Unë tek gjërat

Ora e fëmijërisë. A e dini sa nuk jetojnë njerëzit? Se ne hidhemi për të mbetur aq pika sa kemi vënë në fund të fjalive gjatë jetës. Ende pa e ditur pse binte pika me shi kur drita bëhej gri dhe pallati i kuq, isha hapja e gojëve që mburreshin se kush pinte – kapte - numëronte më shumë sshshhiiii. Më dilej me çadër që s’kishte pse hapej. Desha të kërcisja për pëllgjet, ndërsa tani pyes çfarë janë këto kohëra nën shi kur një bisedë për vlerat është thuajse krim! Janë kohë të zymta ku vlerë kanë vetëm letrat me vlerë.

Dola nga jashtë. Takova Hanën, ishte këpucët e pak veshura të një viti më pare. Tani fqinjeve po u shkarkoj shkarkuesin në banjo, po më flet turqisht. Nuk eshte as alla turka! I kam dashur gjithmonë që gjërat të bëjnë dashuri, të më bëjnë dashuri. Kam zhgënjyer, kam fyer edhe të tjerët brenda meje. Unë kafsha sintetike ndoshta jam ata që shaj të bëhen së prapthi sepse jetojmë epokën kur disa idiotë qeverisin heshtjen. Po mësoj asgjë, më erdhi rrënqethje fertiliteti. Edhe për sa duhet të flas për vepra komode?! Me përjashtim të ngjizjes, çdo vepër tjetër kërkon terren të vështirë.

I shoh. Unë i lëviz retë e thinjura. Se po mos ti shihja unë, ato nuk do lëviznin. Kur më mbarojnë fjalët, bëj foto, bëhem foto. Më në fund po më ikën koha e daljes së krahasimeve me “si”. Toka lëviz vetëm kur unë eci mbi të. As vdekja nuk ka qenë kurrë, bëhet vetëm një fillim për atje që nuk ekziston.

Perënditë ca zotëronjësa qe më qajnë nga lart. Një pikë më bie nga sipër. Jam i dënuar që urinën e zotave ta quaj shiun tim. Po kur unë qaj, sa dhe si e quan milingona lotin tim?! Apo mos vallë urinën e merr për lot?! Deri sa të kërkoj se kush janë perënditë e perëndive, nuk e gjej dot. Numerim i shiut nga vrima e miut paska ka edhe trishtim sa ai kur e shoh lirinë që bëhet më e lirë me zogjtë qe ushqehen në kazanët e plehrave me njerëZinë. Sot kam prerë vetëm gërshërët

I within Things

Childhood hour. Do you know that people do not live? Because we throw ourselves to remain as many full stops as we have put in the end of the sentences during life. Yet not knowing why did the rain drop when light became grey and the buildings red, I was the shouting mouth of who drinks – catch – numbers more raaaiiinn. I wanted to go out with an umbrella that didn’t need to be opened.

I wanted to crack for the pools, while now I wonder what are these times under the rain when a conversation on values is almost a crime? These are gloomy times where the only valuable things are the securities. I went out. I met Hana, was the shoes less worng of a year ago. Now I’m flushing the toilet to the neighbors, is talking in Turkish to me. And it’s not even alla turka! I have always wanted for things to make love, to make love to me.

I have disappointed, offended even the others inside me. I, the synthetic animal, maybe I am those I bully for being on reverse because we live in the era where some idiots rule the silence. I’m learning nothing, I’ve got fertility chills. For how long I should talk about comfortable deeds?! Apart conception, every other deed seeks a difficult terrain. I see. I move the grizzled clouds. As if I didn’t look at them, they wouldn’t move.

When I am out of words, I take pictures, I become a picture. Finally I’m getting rid of the time when I use to compare with how. The Earth moves only when I walk on it. As death has never been, becomes a beginning for what does not exist. The Gods are some possessors who cry for me from above. From above a drop falls on me. I’m condemned to call Gods hunger and call it my rain. But when I cry, how and what does the ant calls my tear?! Or do they take tears for urine?! Until I search for Gods God’s, can’t figure it out. Counting rain from a mouse hole apparently it has also sadness to look at freedom more free then birds who feed themselves in the garbage can with huMans. Today I’ve cut only the scissors.

Translated by

Davjola Ndoja

Kikinda Short Story Festival 
July 2014