KUR FITON PROTESTA DHE JO SHQIPTARËT

-Reflektor-

Ne nuk jemi ende të njohur me atë që bëjmë pavarësisht se në rrugët e protestës gjen atje këtu edhe gabime se kujt do t’i jepen ca merita. Duhet të përfundojmë në këtë çast hedhjen në lavde për politikanët tanë, ndoshta këtë të mirë e ka vërtetuar protesta gjatë ditës së saj të fundit para kryezyrës që këtë herë është me “k” të vogël. Mos harrojmë se pati fakte rrotull nesh se nxënësit po linin orët e mësimit dhe shkolla e tyre ishte kyçur, por edhe për ata idealistët që fjetën atë natë në bulevard ne menduam pak se kjo është protesta e mundësive të reja.

E veprimeve që nuk vijnë nga politika e re se dikur kur të dilje të thoshe atë që mendoje ai tjetri të vriste, as e policëve që nuk ishin të armatosur rëndë dhe të jepnin një kohë qetësie, por e një ardhjeje të mbushur prej kohësh në mendësinë tonë që nuk shfrymë kurrë aq sa duhet. Ndoshta këtë do ta bëjmë më mirë kur të hapen Shtëpitë Publike… Prandaj i votuam qe ne të bëjmë atë që duam me ata… I kish ca mrekullira kjo protestë, njerëzit që bëjnë gjithë ditën gam-gam në Facebook i pashë atje… Brezi që nuk ka fituar asgjë nga ky vend po përsëri ishte atje. Megjithatë, për këta të fundit që janë mësuar me armët e një kohe të shkuar nuk e kuptoja se për kë donin të ishin të gatshëm…

Sigurisht që dikush duhet të dilte ta merrte fjalën, por këtu nuk shoh asgjë të keqe. A duhet të them që kjo ishte një luftë më e hershme dhe më e vjetër, diçka që pritej prej tyre sa më shpejt në kohën e duhur?! Nuk më intereson. Lëndët kimike nuk duhet të vinin te ne, kaq. Di që të gjithë donin të dilnin pa pasur asnjë interes, sepse si ndryshe më parë shkonim çdo ditë. Këtu fillon ftohja jonë, sepse kam frikë se për pak, ose aspak gjëra nuk do dalim më në shesh.

I duhet dhënë kohë këtij brezi të rinj politikanësh që në dukje kanë një prezencë disi më qytetare. Uroj shumë që kështu siç e nisi Qeveria e Re, kështu mos të mbyllet mandati i saj. Ajo që po ngrihet kaq hedhur është miti i atyre që nuk kanë dalë kurrë nëpër protesta, nga ku e quajtën atë si lartësinë rifillimit të tyre. Paçka se nuk kanë filluar kurrë më parë: të paktën edhe me dhjetë vetë… Po të kishe një sy të hollë në protestë e kuptoje shumë mirë se kush e organizonte, pavarësisht se për Ne si qytetarë këtë herë kjo nuk pati asnjë rëndësi.

Nga fitorja e datës 15 nëntor, ne të gjithë duhet të nxjerrim mësime. Politikanët nuk na kanë dhënë asgjë, ata mbajnë borxhe edhe këtë herë. Madje edhe vendin ku i kemi zgjedhur. Ne u ndiem të lirë dhe me emocione, sepse kjo qe paqja jonë. Jo që erdhi nga sipër ishte detyrim i ditëve të para ndaj nesh dhe i së ardhmes. Klientët e shoqërisë aktive ose ashtu siç i quajmë ne civile, shpeshherë duhet të përjashtohen. Së këndejmi pas njërës ose tjetrës palë, në vërshimet e tjera keni për të parë që nuk do ketë asnjë personazh publik, por vetëm kohë qytetarësh të thjeshtë.

Indinjimi i shqiptarëve dhe kërkesa për një Jo, dua ta shoh si fillimin e ndryshimeve në mendësinë e popullit. Nuk më ikin nga mendja thirrjet e gëzuara dhe përqafimet e qytetarëve pas fjalëve të një pushteti që nuk na përfaqëson, por na përfytyron në 140. Është ky një fillim i mirë apo ne nuk do dalim më në shesh?! Kam parë çastet më emocionuese gjatë protestës në bulevard: Njerëz që sillnin ujë, bukë dhe batanije. Shto këtu edhe fundin, një zviceran që pastronte trotuarin kundër atyre që dalin kundër lëndëve kimike.

Dukej se donim të realizonim atë rolin tonë që nuk e kishim prej kohësh, thirrje në mungesë prej përtacësh dhe reflektorit mendor ku nuk na vjen keq për asgjë.

Kur do dalim përsëri në shesh për malin, njerëzit që vdesin në miniera, detin, ujin, Elbasanin e të tjera? I kisha bërë një premtim Vetes sime, prej nga do kaloja çdo luhatje jo për famë e burrni se nëse lëndët kimike sillen në vendin tim, nuk do kisha kokrrën e frikës të përgatisja molotov ose bojë të kuqe për kryezyrën në bulevard. Bashkë me të edhe një ndalesë në port me shoqërinë time. Por më mirë që nuk ndodhi, sepse hedhja jonë mbi ta do të ishte e frikshme… Të paktën edhe këtë herë nuk e bëra gati valixhen për të ikur, por ajo atje është në cep dhe më pret.

Mbase nuk ishte dëshira për të dalë në rrugë ajo që na ngriti nga dembelizmi dhe kafetë, por çështja. E që këtë herë prek edhe të pasurin, të varfrin, të majtin e të djathtin. Ne nuk donim të prisnim më shumë si brezi i prindërve tanë, të paktën këtë e dimë pse dolëm… Ca ditë më pas është e vështirë të durosh në Tiranë qetësinë e humbur të qytetit. Tani presim datën 28 Nëntor kur të gjallërojnë zemrat e indiferencës. Pse duhet të bëhemi gjithmonë të famshëm për gjëra të pista? Nuk e ruajtën drejtuesit e këtij vendi Shqipërinë të pastër, por e bëmë ne. Prandaj ju lutem mos u jepni atyre asnjë falënderim për datën 15 Nëntor.

Por pse ne përsëri na pëlqen retorika e politikanëve tanë që bëjnë të pranojmë atë që ndodh?! Fjalimi ishte qese e zezë që kërkonte të mbulonte një re të bardhë ku prej vendit tim në qëndrim nuk dukej nga i vinte drita. Më pas gjatë orës pesë e pak, edhe Hënën me dritën e saj mbi Kryeministri. Ishin fjalë të gatshme për gjëra të tjera që ne ende nuk e njohim se çfarë do të ndodhë me Shqipërinë dhe të tjera të sjella në të. Sepse çdo fjalë pushteti do të ketë shumë ndryshime pas kësaj proteste.

Ky është fundi i marrëzisë së politikanëve me gjak të njëjtë dhe fillimi i një brezi që nuk bëhet hije me heshtjen. Më duket se ka fituar protesta dhe jo ne shqiptarët… Tani duhen menduar vetëm mënyra që të zgjedhurit e kësaj kohe të mos sillen me ne si një ditë më parë, sepse formula mbetet po ajo: Më Shpesh në Shesh. Nuk janë mbyllur ditët e saj, prandaj Buzëqesh dhe Dashuro.

Gazeta Shqip 

18 Nëntor 2013 

La vittoria di chi protesta o la vittoria della protesta?

Non ci accorgiamo di quello che facciamo, pur essendoci degli errori qua e là nell’attribuzione dei meriti durante le proteste. Dovremmo finirla ora di lodare i nostri politici, questo almeno lo ha rivelato la protesta stessa nel suo ultimo giorno davanti all’ufficio del premier, questa volta con la u minuscola.

Non dimentichiamoci del fatto che molti studenti hanno abbandonato le lezioni e le scuole erano chiuse, ma anche per quanto riguarda gli idealisti che hanno passato la notte fuori sul boulevard, per un po’ abbiamo pensato che questa fosse la protesta delle nuove possibilità.

La protesta delle azioni che non sono frutto di questa nuova politica, visto che un tempo quando protestavi per dire la tua potevi essere ucciso, e nemmeno dei poliziotti che questa volta erano disarmati e garanti dell’ordine, ma di uno sfogo che ci tormentava da tempo e che non siamo mai riusciti a tirare fuori del tutto. Probabilmente lo faremo molto meglio quando apriranno le Case Pubbliche.

Li abbiamo votati proprio per questo, perché facciano ciò che vogliamo … Anche questa protesta ha avuto i suoi miracoli, le solite persone che sparlano continuamente su facebook, li ho visti tutti là… La generazione che non ha ottenuto nulla da questo Paese era sempre là… Comunque, per quanto riguarda quest’ultimi, abituati alle armi d’un tempo, non riuscivo a comprendere per chi volessero tenersi pronti…

Sicuramente qualcuno avrebbe dovuto prendere la parola, ma qui non ci vedo nulla di male. O forse dovrei dire che questa era una guerra più remota e arretrata, un qualcosa che era in attesa di un’occasione e del momento più opportuno?! Non mi interessa.

Le armi chimiche non dovevano arrivare da noi, punto. So solo che tutti volevano andare a protestare senza alcun interesse, perché a differenza di prima ci andavamo ogni giorno. E qui cominciamo a prendere le distanze, perché temo che per poche ragioni o forse nessuna scenderemo di nuovo in piazza.

Bisogna dare tempo a questa nuova generazione di politici, che in apparenza si presentano più civilizzati.
Mi auguro anche che il nuovo governo non termini il suo mandato così come l’ha cominciato. Ciò che risalta in modo tanto manifesto è il mito di quanti non hanno mai protestato, ragion per cui l’hanno considerato un buon motivo per ricominciare pur non avendo mai iniziato prima, nemmeno con una decina di persone. Un occhio vigile sula protesta poteva capire benissimo chi fossero gli organizzatori, nonostante ciò avesse poca importanza per Noi cittadini in questo caso.

Noi tutti dovremmo trarre una lezione dalla vittoria del 15 novembre. I politici non ci hanno dato un bel niente, anzi sono in debito anche questa volta. Ci siamo sentiti liberi ed emozionati, perché è stata questa la nostra pace. Non è provenuta dall’alto, ma è stato un obbligo del governo nei suoi primi giorni di vita, verso di noi e verso il futuro.

I clienti della società attiva o, come lo chiamiamo noi, società civile, delle volte devono essere lasciati da parte. D’ora in poi, che si tratti di uno schieramento o dell’altro, nelle future manifestazioni non ci sarà più alcun personaggio pubblico, ma solo cittadini comuni.

L’indignazione degli albanesi e la richiesta di un NO, voglio vederla come l’inizio di un cambiamento nella mentalità del popolo. Non riesco a togliermi dalla testa le urla felici e gli abbracci dei cittadini dopo le parole di un governo che non ci rappresenta, ma ci immagina come se fossimo in 140. Che sia questo un buon inizio o noi non scenderemo mai più in piazza?! Sono stato testimone dei momenti più emozionanti della protesta nel boulevard: persone che portavano acqua, cibo e coperte. Il colmo è stato vedere uno svizzero che puliva la strada laddove gli altri protestavano contro le armi chimiche!

Sembravamo voler assumere quel ruolo che non avevamo da tempo, rifugiati ormai nell’ozio e nel menefreghismo.
Quando scenderemo di nuovo in piazza per protestare per le montagne, per le persone che muoiono ogni giorno nelle miniere, per il mare, l’acqua, per Elbasan, ecc?

Avevo fatto una promessa a me stesso, non per guadagnare fama o fare l’eroe, ma se avessero portato le armi chimiche nel mio Paese, non avrei esitato a preparare del molotov o della vernice rossa da lanciare contro l’ufficio del premier sul boulevard. Menomale che non è successo, altrimenti la nostra opposizione sarebbe stata terribile. Per lo meno questa volta non ho preparato la valigia per andarmene, ma è sempre lì nell’angolo che aspetta.

Forse non era il desiderio di scendere in piazza per protestare che ci ha smosso dall’ozio e dai bar, ma la questione in sé, poiché stavolta tocca i ricchi come i poveri, quelli di destra come quelli di sinistra. Noi non volevamo aspettare oltre come la generazione dei nostri genitori, almeno sappiamo il perché l’abbiamo fatto…

Qualche giorno dopo è insopportabile il vacuo silenzio che regna a Tirana. Ora attendiamo il 28 novembre perché le anime dell’indifferenza si sveglino. Perché dobbiamo sempre farci notare per le cose brutte? Non sono stati i politici a conservare l’Albania pulita, ma l’abbiamo fatto noi. Per cui vi prego di non rivolgere loro nessun ringraziamento per il 15 Novembre.

Perché la retorica dei nostri politici che ci spingono ad accettare ciò che accade continua ancora ad affascinarci?! Il discorso è stato come un sacco nero che cercava di coprire una candida nuvola cui, dalla posizione in cui ero io, non si capiva da dove provenisse la luce.

In seguito, verso le cinque e qualcosa , stessa cosa succedeva per la Luna, i cui raggi illuminavano gli uffici del premier. Si trattava di parole pronte per altre ragioni perché noi tuttora non sappiamo che cosa ne sarà dell’Albania e di tutto ciò che esse comportano. Dopo questa protesta, le parole del governo saranno molto diverse.

Questa è la fine della pazzia dei politici con lo stesso sangue e l’inizio di una generazione che non rimane muta nell’ombra del silenzio. Mi sembra quasi che sia stata la protesta a vincere e non gli albanesi … Ora rimane solo da fare in modo che gli attuali eletti non si comportino con noi come qualche giorno fa, perché in fondo la formula è sempre la stessa: più spesso in piazza. Non sono terminati i suoi giorni, per cui Sorridi e Ama.

Pubblicato sul quotidiano Shqip del 18 novembre 2013. Titolo originale “Kur fiton protesta dhe jo shqiptarët”.
Tradotto per Albania News da Daniela Vathi.

GRISE VOTËN NË 23 QERSHOR

E pe këtë titull? Nuk të pëlqen? Nëse nuk të duket mirë që në fillim të lutem mos e vazhdo më tej. Je militant dhe të pëlqen partia, kërkon të votosh atë që flet me fjalë të bukura dhe më pas bën hiçmosgjë në premtime?! Edhe për ty që dëshiron pushtetin mbi kokën tënde, edhe për ty që nuk ke punë, por do partitë se nuk ke para në xhep, për ty që përfiton sa më shpejt në këto ditë me shtesën e katit, por edhe për ata që duan çdo parti tjetër të lutem mos e vazhdo më tej këtë lexim. Po të lajmëroj që nëse je i tillë dhe të pëlqejnë mbledhjet partiake me pavarësi jo personale mos e lexo këtë shkrim, nuk bën për kohën tënde. Duhet lexuar vetëm nga ata që kanë votuar më parë dhe tani e shohin që nuk bëjnë më dot asgjë kur kërkojnë të kenë fuqinë për aq herë sa u thërret koha. 

Në 23 qershor nuk do votoj askënd për disa arsye. Jo se nuk dua të votoj, por dhe as marr përsipër të heq e të vë në pushtet me votën time të keqen më të vogël për të kërrusur perandorinë e që më pas të bëhet një tjetër si ajo. Jo edhe aq shkarazi, por te ne shpeshherë e keqja më vogël është bërë më e madhe trazuar me dëshirat personale për udhën që hiqet mbi njeriun e thjeshtë. Ditën kur miliona votues do të shkojnë të votojnë edhe unë do ta bëj atë gjë, por ama votën do e gris si kundërshti ndaj asaj që nuk më japin të zgjedh, sepse në letrën e votës nuk shkruhet me një katror të vogël “Asnjë nga më të mësipërmit”, por edhe sepse politikanët tanë një qelbsinllik janë. E di nga çdolloj kundërshtie që do të bësh me votën tënde ndaj tyre bëhet e kotë, por në të ka rëndësi edhe fakti se në qytet po flitet më shumë se kurrë mbi diçka të tillë për të gjetur mënyra kundërvënëse me veprime si Anti, Vota e Bardhë, Grise Votën etj…

 Sa më pak jemi aq më shumë do bëhemi. Sot flitet nesër do veprohet. Dua të kundërshtoj, sepse kështu jam rritur duke mos pranuar askënd që mbetet jo në përfaqësimin tim në Parlament, sepse nuk është përfaqësim, por PËRFYTYRIM, sepse këta politikanë majtas janë provuar ku madje as edhe të djathtët me pasion kanë bërë këneta që nuk gjallon më jeta. Kë të votoj partitë e tjera ku ende mbajnë mendësi prej të mëdhave nga kanë dalë dhe me të cilat bëjnë koalicion? Apo vjetërsirat pleqnore të po atyre që bëjnë ish dhe ndonjërën organizatë rinore? Cila është kundërshtia ime e vetme për të mos i dashur dhe pranuar këta njerëz? E di mjaft mirë se ka pa fund të tjerë që kanë vdekur për të drejtën e votës, gjë që unë e kam si mundësi prej tyre, por kjo nuk do të thotë që duhet të vazhdoj të votoj përgjegjësinë personale se kështu më është dhënë. 

Më kujtohet kur kam votuar për herë të parë, më dukej si një ndër gjërat më të rëndësishme që duhet ta fusja në baulen e kujtimeve. Prindërit e mi kanë kohë që nuk votojnë për çështje përgjegjësie. Po kështu edhe një pjesë tjetër e familjes sime. E gjitha kjo vjen nga një pakënaqësi e shpifur ndër vite, e cila na e ka sjellë në majë të hundës me këta njerëz, të cilët duhet të votojmë që ata të mbushin thasët e tyre. Madje, nuk jam aspak i luhatur për të votuar njërin që të heq tjetrin. 

Duke parë premtimet më boshe që kam dëgjuar ndonjëherë si majtas dhe djathtas duke parë intelektualët dhe artistët tanë (prej të cilëve jam shumë i zhgënjyer) të cilët mbështesin pa fund politikën duke parë edhe qytetarët që janë të etur pa kufi për trutë e reja të kandidatëve që duhet të zgjidhen, për të prapmet e reja për ulje bythazi pa përfaqësim, por edhe për një moslëvizje të egos qytetare, dua të bëj një thirrje ndaj të gjithë atyre që janë të lodhur me politikanët e këtij vendi: Të shkojmë të votojmë, të mos e lëmë kohën dhe vendin bosh, por ta GRISIM VOTËN NË 23 QERSHOR. 

Aty ku njerëzit janë të pakënaqur, aty ku njerëzit kanë kohë që nuk votojnë, vlerësimi më i mirë për veten e tyre është që të shkojnë të votojnë, por t’i braktisin duke vepruar ME REFUZIM. Si qytetarë që nuk kemi ndërgjegje dhe që nuk interesohemi fare për atë që na takon jashtë derës sonë të shtëpisë, ne të gjithë mbajmë ende shpresë te këta njerëz ku edhe në sloganet e tyre shkruajnë marrëzira.

 Në këtë Shqipërinë tonë ku gjërat duken më shumë si të pamundura, por që mirësisht dhe më thjesht mund të bëhen edhe për katër vjet, nëse në datën 23 qershor 2013 të gjithë ata që nuk duan të votojnë janë të zhgënjyer prej mesazheve të kota, apo aty ku erërat e shtrenjta të parasë duan të zaptojnë çdo metër të mbetur në Shqipërinë e Bukur, DUHET TA PRISHIN VOTËN. Sa shumë PA kam thënë deri tani! Sepse jam tej mase i zhgënjyer si nga ndërgjegjja qytetare ashtu edhe nga premtimet e kota. 

Duke E SHKARRAVITUR DHE GRISUR VOTËN TËNDE, Ti shqiptar kudo që mund të jesh nëpër Shqipëri, u thua këtyre njerëzve që flasin lart e poshtë se sot ke një presion në dorën tënde, dhe nesër të gjithë bashkë mund të zgjidhim një katror të vogël në fletën e votës me: Asnjë nga më të mësipërmit/et. Më e bukura është se edhe këta intelektualët tanë që janë kaq shumë të zotë, në vend që të ankohen se nuk kanë një Opera apo Teatër Kombëtar për të qenë, ankohen që të prishet e shkuara dhe të bëhet e tashmja interesash. 

Na duhet të mendohemi mirë sa e shtrenjtë është vota jonë. Si është e mundur që një fuqi e tillë nuk ka atë që meriton, bëhet ajo që Niçe e quan: Fuqi pa fitore. Njohja më e fortë (ajo e mungesës së plotë e lirisë së vullnetit njerëzor) është gjithsesi më i varfëri i sukseseve, sepse ka gjithnjë kundërshtarin më të fortë, krenarinë njerëzore. Në këtë unazë, vota shkon për atë lider partie që ka prapa tij një tufë me militantë më periferikë që më shumë është djathtas, dhe me një tufë tjetër që është majtas. Atëherë idealizmi dhe ndershmëria prej naivësh apo budallenjsh, shërbejnë për t’i dhënë partisë më shumë sesa përfitonin në ndershmëri, për t’u kuptuar edhe nga ata vetë se ca politikanë i vlerësojnë dhe i duan si emra, fytyra, fleta votimi, shifra, zëra në mitingje dhe ditë votimesh.

 Nuk ka për t’u rregulluar asgjë për sa kohë duhet të dalim në shesh se na dhemb koka ne dhe jo liderit të partisë, se ne të gjithë duhet të lëvizim, sepse duhet ta ndiejmë në ndërgjegjen tonë… Do dalim në sheshe vetëm kur të kemi një shoqëri të fortë, që do shqetësohet madje edhe për atë llojin e pemës së mbjellë ndanë rrugës. Në datën 23 qershor do shkoj të votoj, madje, mezi po e pres atë ditë, do i bëj edhe një foto votës sime, do ta hedh edhe në “Facebook” ashtu të shkarravitur dhe të grisur. Mirë më tha një ditë një shoku im shofer: – Sot vallai është turp të merresh me politikë. Ndërsa ajo që po më shtohet më shumë në mendje është se ashtu kështu të gjithë politikanët shqiptarë një mut janë, dhe nuk kam ndërmend ta kem afër erën e tyre.

Rebelim, Reflektim, Rikrijim ndaj partikracisë, dhe mos harro: Grise votën në 23 qershor.

ELJAN TANINI 
Gazeta Shqip 17 Qershor 2013 

_____________________________________________________

Il 23 giugno strappate la scheda elettorale! 

Hai letto il titolo di sopra? Non ti piace? Se non ti piace fin dall’inizio, sei pregato di non andare oltre. Sei uno di quei militanti che si fa trascinare dalle belle parole e che voteresti pur sapendo che non combineranno un bel niente?! Vale anche per chi vuole il potere sulla tutto sulla propria persona, per chi non ha un lavoro, ma continua lo stesso a stare dietro ai partiti pur non avendo una grana in tasca, o per chi ha l’occasione di approfittare il più possibile in questi giorni per la legalizzazione di un piano non in regola, non andare avanti a leggere ti prego.

Ti avviso che se appartieni a una delle categorie di sopra o se ti interessano le riunioni di partito senza alcuna indipendenza personale, allora evita di leggere quest’articolo, non fa per te! Dovrebbe leggerlo solo chi ha già votato e sa di non poter fare nulla quando vuole ottenere il potere ogni volta a tempo addebito.

Il 23 giugno io non voterò nessuno per vari motivi. Non che io non voglia votare, ma non ho nessuna intenzione di contribuire col mio voto a far salire o scendere dal piedistallo del potere il male minore affinché si rovesci un impero e subito dopo ne venga costruito un altro del tutto simile. Non a caso ovviamente, ma da noi il più delle volte il male minore è diventato maggiore, scombussolato anche dai tornaconti personali per quella possibilità in più negata alle persone semplici.

Il giorno in cui milioni di elettori andranno a votare, lo farò anch’io, ma solo per strappare la scheda elettorale come segno di opposizione per quello che non mi permettono di scegliere, visto che sulla scheda non viene riportato un quadrettino in basso con scritto “Nessuno di quelli sopra”, ma anche perché i nostri politici sono tutti marci. Lo so che ogni tipo di opposizione che potresti fare col tuo voto è inutile, ma è importante anche il fatto che in città si comincia a parlare più che mai su come trovare modi di opposizione tramite azioni come scheda bianca, anti, strappa la scheda, ecc …

Se oggi siamo in pochi, domani saremo di più. Oggi se ne parla, domani si agirà. Voglio oppormi, perché è così che sono cresciuto, non accetto che rimanga in parlamento qualcuno che non mi rappresenta, che poi non si tratta nemmeno di rappresentazione, ma solo di immaginazione, dato che i politici di sinistra hanno già dato prova delle loro putride paludi meglio di quanto abbiano fatto quelli di destra mettendocela tutta. Chi potrei votare tra gli altri partiti che mantengono ancora lo stesso approccio dei partiti più grandi di cui sono una diramazione e con cui continuano a coalizzarsi? O qualcuno dei vecchi e decrepiti partiti di quegli stessi che arruolano tra gli ex anche qualche organizzazione giovanile? Qual è l’unica motivazione per cui non voglio e non accetto queste persone?

Sono pienamente consapevole del fatto che molti altri sono morti per il diritto di voto ed è grazie a loro che io oggi godo di questa possibilità, ma questo non significa che io debba continuare a votare la mia responsabilità personale perché così mi è stata tramandata. Mi ricordo la prima volta che ho votato e mi sembrava una delle cose più importanti da aggiungere al bagaglio dei miei ricordi. I miei genitori non votano da tempo per questione di responsabilità. Idem una buona parte della mia famiglia.

Tutto ciò è dovuto ad un malcontento che dura da anni ormai e non ne possiamo più di queste persone che noi dobbiamo votare affinché essi riempiano le proprie tasche. E non sono per niente tentano di votare uno per destituire l’altro. Vedendo le promesse più futili che abbia mai sentito sia da destra che da sinistra, vedendo i nostri intellettuali ed artisti (dai quali sono profondamente deluso) che assecondano alla grande la politica, vedendo i cittadini oltre modo cupidi del cervello dei nuovi candidati da eleggere, dei nuovi posteriori che si siederanno senza rappresentare nessuno , ma anche a causa di un’immobilità dell’ego cittadino, voglio fare una proposta a tutti coloro che sono stufi dei politici di questo paese: Andiamo a votare, concediamogli il tempo e la disponibilità, ma strappiamo la scheda elettorale il 23 giugno.
Laddove le persone sono deluse o non hanno il tempo di votare, la miglior stima verso se stessi sarebbe quella di andare a votare, ma poi abbandonare il tutto tramite il RIFIUTO.

In quanto cittadini senza coscienza e disinteressati di tutto quello che accade aldilà del soglio di casa nostra, poniamo tutte le nostre speranze in queste persone che non ci risparmiano le loro sciocchezze nemmeno negli slogan politici. In questa nostra Albania, dove le cose appaiono per lo più impossibili, ma che benevolmente e semplicemente lo possono diventare anche nei prossimi quattro anni, se il 23 giugno tutti quelli che non vogliono votare sono delusi dai messaggi insignificanti, o nei casi in cui il denaro profumato vuole mettere nelle proprie grinfie anche quei pochi metri rimasti della BELLA ALBANIA, allora dovete distruggere la scheda di votazione.

Quanti NON ho usato finora! E’ che sono profondamente deluso sia dal buon senso dei cittadini, sia dalle promesse vacue. Rovinando e strappando il tuo voto, tu ALBANESE, ovunque tu ti trovi, dimostri a queste persone che parlano su e giù che oggi hai una pressione nelle tue mani, e un domani tutti insieme potremo aggiungere una casella nella scheda elettorale che riporti la scritta: “Nessuno di quelli sopra”. Il bello è che i nostri intellettuali sono talmente in gamba che, invece di chiedere un Opera o un Teatro Nazionale come si deve, si lagnano affinché si distrugga il passato e si costruisca un futuro di interessi. Bisogna riflettere meglio su quanto vale il nostro voto. Com’è possibile che un tale potere non ottenga ciò che merita e si trasformi in quello che Nietzsche chiama “un potere senza vittoria”.

Una maggior conoscenza ( quella della piena mancanza di libertà della volontà umana) è comunque uno dei successi minori perché si trova sempre col peggiore degli avversari ossia l’orgoglio umano. In questo circolo, il voto va al leader di quel partito che presenta dietro di sé un seguito di militanti più periferico che parteggia di destra, e un altro seguito di sinistra. Allora gli idealismi e l’onestà da ingenui o stupidi giovano al partito molto più di quanto guadagnassero in onestà ed essi stessi si rendono conto che alcuni politici vengono apprezzati e amati come nomi, volti, schede elettorali, cifre e voci durante le campagne e le elezioni.
Non cambierà nulla fino a quando saremo noi a scendere nelle piazze perché fa male la testa a noi e non al leader del partito, tutti noi dovremmo darci una mossa e dobbiamo farlo perché è la nostra coscienza a chiedercelo. Scenderemo nelle piazze solo quando saremo una società compatta e forte che si prenderà cura anche degli alberelli che vengono piantati per le strade. Il 23 giugno andrò a votare, non vedo l’ora di farlo, farò pure una foto al mio voto e lo pubblicherò su facebook tutta scarabocchiata e strappata. Un giorno un mio amico autista mi disse giustamente: “oggigiorno è vergognoso occuparsi di politica”.

Mi rendo conto sempre di più che in un modo o nell’altro i politici albanesi sono tutti una merda e non mi va di stare vicino al loro odore. Ribellione, riflessione, ricreazione nei confronti della partitocrazia e non dimenticatevi: strappate la scheda elettorale il 23 giugno.


Gli articoli firmati sono a responsabilità degli autori e non necessariamente riflettono l’opinione della redazione per garantire la pluralità e la libera espressione.

Tradotto per AlbaniaNews da Daniela Vathi

 

 

 

DEMOKRASHITËSIT

Rënia e një kështjelle ndodh për dy arsye: ose ajo ka humbur ndërmutacionin e saj mendor, ose është korruptuar e gjitha për shkak të llumit në qëndrime plot bosh. Kur ndërkohë katrahura e zgjedhjeve dhe e kandidatëve në Shqipëri vazhdon me zhurmë të madhe, ka kohë që ka filluar një dëshirë kundër për të mos i pranuar politikanët ashtu siç duan të jepen përballë një perandorie që duhet të bjerë brenda zëvendësimit të rënies me të njëjtin lloj, prej të cilëve unë nuk e di kë të zgjedh, sepse fjalët në fushatë janë njësoj.

Perandoria duhet të rrëzohet, por problemi është se unë nuk mund të votoj njërin për të hequr tjetrin, sepse tjetri në të dukurat prej betoni është sistem pa politikë dhe Tirana është kthim pa identitet, ndërsa 8 vitet e shkuara janë korruptim i strehuar politik. Dihet tashmë se njerëzit para zgjedhjeve janë më të frymëzuar se në ditët e zakonshme të vitit, por më shumë ama janë edhe ata me kokën virtuale, të cilët atje në “Facebook” janë të xhindosur edhe për fëndën e një politikani nga të gjitha anët. Këta janë më të rrezikshëm se militantët që marrin pjesë në shitjen e demokracisë, sepse e përhapin lajmin sipas idealeve virtuale. Nëse më duhet të votoj dikë për zgjedhjet e 23 qershorit 2013, e kam shumë të vështirë të zgjedh një parti, e kam përsëri të vështirë të zgjedh një njeri, të cilit të paktën të më pëlqejnë fjalët, mendimi, premtimet dhe kushtet që vendos përballë meje, sepse kur e ke shitur demokracinë, e ke të vështirë të marrësh atë që do te njerëzit thellësisht të thjeshtë.

Sigurisht, demokrashitësit e kanë harruar që janë po ai brez prindërish që u pasuruan sa mundën, në njërën dorë mbajnë derën mbyllur që paratë të mos u ikin dhe në tjetrën temianin e pastërtisë së figurës së atij që do ta marrë pushtetin si me dhunë të butë! Këta nuk duhen votuar, këta duhen hequr sa më shpejt, sepse janë brezi i atyre që e shiti, e dogji dhe e thau Shqipërinë. Unë i përkas një brezi që nuk i është lënë asgjë përveç atyre kushteve të cilat nuk prishen dhe nuk mund të shkatërrohen, por që edhe ato i kanë bërë për fund, sepse një brez tjetër i atyre që nuk fituan gjë, brezi i gjyshërve, na i la me shpresën dhe besimin siç u besojmë ne sot këtyre që duan të na hipin sipër për 4 a mos më shumë vite të tjera. Demokrashitësit kanë fytyra të njëjta, të hedhura për të marrë me dhe pa kushte pushtetin kur një herë e në ca kohë janë të privilegjuar nga paratë për të bërë pushtet, duke mos u mjaftuar ajo që kanë, por duan të hapin zyrën e tyre edhe në Parlament. Kujt i duhen njerëz me kaq para për të bërë ligje përveç se një përfytyrim shkarazi i popullit. Njeriu me pushtet i parasë së demokracishitjes e di mjaft mirë se kush e prishi, e dogji dhe e shiti Shqipërinë: brezi im i 25-vjeçarëve të sotëm? Është ajo që them shpeshherë mes një brezi të prindërve të mi, se ata janë përgjegjës për shumë gjëra të ndodhura në Shqipëri, po ata të cilët duhet të më vendosin me detyrë që të votoj! Kë të votoj, një biznesmen që të bëhet deputet që të na hipi sipër për katër vitet e tjera? Apo demokrashitësit që bëjnë moral në ekrane e që bredhin nëpër parti, sikur ato të jenë shtëpi publike ku duhen provuar të gjitha vajzat… Kush i preu pyjet? I prenë njerëzit e këtij vendi, por i lejuan po ata që qeverisin këtë vend! Këta janë demokrashitësit, si të mëdhenj e të vegjël, të gjithë jemi përgjegjës për demokracinë e prerë qoftë edhe të një peme fidan anës rrugës.

Demokrashitja është edhe të shohësh qesen në rrugë e të mos e marrësh, është edhe ta lësh jashtëqitjen e qenit në trotuar, është edhe të mos i rimëkëmbësh gjërat vetë pa ndihmën e shtetit. Kush ma vodhi hapësirën dhe kush e pret pemën time në mes të Tiranës se i pengon bar-kafesë pamjen në shtesën për një tavolinë? Në të shumtat e rasteve janë këta të vegjlit që kanë lidhje me demokrashitësit. Unë nuk votoj askënd në këto zgjedhje, do e prish votën time, me qëllim që ajo të mos shkojë për askënd. Edhe nëse vota ime e prishur rregullohet nga të tjerët rrugës për të bërë votimin e duhur, rëndësi ka që po vazhdon të flitet më shumë për Votën e Bardhë, Kundër apo edhe Grise Votën.

ELJAN TANINI
Gazeta Shqip 10 Qershor 2013
Karikatura e punuar nga Endri Beqo

Për Krisht AT’mozaik ose Shën Sofia e Tiranës

Sahati më shënon dymbëdhjetë e pak pranë një rruge që mban era blir. Gjendem tek e mesmja në treguesin tim, por jo edhe aq në mes ndaj asaj që duhet të shoh brendinë. Gjatë një vështrimi të shpejtë anës me kangjella mbi mermer hyj në një bërthamë që jashtë ka diçka të shpejtë që nuk kombinon! Jam përpara me një trini dyersh të rënda e të hapura… Nuk kam qëndrim të lëviz dhe menjëherë ulem të lundroj për atë që kam kërkuar të shkruaj. Kur bëhej për t’u ndërtuar ashtu siç është sot, më gërmonte mendimi ta dija i pari se çfarë do shfaqej në këtë Katedrale për besimtarët dhe të tjerët, sepse për qytetin është nga të paktat vepra e shtuar në rregull. Kur bëhej për sot e kam parë vjedhurazi, sepse më la një zotëri përgjegjës duke ia mbushur mendjen në një shpikje të çastit se isha dikush nga Kisha dhe duhej të shihja atë që po përfundonte.

 Ashtu jo në përfundim më dha një respekt të përfituar, sepse ishte shkruar që duhej të kish një pikë kulmore, gjë që nuk dukej ende! Dhe në të vërtetë e kanë zgjidhur, është mozaiku i kristaltë me mbi baza të kaluara kanonike Ortodokse, Onufriane dhe Bizantine. Një ndriçim vjen nga sipër nga 52 dritaret dhomëza, që me siguri janë 52 javët e vitit, vizatuar dhe gjendur në to më të mirat e dëshirës së besimit, figurina të qëndisura në mozaik. “Sipas të thënave ky është mozaiku më i madh në Ballkan! Për mua nuk ka fare rëndësi nëse është i tillë, sepse në një vend të vogël sa i yni ka gjithmonë shumë gjëra të tjera më të mëdha se gjithë të tjerët pranë nesh”. 

Vazhdon kjo distancë për mosinteresim ndaj të tillë madhësie që kur e kalova portën e praruar, sepse tani qëndroj pothuaj në mes dhe dikush më sheh nga sipër me pushtet përqafimi e që shtohet prej lartësisë dhe afërsisë. Ula kokën për t’u qetësuar nga ajo që më mbledh përreth dhe më vijnë në mendje katekizmat me frikën prej fytyrave të ikonave në vegjëli. Kisha maestrale duket e thjeshtë, ndoshta sepse rëndësia më e madhe në të është kupola në brendësi, ashtu siç ajo quhet Ngjallja e Krishtit. Kur qëndroj dhe kaloj në mëngjes pranë saj më pëlqen ta quaj Shën Sofia e Tiranës, ndërsa nga brenda poshtë mozaikut në qendër të syve Ngjallja e Krishtit. Nga një pamje e jashtme në karakter dhe krijim ajo ngjan me Shën Sofinë, së cilës i është marrë koka për ta ulur në Tiranë.

Mozaiku i Katedrales Ortodokse të cilin një pjesë e mirë e njerëzve e kanë të vështirë ta kuptojnë thjeshtësinë tempullore, është realizuar mjeshtërisht nga çifti Josif dhe Liljana Droboniku. Josif Drobonikun e kemi edhe në qendër të Tiranës, me Mozaikun në Muzeun Historik Kombëtar, si një nga bashkautorët. Qielli i Krishtit të Gjithëpushtetshëm ose Pantokrator është krijuar i kaltër, i qetë ku ndahen petalet e dritës dhe anës përhapen 12 petale qiellore me 4 tonalitete duke zënë kështu një sipërfaqe prej 700 m² për dhënie të admirueshme me një qetësi imponuese qiellore që vjen nga sipër, i rrethuar me 52 dritare. Këtu ku po lëviz dhe qëndroj nuk ma prish shikimin një llambadar i bronztë, me një mbretëri kurore jo me aq shumë gjemba kapur në anët e kupolës për të mos e bezdisur shikimin drejt syve dhe gjendjes së Krishtit. Ai duket ashtu siç duhet të ishte, mes Perëndisë dhe njeriut, as i rreptë dhe as gjykonjës nga pushteti i tij qiellor.

Shoh që mozaiku mbizotëron dhe ti nuk e kupton fuqinë e kristaltë të tij në shekullin XXI, sepse shfaqet dhe rrjedh papritur, ashtu siç ti nuk e di që dikush po të sheh prej së cilës duhet të drejtohet edhe besimtari tek një kupolë, që nga jashtë është e thellë, dhe brenda të ndryshon në më pak se një gjysmë sfere e vënë mbi. Kam dëgjuar njerëz që nuk e pëlqejnë Katedralen, sepse ata janë mësuar tek kishat tona me tre aniata dhe ata kanë mendime të tjera më klasike, ndryshe nga qëndrimet në artin bizantin. Pantokratori lëviz bekimin karakteristik me Ungjillin në dorën e majtë, duke bekuar në emër të Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë. I larë me ngjyrat bazë në kanoniken e pikturës bizantine dhe teologjike mbi ngjyrën e kuqe të cilën e ka simbol hyjnor të asaj që vjen nga lart, ndërsa bluja është shenjë e tokës në afrim me më njerëzoren ardhur nga sipër i veshur me tokësoren

Vazhdoj të kundroj Krishtin mbi fytyrën time, duket i dashur dhe vërtet i vërtetë, i drejtë atje në një largësi që afrohet pa pasur frikë prej tij dhe gabimeve të tua! Në fillim pata mësuar që kupola do të ishte prej xhami, por edhe nëse ka pasur probleme në ndërtimin e saj, Drobonikët e kanë gjetur një zgjidhje të shkëlqyer duke e shfaqur Krishtin në qiell me përjetësim mozaiku të kristaltë në të katër tonalitetet e blusë. Mozaiku është i punuar me ar të ngjyrave të ndryshme, ar i bardhë, i verdhë, ar në ngjyrë bronzi të errët dhe të çelët. Në Katedrale ka një qetësi nga ato që të bëjnë të lësh çdo punë dhe të fillosh të shkruash e të lexosh. 

Josif Droboniku nuk është edhe aq i harruar nga mozaiku, sepse punën e tij e kemi edhe në qendër të Tiranës në një kohë kur mozaicistët paragjykoheshin për artizanë. Në të vërtetë, ajo që ndihet nga dikush që ka studiuar apo lexuar diçka për ngjyrat dhe ikonografinë, edhe mozaiku por edhe tek ikonat ka diçka më ndryshe, më neobizantine. Mozaiku duket sikur është larg dhe po vjen sepse me figurën e Krishtit në të nuk është vetëm një simbol i fesë dhe besimit, por zgjidhje prej asaj që duam, saktësisë, mbibukurisë dhe së vërtetës… 

Tani po vendos të dal prej Katedrales Maestrale. Në të majtën time poshtë shkallëve në katin e parë të nëndheshëm gjendet libraria. Pasi hyj për të blerë pak temian, shitësja çuditet nga blerjet e mia, shoh në rafte një libër të Ylli Drishtit me titull “Mozaiku i Madh i Ballkanit”. Ulem ta shfletoj me pak muzikë bizantine në sfond e cila më duket se vjen përtej mureve nga një kor që po punon pas një dhome, por që në të vërtetë vjen nga kompjuteri i shitëses. E hap librin me këtë titull të madh dhe prej tij në faqen 17 citohet: Sfondi blu përbëhej prej 21 tonalitete dhe një tonalitet brenda tij kishte 3–4 nuanca. Vetë rombi kishte 4-5 nuanca. Rrethi në qendër të kupolës (me D = 8 m, dhe sip. 49 m²), u nda në kuadrate prej 20–30 cm dhe gurët (teselat) me ngjyra u porositën posaçërisht, pasi nuk ishin pjesë e Katalogut të Shoqërisë veneciane të prodhimit të gurëve “ORSONI”. Një gur mozaiku blu kishte dimensionet 8 X 13 mm dhe gjerësi 4 mm. Në vetëm 1 m² mozaik u vendosën afërsisht 1 000 gurë sipas nuancave të përcaktuara në bocetin e projektit. 1 m² mozaik me ngjyrë ari peshon 10 kg, ndërsa 1 m² mozaik me tonalitet blu peshon 14–16 kg. Ari i përdorur në mozaik është katër llojesh: ar i bardhë, ar i verdhë, ar ngjyrë bronzi i çelët dhe ar ngjyrë bronzi i errët. Teselat e tyre janë të sheshtë dhe me reliev. Kështu tek sfondi prapa figurës së Pantokratorit kryesisht është përdorur ari i sheshtë dhe në konturim ai me reliev. Me reliev janë edhe gurët e artë të përdorur në 12 rrezet e kupolës që shpërndahen nga sfondi i artë i Pantokratorit. Po këta gurë të artë me reliev janë përdorur edhe në brezin e poshtëm ku mbështetet kupola. Në aureolë është përdorur ari me ngjyrë bronzi. Dal prej saktësisë dhe bukurisë, sahati i orës së sipërme dhe kambanave ka rënë tre herë për orën e qytetit.

Gazeta Shqip 13.05.2013 

Në foton nr 6 autorët Josif dhe Liljana Droboniku 

--------------------------------

Santa Sofia di Tirana

Il mio orologio segna mezzogiorno inoltrato in una strada che profuma di tiglio. Mi trovo circa a metà secondo il mio indicatore, ma non sufficientemente a metà di quello che dovrei vedere all’interno. Dopo un rapido sguardo al lato dalla ringhiera sul marmo entro in un nucleo che all’esterno presenta un qualcosa di veloce che stona. Mi trovo davanti ad una triplice porta pesante ed aperta … Non ho intenzione di muovermi e incomincio immediatamente ad esplorare riguardo a ciò che voglio scrivere. Mentre si stava costruendo per divenire quella che è oggi, mi stuzzicava l’idea di essere il primo a sapere che cosa si sarebbe presentato in questa Cattedrale per i credenti e tutti gli altri, poiché rappresenta uno dei pochi edifici in regola nella città. Oggi l’ho visto di nascosto, perché un certo signore me lo ha permesso avendolo convinto con un invenzione del momento che ero qualcuno della Chiesa e dovevo vedere ciò che stavano terminando.

Non proprio alla fine mi ha concesso un rispetto guadagnato, perché c’era scritto che doveva esserci un punto culminante, che ancora non si vedeva! In realtà lo hanno risolto, si tratta del mosaico cristallino con antiche basi canoniche Ortodosse, Unufriane e Bizantine. La luce vi penetra provenendo dall’alto tramite 52 finestrini, che sicuramente rappresentano le 52 settimane dell’anno, disegnato e situato in esse vi è il meglio del desiderio di fede ossia figurine ricamate in mosaico. “Si dice che questo sia il più grande mosaico dei Balcani! Per me ha poca importanza perché in un piccolo paese come il nostro ci sono sempre molte altre cose più grandi di tutti gli altri paesi vicini.”

Continua questa distanza per il disinteresse mostrato nei confronti di tale grandezza da quando ho attraversato la porta dorata, perché ora mi trovo quasi a metà e qualcuno mi guarda da sopra col potere di un abbraccio che cresce per via della lontananza e della vicinanza. Abbasso la testa per calmarmi da tutto ciò che mi circonda e mi vengono in mente i catechismi coi volti delle icone che mi mettevano paura nell’infanzia.
La maestrale chiesa sembra semplice, forse perché la massima importanza è riservata alla cupola all’interno, che viene chiamata Risurrezione di Cristo. Quando passo e mi fermo al mattino vicino ad essa mi piace chiamarla Santa Sofia di Tirana, mentre all’interno al di sotto del mosaico davanti agli occhi Risurrezione di Cristo. Vista dall’esterno, per quanto riguarda il carattere e la creazione assomiglia a Santa Sofia, la cui testa è stata presa e portata a Tirana.

Il mosaico della Cattedrale Ortodossa, di cui buona parte della gente stenta a capirne l’esemplare semplicità, è stato realizzato con maestria dalla coppia Josif e Liljana Dobroniku. Josif Dobroniku lo possiamo trovare anche al centro di Tirana come uno dei co-autori del mosaico nel Museo Storico Nazionale. Il cielo di Cristo Onnipotente o Pantocratore è stato creato azzurro e placido dove si separano i petali di luce e di lato si distribuiscono 12 petali celesti con 4 tonalità occupando una superficie di 700 m² che ammirevolmente donano una tranquillità imponente, celeste che viene dall’alto, circondato da 52 finestre. Qui, dove mi muovo e mi fermo, non mi ostacola la vista un lampadario bronzeo, con una regale corona con non tante spine appeso ai lati della corona per non ostacolare la vista verso gli occhi e la situazione di Cristo. Egli appare proprio come dovrebbe essere, tra la Divinità e l’uomo, né severo né giudizioso dall’alto del suo potere divino.

Vedo che il mosaico predomina e non ti rendi conto del suo potere cristallino nel XXI secolo, perché si manifesta e scompare all’improvviso, proprio come tu non sai che qualcuno ti sta osservando dal quale dovrebbe rivolgersi anche il credente in una cupola che all’esterno è profonda, mentre all’interno si trasforma in meno di una mezza sfera posta al di sopra.

Ho sentito molte persone a cui non piace la Cattedrale, perché essi sono abituati alle nostre chiese con tre navate e la concepiscono in modo più classico, diverso dalle posizioni nell’arte bizantina.
Il Pantocrator espande la famosa benedizione con il Vangelo sulla mano sinistra, benedicendo in nome del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo. Avvolto dai colori base nella canonica della pittura bizantina e teologica sul rosso che simboleggia il divino che viene dall’alto, mentre il blu è segno della terra e si avvicina al lato più umano venendo dall’alto con addosso il terreste.

Continuo ad osservare Cristo sul mio viso, sembra davvero affettuoso e reale, imparziale in una lontananza che si avvicina senza incutere paura nei suoi confronti e per i tuoi peccati! Inizialmente ero venuto a sapere che la cupola sarebbe stata di vetro, ma nonostante ci siano stati dei problemi nella sua costruzione, la coppia Dobroniku ha trovato una splendida soluzione raffigurando Cristo nel cielo immortalato nel mosaico cristallino con le quattro tonalità del blu. Il Mosaico è stato eseguito con oro di diversi colori, oro bianco, giallo, oro di colore bronzeo scuro e chiaro. Nella Cattedrale regna un silenzio di quelli che ti fanno abbandonare qualunque lavoro e mettersi a scrivere e leggere.

Josif Dobroniku non è poi tanto dimenticato dal mosaico, perché il suo lavoro lo ritroviamo anche al centro di Tirana in un tempo in cui i mosaicisti venivano pregiudizievolmente considerati come artigiani. In realtà, qualcuno che ha studiato o letto qualcosa sui colori e l’iconografia avverte qualcosa di diverso, di neobizantino sia nel mosaico sia nelle icone.
Il mosaico sembra essere lontano e avvicinarsi, perché il simbolo di Cristo che riporta non è soltanto un simbolo di religione e fede, ma una soluzione a quello che vogliamo, alla perfezione, alla sovra bellezza e alla verità …

Ora decido di uscire dalla Maestrale Cattedrale. Alla mia sinistra, sotto le scale al primo piano del sottosuolo si trova la libreria. Quando entro per comprare dell’incenso, la commessa si sorprende del mio acquisto, vedo sugli scaffali un libro intitolato “Il grande mosaico dei Balcani”. Mi siedo a sfogliarlo con della musica bizantina come sottofondo, la quale mi sembra provenire oltre i muri da un coro che suona nella stanza accanto, ma in realtà proviene dal computer della commessa. Apro il libro dal grande titolo e la pagina 17 cita: lo sfondo blu era composto da 21 tonalità e ciascuna tonalità conteneva al proprio interno 3-4 sfumature. Il rombo stesso presentava 4-5 sfumature. Il cerchio al centro della cupola (con diametro 8 metri e di superficie 49 mq) fu diviso in quadretti da 20-30 cm e le pietre colorate furono ordinate tramite commissione, perché non facevano parte del catalogo della società veneziana “ORSONI” che produce pietre. Una pietra blu del mosaico aveva dimensioni 8×13 mm e larghezza 4 mm. In un solo m² del mosaico furono collocate all’incirca 1000 pietre a seconda delle sfumature stabilite nella bozza del progetto. 1 m² del mosaico di colore dorato pesa 10 kg, mentre 1 m² del mosaico di colore blu pesa 14-16 kg. L’oro usato per il mosaico è di quattro tipi: oro bianco, oro giallo, oro di colore bronzeo scuro e chiaro. Le loro piastrelle sono sia piatte sia con rilievo. Così sullo sfondo, soprattutto dietro la figura del Pantocrator è stato usato l’oro piatto, mentre ai bordi quello con rilievo. Con rilievo sono anche le pietre dorate usate nei 12 raggi della cupola che si diffondono a partire dallo sfondo dorato del Pantocrator. Le stesse pietre dorate con rilievo sono state usate anche nel tamburo sottostante dove si appoggia la cupola. Nell’aureola è stato usato l’oro di colore bronzeo. Esco dalla perfezione e dalla bellezza, l’orologio sovrastante e le campane hanno suonato ben tre volte per la città.

Tradotto per AlbaniaNews da Daniela Vathi

TË Ç’NDERUAR POLITIKANË, GËZUAR 1 PRILLIN

Dikur në një shtëpi publike kur dikush sapo mbaron atë që donte, nxjerr paratë dhe paguan. – Hej po këto paratë e tua janë false, i thotë vajza. Ndërsa ai: – Pse seksi yt nuk ishte fals? Është po e njëjta lëvizje karakteri edhe tek ne, më jep, të të jap dhe në fund të dyja anët, populli dhe politikanët, nuk meritojnë asgjë për ata që e kuptojnë se kur vjen koha të votosh, ti nuk do asnjërin! Ose do edhe të grisësh votën, ta shpallësh atë të pavlerë, sepse kërkon një mënyrë për të mos u vënë me asnjërën palë! Në festën e mashtrimit, dora nga sipër tashmë më e madhe se ata vetë është lëvizësi i palëvizshëm, është ndreqësi i ndreqjeve, dhe mbi të gjitha, gabuesi i pagabueshëm në një lodhje zhgënjyese që meriton të ndërrohet jo për arsyen se të heqësh njërin duhet të votosh tjetrin. Nëse duhet të votojmë njërin që të heqim tjetrin, atëherë kjo do të thotë se unë dhe ti jemi përsëri të dënuar për të bërë një gjoja zgjedhje e për të kuptuar pasojën me premtimet që rifillojnë.

Në të vërtetë ata sot duhen uruar, të nderuar politikanë rigëzuar 1 Prillin, festën që mashtrimi juaj nuk është se na bën shumë përshtypje me rutinën. Ata i kanë të gjitha vitet prandaj sikur nuk u shkon të mos lihet një festë, sepse këta tanët, ashtu si edhe të tjerët e sërës së tyre, vuajnë nga kompleksi i pinokëllokut. Pinokët tanë, pasi janë fabrikuar nga një kohë e hershme që përkëdhelen nga të gjitha sistemet janë bërë tashmë marioneta dhe lëvizen edhe nga më lartë: ose janë paravendosur. Ashtu të punuara nga një dorë, që janë kaq të shpifur, afrohen dhe na lypin votën sa herë duan, ndërsa ne kuptojmë se edhe në këto zgjedhje ata do të na hipin sipër edhe për katër vite të tjera. Mos o Zot të jemi përsëri kaq idiotë sa të dinë të na mashtrojnë bukur për të na e marrë votën edhe këtë herë! Eh tashmë nuk dinë se çfarë mashtrojnë. Emmm, kanë festën sot. Le të ç’festojnë, se nuk u bë asgjë e keqe për një ditë të caktuar. Pse ç’festën në Kuvend do ta bëni, po edhe gotat atje do t’i ç’trokisni?! Eh kur trokasin ata votat edhe gotat, përcaktimin e ditëve tona në të gjitha ndikimet dhe mendimet e kanë marrë njerëzit mediokër, me një hijeshi perëndish për të marrë vota nga ne më të thjeshtët, e deri te varfëria që ata të shtojnë peshën e pasurisë, me arsye mburojën nga njëri-tjetri.

Të lincecuarit për mashtrime kombëtare por edhe ndërkombëtare duhet ta shkruajnë sa më shpejtë në kalendar se kjo është dita e tyre. Ose në arsyen se janë në mendje me këtë gjë dhe nuk i përkushtohen kësaj dite! Më kujtohet një natë janari, kur kaloja në bulevard para zyrave të Kuvendit, dhe nuk po i besoja figurës që pashë se disa nga dritat e zyrave ishin ende ndezur. Më saktë ora ime shënonte 3:00 e natës. Të punojnë vallë kaq shumë! Në tri njësi matëse, reflektim, rebelim dhe rikrijim këta njerëz na e shpifën sepse ne mendojmë më shumë për gjërat tona dhe gjashtë muaj para datës së votimit rebelohemi vetëm në ditën e zgjedhjeve dhe rikrijojmë vetëm punët tona. Në orën e tyre tashmë duan të marrin më shumë. Dhe çudia urbane është se në këtë ditë, ata nuk gënjejnë fare! Mos vallë e doni pushim se me siguri ju pëlqen kjo ditë. Sa u shkon! Propozimi i radhës vjen për kryeulëritësen dhe traumatikët brenda perandorisë por edhe të tjerë që bëjnë të kundërtën në Kuvend që 1 Prilli të vendoset në kalendar si festa e politikanëve tanë aty ku as më pak e as më shumë, as një mendim i ri me më shumë klounë se burra e ato pak gra, që nuk janë më larg se burrat tanë të shumtë në politikë. Një ç’gëzuar për ju! Na u qelb ekrani nga fjalë të kota e premtime plotboshe me njolla. Sepse në shqiptarostanasit do të mbetemi përsëri të marrosur nga fjalët e tyre dhe vështirë të themi që ka një shoqëri protestash që di të reflektojë.

Të nderuar politikanë që visheni me kravata, më shumë se në shtëpinë e klounëve të Kuvendit, pikërisht aty në botën tuaj tashmë më të lartë se kjo e jona, përpiquni të thoni ndonjë mashtrim edhe në këtë ditë, se jo për gjë po ju shkon shumë. Pastaj edhe qetësia mediatike nuk do quhej pa ju. Të nderuar politikanë gëzuar 1 Prillin, le të jetoni ju më mirë, le të jenë fytyrat tuaja më të ushqyera, le të jenë fëmijët tuaj më të përkëdhelur, le të keni ju makina e shofer edhe kur shkoni për vizita e pushime e shumë si këto në etj… Sa kënaqësi keni, kur e merrni votën e më pas përmjerrni dhe përhumbni imazhin e shqiptarit të thjeshtë duke kujtuar se njëri por edhe të gjithë bëjnë të jenë perënditë. Kot nuk e ka ai shoku im shofer që vazhdon e thotë: Sot vallaj është turp të merresh me politikë. Shikoni se ç’bëhet me ata që drejtojnë stanin. Janë ulur përballë njëri-tjetrit. Kanë marrë një tryezë të madhe me këmbë të larta, dhe qytetarët qëndrojnë poshtë për të kapur çfarë të gjejnë, por edhe atë që u bie nga sipër. Nuk ndihem qytetar i këtij shteti, unë i jap shtetit, po shteti çfarë më jep mua? Mos gëzuar festën! Për të gjithë llojet që festojnë sot, është vështirë që plehrat të pastrojnë plehrat, prandaj këto të fundit pastrohen pothuajse nga njerëz të pastër. Për llojet që gjenden kudo, anës një lumi apo në mal, nuk ka rëndësi, plehrat janë kudo si anembanë Shqipërisë por edhe në të gjithë Parlamentin.

Në një fundmbrëmje kur të gjitha ndodhitë më kishin mbaruar, ulem në një nga kafetë afër punës sime. Me vjen afër një deputete me shumë role të tjera bashkë me të shoqin. Duke mos më parë sepse unë isha në një si kthinë, prej moralit të asaj dite kuptova se gjërat nuk po shkonin mirë edhe nga biseda e një nate më parë në TV. Pasi ndanë bashkë çfarë duhej bërë, ajo i thotë të shoqit: – Nuk i kemi fare mirë detyrat, edhe nëse i humbim ato mut zgjedhjesh, duhet të gjejmë gënjeshtrën më të saktë për datën 24.

Gazeta Shqip
1 Prill 2013

Rishfaqet kotësia e Onufrit në Galerinë Kombëtare

Ndoshta të ëndërrosh është një lloj justifikimi në mungesë i çdo dite për kohën në kokën e artistëve të rinj?! E gjetur kështu nga Daniele Capra në të 19-tën herë të këtij Onufri, të cilit nuk i vihet aspak faj se e kanë marrë dhe i kanë thënë eja bëj diçka të shpejtë, nga ku punët e zgjedhura në ekspozitë i kalojnë nga zyrat e galerisë kombëtare e më pas ai bën një biçim zgjedhjeje, ku dëshira për të parë një fantazi në artet pamore nuk bëhet aspak reale për gjendjen e Artit në të cilën jetojmë dhe shohim ne...! Onufri i këtij viti vendoset për nga ngjashmëritë boshe njësoj me vitin e shkuar, por edhe me vitet e tjera të fundit nuk është se dallon duke u bërë nga veprimi si ekspozita e kohës së pakët, si vlerësim për të të thënë nëse je i dobët duhet të marrësh pjesë në të duke mos shfaqur asnjë model të ri për nga koncepti pamor! 

Ditën e parë të hapjes së kësaj asgjëje, kish jo më pak se 100 njerëz të mbledhur në hollin e galerisë kombëtare! Nëse futesh brenda, mund ta llogarisësh orën për të parë ekspozitën në jo më pak se 20 minuta! Kuratori i këtij riveprimi nuk ka kokrrën e idesë mbi gjendjen Artit tek ne, ashtu si edhe një pjesë e mirë e atij apo atyre prej të cilëve Capra duhet të paguhet është më pak se mbajtja  që e kanë katandisur këtë galeri si në kioskat me qofte anës saj! Nuk është faji im që duhet të shkruaj me kaq shumë “nuk”. Po përpiqem të them se cekëtinat e ditës dhe imagjinatës nuk mund të mbushen të gjitha nga Arti, por nëse ti shkon për të parë një ekspo nuk mund të dalësh më bosh se rrugët e Tiranës dhe koha në të! 

Pasqyrimi shpirtëror i kësaj ekspozite nuk është të paktën as edhe një përpjekje për të qenë më mirë se vitet e tjera! Madje edhe artistët e rinj pjesmarrës me video që të lodhin e që nuk thonë asgjë, me teknika pikturash si të gjetura tek ndonjë qendër komerciale, skica të mira por me ide të para, teknika fotografie si gjoja mundësi, stisje fotosh që lënë vendin e tyre veçmas si më ndryshe duke ushqyer kotësinë e tregimit apo edhe të narracionit pamor mbi të! Punët janë të zgjedhura dobët, nuk paraqesin asgjë nga ajo që është thënë, sepse të paktën “Ndoshta të Ëndërrosh” nuk tregon pamoren e këtyre punëve, perveç se ndonjërës por që edhe ajo mëvetësohet ndryshe, por jo se është më e mira! 

Nuk e di kur duhet të kem të drejtë, por duket se në këtë vend po i dhjesin dhe po i politizojnë të gjitha, edhe artin pamor!

 

Nëse kuratori ka zgjedhur që ftesat të kenë imazhin e një fotoje të ekspozitës, mos do të thotë kjo se ajo do të jetë fituesja e këtij viti?! U bë kohë ku nuk mbahet mend që të shoh një ekzpozitë në galerinë kombëtare dhe prej saj të dal i kotë, në po ato ndjesi që përjetoj pas shfaqjes në teatër, apo nga ndonjë film në kinema! Në shoqërinë e tej mbushur nga televizioni dhe minutat virtuale, të vjen dëshira që në datën e caktuar të shkosh të shohësh një ekspo prej së cilës nuk më duhen më fjalët, por vetëm imazhet pamore. E më pas edhe mund të detyrohem prej fantazisë për të parë emrin e atij apo asaj se kush e ka bërë veprën…! Hap ku emri i artistit pjesmarrës thotë më shumë se puna e paraqitur! 

Duhen shuar polemikat se ne tjetër themi dhe tjetër bëjmë, tjetër jemi në studio, dhe të tjera punë na zgjedhin për të ekspozuar në një institucion me vlera të thyera kombëtare...! Çfarë më duhet të bej?! Në galeri hyn dhe sheh më shumë se asgjë! Disa punë me varfëri të zgjedhura keq, të cilat nuk justifikojnë aspak kohën e gjendjes së Artit tek edhe vetë ata që janë zgjedhur për këtë shfaqje kohore që më shumë duhet të na bëjë të mendojmë se çfarë po bëhet me artistët e rinj! 

Në Shqipëri është krijuar një grup artistësh leshi, të cilët ftojnë gjithmonë e më shumë njeri tjetrën në çdo aktivitet që mund të ketë kjo galeri kombëtare! Onufri i galerisë kombëtare nuk është më aspak një lëvizje nëpër studiot e artistëve, ku nuk njihet më nga publiku se çfarë bëhet me artet pamore në Shqipëri e që shpesh herë më duken si mjete individualiste që nuk dinë dhe as nuk duan të flasin. Kjo ekspozitë e përvitshme nuk duhet të mbaj më emrin e Onufrit të madh, ose ta përmirësojnë. 

Nuk ka më përbetim të harruar nga mendimi, sepse edhe në këtë ekspozitë të ndrydhur si me fare pak dëshirë, nuk ka eros! Zotërucër që prisni pemët se ato ju zënë pamjen e institucionit tuaj, mos na e shisni naiven e kotë për mundësi!

Eljan Tanini 

Janar 2013 

Foto 1: Zgjedhur si imazhi i këtij edicioni prej kuratorit Daniele Capra, nga Marjana Kostandini

Foto 2: E punuar për dikë që i takon