KUR FITON PROTESTA DHE JO SHQIPTARËT

-Reflektor-

Ne nuk jemi ende të njohur me atë që bëjmë pavarësisht se në rrugët e protestës gjen atje këtu edhe gabime se kujt do t’i jepen ca merita. Duhet të përfundojmë në këtë çast hedhjen në lavde për politikanët tanë, ndoshta këtë të mirë e ka vërtetuar protesta gjatë ditës së saj të fundit para kryezyrës që këtë herë është me “k” të vogël. Mos harrojmë se pati fakte rrotull nesh se nxënësit po linin orët e mësimit dhe shkolla e tyre ishte kyçur, por edhe për ata idealistët që fjetën atë natë në bulevard ne menduam pak se kjo është protesta e mundësive të reja.

E veprimeve që nuk vijnë nga politika e re se dikur kur të dilje të thoshe atë që mendoje ai tjetri të vriste, as e policëve që nuk ishin të armatosur rëndë dhe të jepnin një kohë qetësie, por e një ardhjeje të mbushur prej kohësh në mendësinë tonë që nuk shfrymë kurrë aq sa duhet. Ndoshta këtë do ta bëjmë më mirë kur të hapen Shtëpitë Publike… Prandaj i votuam qe ne të bëjmë atë që duam me ata… I kish ca mrekullira kjo protestë, njerëzit që bëjnë gjithë ditën gam-gam në Facebook i pashë atje… Brezi që nuk ka fituar asgjë nga ky vend po përsëri ishte atje. Megjithatë, për këta të fundit që janë mësuar me armët e një kohe të shkuar nuk e kuptoja se për kë donin të ishin të gatshëm…

Sigurisht që dikush duhet të dilte ta merrte fjalën, por këtu nuk shoh asgjë të keqe. A duhet të them që kjo ishte një luftë më e hershme dhe më e vjetër, diçka që pritej prej tyre sa më shpejt në kohën e duhur?! Nuk më intereson. Lëndët kimike nuk duhet të vinin te ne, kaq. Di që të gjithë donin të dilnin pa pasur asnjë interes, sepse si ndryshe më parë shkonim çdo ditë. Këtu fillon ftohja jonë, sepse kam frikë se për pak, ose aspak gjëra nuk do dalim më në shesh.

I duhet dhënë kohë këtij brezi të rinj politikanësh që në dukje kanë një prezencë disi më qytetare. Uroj shumë që kështu siç e nisi Qeveria e Re, kështu mos të mbyllet mandati i saj. Ajo që po ngrihet kaq hedhur është miti i atyre që nuk kanë dalë kurrë nëpër protesta, nga ku e quajtën atë si lartësinë rifillimit të tyre. Paçka se nuk kanë filluar kurrë më parë: të paktën edhe me dhjetë vetë… Po të kishe një sy të hollë në protestë e kuptoje shumë mirë se kush e organizonte, pavarësisht se për Ne si qytetarë këtë herë kjo nuk pati asnjë rëndësi.

Nga fitorja e datës 15 nëntor, ne të gjithë duhet të nxjerrim mësime. Politikanët nuk na kanë dhënë asgjë, ata mbajnë borxhe edhe këtë herë. Madje edhe vendin ku i kemi zgjedhur. Ne u ndiem të lirë dhe me emocione, sepse kjo qe paqja jonë. Jo që erdhi nga sipër ishte detyrim i ditëve të para ndaj nesh dhe i së ardhmes. Klientët e shoqërisë aktive ose ashtu siç i quajmë ne civile, shpeshherë duhet të përjashtohen. Së këndejmi pas njërës ose tjetrës palë, në vërshimet e tjera keni për të parë që nuk do ketë asnjë personazh publik, por vetëm kohë qytetarësh të thjeshtë.

Indinjimi i shqiptarëve dhe kërkesa për një Jo, dua ta shoh si fillimin e ndryshimeve në mendësinë e popullit. Nuk më ikin nga mendja thirrjet e gëzuara dhe përqafimet e qytetarëve pas fjalëve të një pushteti që nuk na përfaqëson, por na përfytyron në 140. Është ky një fillim i mirë apo ne nuk do dalim më në shesh?! Kam parë çastet më emocionuese gjatë protestës në bulevard: Njerëz që sillnin ujë, bukë dhe batanije. Shto këtu edhe fundin, një zviceran që pastronte trotuarin kundër atyre që dalin kundër lëndëve kimike.

Dukej se donim të realizonim atë rolin tonë që nuk e kishim prej kohësh, thirrje në mungesë prej përtacësh dhe reflektorit mendor ku nuk na vjen keq për asgjë.

Kur do dalim përsëri në shesh për malin, njerëzit që vdesin në miniera, detin, ujin, Elbasanin e të tjera? I kisha bërë një premtim Vetes sime, prej nga do kaloja çdo luhatje jo për famë e burrni se nëse lëndët kimike sillen në vendin tim, nuk do kisha kokrrën e frikës të përgatisja molotov ose bojë të kuqe për kryezyrën në bulevard. Bashkë me të edhe një ndalesë në port me shoqërinë time. Por më mirë që nuk ndodhi, sepse hedhja jonë mbi ta do të ishte e frikshme… Të paktën edhe këtë herë nuk e bëra gati valixhen për të ikur, por ajo atje është në cep dhe më pret.

Mbase nuk ishte dëshira për të dalë në rrugë ajo që na ngriti nga dembelizmi dhe kafetë, por çështja. E që këtë herë prek edhe të pasurin, të varfrin, të majtin e të djathtin. Ne nuk donim të prisnim më shumë si brezi i prindërve tanë, të paktën këtë e dimë pse dolëm… Ca ditë më pas është e vështirë të durosh në Tiranë qetësinë e humbur të qytetit. Tani presim datën 28 Nëntor kur të gjallërojnë zemrat e indiferencës. Pse duhet të bëhemi gjithmonë të famshëm për gjëra të pista? Nuk e ruajtën drejtuesit e këtij vendi Shqipërinë të pastër, por e bëmë ne. Prandaj ju lutem mos u jepni atyre asnjë falënderim për datën 15 Nëntor.

Por pse ne përsëri na pëlqen retorika e politikanëve tanë që bëjnë të pranojmë atë që ndodh?! Fjalimi ishte qese e zezë që kërkonte të mbulonte një re të bardhë ku prej vendit tim në qëndrim nuk dukej nga i vinte drita. Më pas gjatë orës pesë e pak, edhe Hënën me dritën e saj mbi Kryeministri. Ishin fjalë të gatshme për gjëra të tjera që ne ende nuk e njohim se çfarë do të ndodhë me Shqipërinë dhe të tjera të sjella në të. Sepse çdo fjalë pushteti do të ketë shumë ndryshime pas kësaj proteste.

Ky është fundi i marrëzisë së politikanëve me gjak të njëjtë dhe fillimi i një brezi që nuk bëhet hije me heshtjen. Më duket se ka fituar protesta dhe jo ne shqiptarët… Tani duhen menduar vetëm mënyra që të zgjedhurit e kësaj kohe të mos sillen me ne si një ditë më parë, sepse formula mbetet po ajo: Më Shpesh në Shesh. Nuk janë mbyllur ditët e saj, prandaj Buzëqesh dhe Dashuro.

Gazeta Shqip 

18 Nëntor 2013 

La vittoria di chi protesta o la vittoria della protesta?

Non ci accorgiamo di quello che facciamo, pur essendoci degli errori qua e là nell’attribuzione dei meriti durante le proteste. Dovremmo finirla ora di lodare i nostri politici, questo almeno lo ha rivelato la protesta stessa nel suo ultimo giorno davanti all’ufficio del premier, questa volta con la u minuscola.

Non dimentichiamoci del fatto che molti studenti hanno abbandonato le lezioni e le scuole erano chiuse, ma anche per quanto riguarda gli idealisti che hanno passato la notte fuori sul boulevard, per un po’ abbiamo pensato che questa fosse la protesta delle nuove possibilità.

La protesta delle azioni che non sono frutto di questa nuova politica, visto che un tempo quando protestavi per dire la tua potevi essere ucciso, e nemmeno dei poliziotti che questa volta erano disarmati e garanti dell’ordine, ma di uno sfogo che ci tormentava da tempo e che non siamo mai riusciti a tirare fuori del tutto. Probabilmente lo faremo molto meglio quando apriranno le Case Pubbliche.

Li abbiamo votati proprio per questo, perché facciano ciò che vogliamo … Anche questa protesta ha avuto i suoi miracoli, le solite persone che sparlano continuamente su facebook, li ho visti tutti là… La generazione che non ha ottenuto nulla da questo Paese era sempre là… Comunque, per quanto riguarda quest’ultimi, abituati alle armi d’un tempo, non riuscivo a comprendere per chi volessero tenersi pronti…

Sicuramente qualcuno avrebbe dovuto prendere la parola, ma qui non ci vedo nulla di male. O forse dovrei dire che questa era una guerra più remota e arretrata, un qualcosa che era in attesa di un’occasione e del momento più opportuno?! Non mi interessa.

Le armi chimiche non dovevano arrivare da noi, punto. So solo che tutti volevano andare a protestare senza alcun interesse, perché a differenza di prima ci andavamo ogni giorno. E qui cominciamo a prendere le distanze, perché temo che per poche ragioni o forse nessuna scenderemo di nuovo in piazza.

Bisogna dare tempo a questa nuova generazione di politici, che in apparenza si presentano più civilizzati.
Mi auguro anche che il nuovo governo non termini il suo mandato così come l’ha cominciato. Ciò che risalta in modo tanto manifesto è il mito di quanti non hanno mai protestato, ragion per cui l’hanno considerato un buon motivo per ricominciare pur non avendo mai iniziato prima, nemmeno con una decina di persone. Un occhio vigile sula protesta poteva capire benissimo chi fossero gli organizzatori, nonostante ciò avesse poca importanza per Noi cittadini in questo caso.

Noi tutti dovremmo trarre una lezione dalla vittoria del 15 novembre. I politici non ci hanno dato un bel niente, anzi sono in debito anche questa volta. Ci siamo sentiti liberi ed emozionati, perché è stata questa la nostra pace. Non è provenuta dall’alto, ma è stato un obbligo del governo nei suoi primi giorni di vita, verso di noi e verso il futuro.

I clienti della società attiva o, come lo chiamiamo noi, società civile, delle volte devono essere lasciati da parte. D’ora in poi, che si tratti di uno schieramento o dell’altro, nelle future manifestazioni non ci sarà più alcun personaggio pubblico, ma solo cittadini comuni.

L’indignazione degli albanesi e la richiesta di un NO, voglio vederla come l’inizio di un cambiamento nella mentalità del popolo. Non riesco a togliermi dalla testa le urla felici e gli abbracci dei cittadini dopo le parole di un governo che non ci rappresenta, ma ci immagina come se fossimo in 140. Che sia questo un buon inizio o noi non scenderemo mai più in piazza?! Sono stato testimone dei momenti più emozionanti della protesta nel boulevard: persone che portavano acqua, cibo e coperte. Il colmo è stato vedere uno svizzero che puliva la strada laddove gli altri protestavano contro le armi chimiche!

Sembravamo voler assumere quel ruolo che non avevamo da tempo, rifugiati ormai nell’ozio e nel menefreghismo.
Quando scenderemo di nuovo in piazza per protestare per le montagne, per le persone che muoiono ogni giorno nelle miniere, per il mare, l’acqua, per Elbasan, ecc?

Avevo fatto una promessa a me stesso, non per guadagnare fama o fare l’eroe, ma se avessero portato le armi chimiche nel mio Paese, non avrei esitato a preparare del molotov o della vernice rossa da lanciare contro l’ufficio del premier sul boulevard. Menomale che non è successo, altrimenti la nostra opposizione sarebbe stata terribile. Per lo meno questa volta non ho preparato la valigia per andarmene, ma è sempre lì nell’angolo che aspetta.

Forse non era il desiderio di scendere in piazza per protestare che ci ha smosso dall’ozio e dai bar, ma la questione in sé, poiché stavolta tocca i ricchi come i poveri, quelli di destra come quelli di sinistra. Noi non volevamo aspettare oltre come la generazione dei nostri genitori, almeno sappiamo il perché l’abbiamo fatto…

Qualche giorno dopo è insopportabile il vacuo silenzio che regna a Tirana. Ora attendiamo il 28 novembre perché le anime dell’indifferenza si sveglino. Perché dobbiamo sempre farci notare per le cose brutte? Non sono stati i politici a conservare l’Albania pulita, ma l’abbiamo fatto noi. Per cui vi prego di non rivolgere loro nessun ringraziamento per il 15 Novembre.

Perché la retorica dei nostri politici che ci spingono ad accettare ciò che accade continua ancora ad affascinarci?! Il discorso è stato come un sacco nero che cercava di coprire una candida nuvola cui, dalla posizione in cui ero io, non si capiva da dove provenisse la luce.

In seguito, verso le cinque e qualcosa , stessa cosa succedeva per la Luna, i cui raggi illuminavano gli uffici del premier. Si trattava di parole pronte per altre ragioni perché noi tuttora non sappiamo che cosa ne sarà dell’Albania e di tutto ciò che esse comportano. Dopo questa protesta, le parole del governo saranno molto diverse.

Questa è la fine della pazzia dei politici con lo stesso sangue e l’inizio di una generazione che non rimane muta nell’ombra del silenzio. Mi sembra quasi che sia stata la protesta a vincere e non gli albanesi … Ora rimane solo da fare in modo che gli attuali eletti non si comportino con noi come qualche giorno fa, perché in fondo la formula è sempre la stessa: più spesso in piazza. Non sono terminati i suoi giorni, per cui Sorridi e Ama.

Pubblicato sul quotidiano Shqip del 18 novembre 2013. Titolo originale “Kur fiton protesta dhe jo shqiptarët”.
Tradotto per Albania News da Daniela Vathi.