë! Ne nuk e varim flamurin tonë kombëtar çdo diel dritaret tona, ashtu siç e bëjnë shtete tjera. Ose rrallë herë e vendosim një cep shtëpisë sonë! Edhe atë copë karte Aktit Pavarësisë, kopjuar dhe botuar nga Lef Nosi, nuk duam mundohemi ta printojmë, e pas ta kornizojmë për vendin bukur dhomës!

Kohët e fundit diçka ka ndryshuar rreth vënies flamurit çdo dritare, por edhe kjo është shumë pak, nuk është flamuri ai tregon dashurinë për vendin ku jeton. Rrallë herë e shoh flamurin kombëtar vendosur diku ndonjë dhomë këtyre dinjiteteve, sado i vogël jetë ky flamur.

Ne fakt bëhemi dashur për vendin vetëm një herë vit. Harrova, e duam vendin tonë kur e vendosim flamurin kombëtar foton e profilit Facebook! Sigurisht, atë nuk mund ta bëjmë realisht dhe me shpirt, e tejçojmë rrjetet sociale!

Por ç’ keqe ka, dalësh rrugë e protestosh një ditë feste me një idealizëm paqtë, me figurat e Rilindasve harruar, me harmonikë, flamur kombëtar, kitarë, lexim Migjenianësh, Konice, De Rade, apo edhe çdo gjë tjetër i përket kësaj dite. Ka ardhur dita ndërgjegjësohemi, se fajin madh e ka populli, jo ata na hipin sipër për çdo katër vjet. Ndërsa për ty Shqipëri e dashur, Gëzuar festën tënde, por Jo atë gjithë shqiptarëve.

Për Gazeten Shqip, 5 Dhjetor 2011.

No comments:

Post a Comment