"Rilindja Kombëtare, si kthim në ndërgjegjjen qytetare"

Mos e bëj indiferencën tënde ëmbëlsi sistemesh

Rilindja Kombëtare Shqiptare ishte rezultat i lëvizjes politiko-shoqërore dhe kulturore për çlirimin e vendit nga zgjedhja e huaj. Kjo lëvizje, nisi nga mesi i shekullit XIX dhe përfundon në vitin 1912, me shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë.

Sot nuk jetojmë më në frymën e Rilindjes Kombëtare! Zgjedhja e huaj na janë bërë mendimet e atyre që na qeverisin, bashkë me ata,edhe korporatat e tyre. Por pushtimi i huaj është bërë ëndrra e shqiptarit për shqiptarin, të hedhurit e mendimeve më negative në oborr të mendimeve të fqinjit! E thënë pak më ndryshe, ne jemi hedhur për të votuar dhe qeverisur nga ata që çdo gjë e bëjnë për interesat e vendit që kanë krijuar shitur e blerë, por ama për xhepin e tyre. Janë pikërisht ata që Tiranën e mbushin pak a shumë kuq e zi, e prapa saj, çdo pëllëmbë toke e blejnë dhe e shesin po ata.

Humbja e dinjitet personal të shqiptarëve lidhet edhe me rrjedhën e informacionit. Madje, askush nuk e ka në mendje se vendi yt dhe dëshirat e tua mbi të, janë ato që trashëgohen nga Rilindja Kombëtare!

Pothuaj çdo gjë është bërë komerciale në lidhje me dashurinë e vendit tënd, po ashtu edhe dëshira e ABC-së! Sa shpejt e harrojmë se atë që shkruajmë sot, e kemi fryt të një pune që nuk duam ta njohim! Nuk kamë DINJITET KOMBËTAR, sepse jemi bërë si furça që duhet të pastrojmë mendimet e politikës dhe dëshirave të saj! Ka shumë vende në botë por edhe në Evropë, qenë kohën kur kanë patur rilindjet e tyre, kanë vazhduar në po atë frymë. Ne JO!

Ne ende vuajmë dhe nuk duam të kuptojmë faktin se të protestuarit apo të dalurit në rrugë për protesta, është ndërgjegjësim qytetar, është si gjaku për trupin.

Është ushqim për krijim mendimesh të pavarura. Ka ardhur dita të kuptojmë se në rrugë duhet vërshuar, sepse ne nuk jemi dele që të udhëhiqemi apo të ushqehemi në barin ku na çojnë! Ose të na thërrasin, se dhurata më e mirë për vendin tonë në përkujtim të pavarësisë është hapja e një qendre të madhe tregtare…! Komercializma pa emërtim, që na bëjnë të harrojmë mundin plot vlere të Rilindasve tanë, apo të një kohe që e kemi të vështirë ta mendojmë se ajo e sotmja është lindje e së shkuarës! Prandaj është bërë e udhës, se ata që bëjnë ecjen e politikës çdo ditë, të mos mendojnë fare për ne!

Dhe ashtu siç ndodh gjithmonë e kundërta, ne si qytetarë duhet të kthejmë sytë nga udha e gjatë e Rilindjes sonë Kombëtare. Pushteti po lufton çdo ditë e më shumë për interesat e veta, ndërsa ne, edhe kur duam të kujtojmë Rilindasit tanë, i harrojmë si të hedhur në lecka të vjetra të historisë. Ne na i manipulojnë ditët si kapsllëk dëgjimi dhe shikimi! Ne nuk duhet të heshtim sepse ata gëzohen! Zotërinj, njerëzit e këtij vendi, nuk janë kafshë sintetike!

Nuk e dija, dhe as që nuk kisha për ta kuptuar se Pavarësia e Shqipërisë ka lidhje me një krijim tjetër udhëheqjeje! Tani që po shkruaja shkrimin, një miku im, më tha se harresa më e madhe që i bëhet Shqipërisë për Festën e Pavarësisë por edhe në studime, citime etj, është harresa e një ndër atyre që e filluan këtë nismë: Jeronim De Radës. Sipas burimit të hasur farerastësisht nga unë, dhe fjalëve të mikut tim, ishte De Rada një ndër ata që e hapi Rrugën e Pavarësisë, se po të ishte për brekushet, apo groshët e festet e Turqisë do ishim pak më keq se ç’jemi sot.

Sakaq,është llumi politik i cili nuk të bën të mendosh ndryshe. Por të rinjtë, të zënë keq nga globalizmi dhe teknologjia, nuk është se mendojnë shumë për çështjet një Shqipërie Natyrale ose asaj Reale. Dhe më shumë kjo gjë duket tek të rinjtë e trojeve shqiptare, të cilët mbeten ende me sytë nga Shqipëria dhe Tirana, e të marrë të gjithë së bashku, nuk të mbartin as ndonjë guxim për të vepruar, por,as edhe guxim për të shpresuar.

Kemi edhe festa kombëtare. Për to nuk jemi fort të sigurt, në i festojmë sa për tu dukur së bashku me politikanët tanë, apo na pëlqen të mblidhemi me të vërtetë! Ne nuk e varim flamurin tonë kombëtar çdo të diel në dritaret tona, ashtu siç e bëjnë shtete të tjera. Ose rrallë herë e vendosim në një cep të shtëpisë sonë! Edhe atë copë karte të Aktit të Pavarësisë,të kopjuar dhe botuar nga Lef Nosi, nuk duam të mundohemi ta printojmë, e më pas ta kornizojmë për vendin më të bukur të dhomës!

Kohët e fundit diçka ka ndryshuar rreth vënies së flamurit në çdo dritare, por edhe kjo është shumë pak, nuk është flamuri ai që tregon dashurinë për vendin ku jeton. Rrallë herë e shoh flamurin kombëtar të vendosur diku në ndonjë dhomë të këtyre dinjiteteve, sado i vogël të jetë ky flamur.

Ne në fakt bëhemi të dashur për vendin vetëm një herë në vit. Harrova, e duam vendin tonë kur e vendosim flamurin kombëtar në foton e profilit në Facebook! Sigurisht, atë që nuk mund ta bëjmë realisht dhe me shpirt, e tejçojmë në rrjetet sociale!

Por ç’të keqe ka, të dalësh në rrugë e të protestosh në një ditë feste me një idealizëm të paqtë, me figurat e Rilindasve të harruar, me harmonikë, flamur kombëtar, kitarë, lexim Migjenianësh, Konice, De Rade, apo edhe çdo gjë tjetër që i përket kësaj dite. Ka ardhur dita të ndërgjegjësohemi, se fajin më të madh e ka populli, jo ata që na hipin sipër për çdo katër vjet. Ndërsa për ty Shqipëri e dashur, Gëzuar festën tënde, por Jo atë të të gjithë shqiptarëve.

Për Gazeten Shqip, 5 Dhjetor 2011.

Të Indinjuarit e Tiranës: Reflektim, Rebelim, Rikrijim

Duke marrë shkas në mundësinë që të jep shtypi, vendosa të shkruaj ca fjalë edhe për një OCCUPY TIRANA, ose ZAPTO TIRANËN. Kur Shqipëria të bëhet kazan plehrash e kapitalit të huaj dhe oligarkisë vendore në bashkëpunim me mafien e huaj, ne do bëhemi të punësuarit e shtetit tonë në mbeturinat e botës. Jo më mbeturina, por ndryshim prodhimi dhe vendim-marrjeje! Ne ende nuk duam të kuptojmë faktin se të protestuarit apo të dalurit në rrugë për protesta, është ndërgjegje qytetare, është si gjaku për trupin. Dje, më datë 11.11.2011 nga ora 12/00, një grup të rinjsh vendosën të zaptojnë Pedonalen, Rrugën Murat Toptani. Me shumë probleme të policisë, e cila e kufizoj orarin, protesta ashtu-kështu u bë.

Një protestë e cila ishte më shumë vizuale, por që në thelb mbart reflektimin apo edhe te folurin në grup kundrejt të gjithë qytetarëve që afroheshin; duke treguar për njerëzit që kalonin atje ato reflektime që u folën por edhe ato që qytetarët kishin interes të dëgjonin prej të indinjuarve. Pak kush e di, që edhe në Shqipëri ka një grup të rinjsh të indinjuar. Madje, që dalin në rrugë me kitara qe recitohet Migjeni, por edhe që lexohet Konica. Një stil proteste që tregon se edhe romancat e revolucionarëve romantikë nuk kanë humbur. Të indinjuarit dolën në rrugë se njerëzit nuk e kanë kuptuar ende që liria kërkon kushte.

Perandoria duket se po bie, por njëherësh ka edhe një lënie me qëllim, që të rinjtë apo studentët të mos forcohen. Nëse nuk ka asnjë mënyrë për të dalë pastër në rrugë, kjo është e mira që mund të bëjmë për më të mirën tonë, pavarësisht se këto janë gjëra të vogla.

Nëse ata luftojnë për interesat e tyre, po ne, pse mos luftojmë për interesat tona? Duhet menjëherë të mos harrojmë: Sa më shumë dikush flet për demokraci dhe liri, aq më pak ajo është pranishme (Berisha, Qeveria, e majta dhe korrupsioni, fjala vjen).

Shpesh herë, kur të thonë se çfarë do bësh nesër, nuk di të japësh një përgjigje, ose të paktën diçka ke planifikuar. Po këtu tek ne, çfarë duhet të bësh nesër? Në shoqërinë tonë dumdumiste, të kundërtat bashkëjetojnë gjithmonë. Mos ndoshta janë ftohur dhe shqiptarët? Jo aspak. E pse të jemi të kënaqur me kaq! Si qytetar i këtij shteti, në të cilin nuk ndihem aspak, ndiej që në shtëpitë SALISTANASE, ka kapur një ngërē i madh parash. Edhe ata që mbledhin kanoçe, lypsfitimi, banane në shitje me farërat e zeza, hajde llustra apo paketa cigare, peshore që peshon kohën e vet, kambist apo shitës kartash e numrash telefoni, shitës librash, apo edhe shitës që rrinë anës anave; qytetar protestash, kafesh apo hallesh, besoj se asnjëherë nuk mendojnë se duhet të vërshojnë në rruge! Pse? Sepse ne vuajmë nga frika e të protestuarit.

Nuk ndihem qytetar i këtij shteti, unë i jap shtetit, po shteti çfarë më jep mua? Asgjë, asgjënë që përpiqen ta bëjnë gjë. Dhe kur imagjinoj se në shtetin e SALISTANIT, gjërat po shkojnë mirë vetëm mediatikisht. Ka dalë e modës tani, vetëm 30 sekonda fushatë, shpikje zërash parlamentare, dhe qytetarët do gënjehen. Mos është kjo një indiferentizëm i qëllimshëm? Aspak jo, nuk janë salistanasit, apo edhe bashalimanët kaq intelektualë sa të bëhen indiferentë me qëllim. Ende jo, duhen shumë kohë, për indiferencën intelektuale.

Se fëmijët e këtij vendi, nuk kanë “Kënd Lojrash”, atë e sjellin një herë në vit dhe ja u lëne mu në qendër. Por ky vend ka figura të mëdha, pastaj udhëhiqet shumë mire, udhëheqësin e rëndësishëm e ka doktor njerëzish, ndërsa tjetrin doktor kafshësh. Shikoni se ç’bëhet me ata që drejtojnë SALISTANIN dhe BASHALIMANIN. Janë ulur përballë njëri-tjetrit. Kanë marrë një tryezë të madhe me këmbë të larta, dhe qytetarët rrinë poshtë për të kapur çfarë të gjejnë, por edhe atë që u bie nga sipër.

KRYENGRITJE STUDENTORE TANI! Pushteti lufton për interesat e veta, po ne, pse mos luftojmë për interesat tona?!
Zaptoni Tiranën!

Për Tirana Observer 12.11.2011

Vetëikja kohore e njeriut dhe e artistit

"Arsyeja pse ndodhi për të ikur, u rrëmbye me atë që vrau Veten, ne të tjerët bëjmë ushqim për studime dhe letërsi"…

Sa herë më ka shkuar mua në mendje të iki nga kjo botë?! Jo vetëm ndonjëherë! Po, më ka shkuar ndërmend, që nga mënyra për t'u futur në qeniet e atyre që e kanë bërë atë veprim, duke veshur kostumin e tyre, dhe deri në ikjen e kostumit tim. Kam menduar, ose të paktën jam munduar të mendoj se si janë ndjerë këta njerëz që e kanë përjetuar këtë gjendje! Kam menduar (së paku si një përgjigje) që vetëvrasja është njësoj si kulmi i lindjes së një fëmije, dhe ky kulm është i barabartë edhe me vetëikjen: kjo e fundit si një fjalë më zbutëse, por që varet se kë zbut më parë…! Këtu, do thotë dikush se lindja është gëzim i madh, por ky gëzim, vjen edhe për vetëikje në kohën që vjen! Duke nisur nga Vetja ime, më bën përshtypje mënyra se si tejçohet ajo.

Perveç se është një kohë e menduar gjatë dhe që ndodh fare shkurt, mënyra jonë për të mos e pranuar vetëvrasjen është justifikimi se ka vetëm një turp për ta kryer. Kurajoja e miqve më thotë se vetëvrasja është një turp! Duke u nisur nga Vetja ime, shpesh herë më vjen turp të vetëiki për shumë arsye, por edhe dua të iki… Kush e mban përgjegjësinë për këtë gjendje të vetëikjes? Nuk mund ta mbajë askush, sepse është ndjenja më e madhe që e alarmon njeriun, madje është më e fortë se lindja. Kur dikush vetëvritet, të tjerët thonë se u çmend, kishim kohë që e kishim parë ashtu…! Por në të vërtetë nuk është ashtu, dhe nuk ka se si të jetë, pasi nuk e kuptojnë minutin e kohës kur ndodh ikja.

Më bëjnë shumë përshtypje njerëzit që thonë se nuk e kanë menduar asnjëherë të largohen nga kjo jetë, dhe këta më duken shumë të çuditshëm! Ndoshta mund ta mendojnë më vonë! Pas çdo vetëikjeje, fshihen të vërteta të dhimbshme, prej të cilave për arsye të ndryshme, të afërmit nuk preferojnë t'i thonë, ose preferojnë të thonë të vërteta që nuk ekzistojnë fare në realitet. Në atë kohë qe shkelim të gjithë ne, ndjenja e vetëikjes ndihet më shumë tek artisti, dhe kjo nuk do të thotë se është i vetëm pa fytyrën e njeriut, por artisti është lakmuesi i parë që ndjen dhimbjen apo gëzimin e masës. Është po ai që merr ndër shpinë atë që e rrethon, dhe këtë arsye e ka nga emocionet që bën në artin e tij. E ndodhur si ikje që nuk ka se çfarë të japë më, artisti mendon se duhet ta lërë me aq për të ruajtur atë që u krijua bashkë me të. Dhe si ikje e plotë, nuk është altruiste që në kohën kur dhimbja e tij bëhet për Veten.

Çfarë është në të vërtetë një vetëvrasje në kohë, ashtu siç e mendojnë të gjithë? Është një shtyrje e gjatë, që mund të ndodhë përherë e më shumë, nga cila njeriu është i varur nën ecjen e tij, se vetëikja nga kjo botë merret edhe si qëndrim kryeneç ndaj asaj që na është dhënë. Por asnjë nga ne, nuk mund ta kuptojë mirë atë që ka vetëikur, edhe unë që po shkruaj tani, nuk mund të jem në atë ndjenjë pa përpjekje për të shtypur vetë më parë një ndjenjë të tillë. Të gjithë aludojmë, të gjithë ngopemi me fjalë se nuk duhej bërë, por askush nuk e kupton. Diplomatët më të mirë të vetëikjes dhe të nënvlerësimit të saj jemi të gjithë ne. Arsyeja mendore se përse njeriu bashkë me situaten e këtij të fundit ashtu si edhe artisti vetëikin, fillon me anën personale, dhe më pas është ana personale ajo që tejçohet si gjendje e krijuar nga të tjerët.

Jeta moderne është bërë me e vështirë, dhe na duket normale. Luhatja është se mos ne po i rrisim fëmijët tanë më të frikshëm ndaj asaj që duan të shohin. Shoqëria jonë, kështu siç është e dalur në botën që e rrethon, e ka të vështirë ta shoh romantiken si ireale, si të pamundshme, madje kam frikë se mos morali kolektiv po rrit gjithmonë e më shumë një lloji njeriu më të mbyllur drejt një mosbesimi ndaj vlerave të Vetes. I kemi kthyer shtepitё tona nё çmendina, ku dёshira pёr fёmijёn, nёnёn dhe babёn, shёrbehet si akt pёr t’u bёrё sa pёr tё thёnё, dhe jo si lindje e jetёs pёr jetё.

Shikoni, se vetëikjen e pranojnë edhe ata që shkojnë në frontin e luftës, ata që nënshkruajnë kontrata në emër të shtetit të tyre, edhe ata që kanë një punë lidhëse në emër të jetës personale. Prandaj, bëje ose jo “vetëikjen tënde”, por kur ta kesh menduar, kur të të pyesin të tjerë, thuaje që e ke menduar. Është shtysë, për të thënë hapur atë që ke menduar. Aty, tek nënsituata që je tani, të duhet më mirë ta pranosh se kur e ke menduar më parë vetëikjen… Kam pyetur edhe shokë dhe miq të mi, nëse e kanë menduar vetëikjen më parë, muaj më parë apo edhe në adoleshencë! Shumica e tyre e kanë menduar në adoleshencë, dhe është krejt normale, të tjerë e mendojnë edhe tani. Më duhet të them edhe që, ndër të rinjtë e bllokut, (edhe pse nuk janë ata përfaqësuesit e rinisë shqiptare), më të shumtët e mendojnë shumë herë “vetëikjen për vetëvrasjen” në çdo kohë. E gjitha kjo vjen nga bisedat e kafeve dhe ato konfidenciale. Prandaj, edhe në letrat e fundit, ka të vërteta që nuk thuhen në jetën normale, sepse është një lloj nderi dhe një lloj sakrifice që e merr vetë përsipër. Po aq sa mbetet të thuhet se “vetëikja për vetëvrasjen” është një lloj sakrifice për Veten, një dorëzim i Vetes ndaj asaj që nuk e njeh. Mosnjohja e situatës ku shkohet është dëshira e parë që bëhet.

Madje, disa prej nesh e dinë shumë mirë se kanë ndërruar jetë vite më parë! Jetojnë në këmbë se duhet bërë, por jo se duhet ndjerë! Mund të jetë si një ngritje e kryes ndaj krijimit dhe asaj që të rrethon, vetëlëshim që të duhet ta vendosësh me dorën tënde, por mbi të gjitha përqafim nën vendin se ku shkon qenia jonë më pas, dhe ajo çfarë ndodh në kohën kur njeriu e kryen aktin e vetëikjes është mister që ne nuk do të mund ta njohim kurrë.

Shkruar për Revistën Psikostil, Qershor 2011.

Të jetosh në një sistem pa estetikë!

Më kujtohet koha kur filluan të zhvishnin nga pllakat e mermerit Piramidën dhe mendoja se çfarë po bëjnë! Pse duhet veshur përsëri me mermer?! Po pse duhen hequr? Në fakt, ata që na rrinë mbi kokë kështu kanë vepruar gjithmonë. Pothuaj të gjitha ndërtesat që kanë pasur një emër të madh dikur kështu janë zhveshur! Kujt dreqin i vajti në mendje se duhen prishur simbolet?

Komunizmi a prishi simbole? Po çfarë dreqin i duhet kësaj demokracie që prish simbolet e një kohe që nuk na takon më?! Në fakt, sistemi ku jetojmë është bërë një çështje e turbullt. Duhet të lëvizim, nuk mund të rihet gjatë kështu! Është krijuar një individualitet i shëmtuar që nga lartë poshtë sa njerëzit kujtojnë se duke i bërë gjërat vetëm masa rritet më shumë.

Ka kohë që brezit të ri kanë filluar t’i ngjeshin disa mendime imagjinare se janë bërë prishës sistemesh! Por në të vërtetë kush po i prish simbolet dhe historinë? Brezi i djegur nuk po na lë asgjë, as edhe një vend që të jete simbol për rininë! A duan të bëjnë një dhuratë për shqiptaret në 100 vjetorin e Pavarësisë?

Shumë mirë, le të bëjnë stadiumin e ri, dhe si dhuratë për shqiptarët të restaurojnë atë ndërtesë dhe të merren më shumë me trashëgiminë kulturore. Pse të mos bëjnë një spital të ri? Por u dashka bërë dhuratë një prishje e shpenzuar kot për rindërtim?! Lër një herë që projekti i Parlamentit të ri ngjan më shumë si aeroport, apo si fabrikë e vogël ku rregullohen helikopterë dhe avionë! Pse të mos u shkojë në mendje xhanëm për të ndërtuar një teatër të ri! Personalisht kam shumë kujtime buzë Piramidës.

Aty më çonin prindërit e mi kur isha i vogël veshur me paliçeta, aty haja në verë bukë me gjalpë, aty kam mësuar edhe biçikletën, kam rrëshqitur buzë saj dhe sa e sa herë kam ndrydhur këmbën, aty bëja edhe patina, aty shkoja edhe kur isha në Lice për të lënë orët e mësimit. Nëse prishja e “varrit të Piramidës” është lëvizje e radhës në këtë REPUBLIKË GJITHËSHKATËRRIMESH, atëherë edhe fati i veprave të tjera historike nuk është i garantuar! Çfarë duhet të tregohet me prishjen e Piramidës? As që nuk e kuptoj, por edhe nuk arrij të mendoj se me shembjen e saj pushteti do të thotë se po bën një vepër tjetër.

Çfarë është gjithë ky kompleks për betonin, mos është një ndrydhje seksuale? Kur ta hedhin në erë Piramidën, ose kur ta shkatërrojnë me mënyrat e tyre, do të na shkojë ndërmend prishja e ish-Bashkisë së Tiranës! Është më i bukur veprimi, që kur një ndërtesë që ka një funksion alla-varri monumental të kthehet në shumë veprime për artin dhe rininë. Më shumë po e shkruaj këtë shkrim, si një i ri i këtij vendi, si me dëshirën ndaj atyre pak gjërave të bukura të mbetura në këtë qytet.

Si metoda të vjetra të këtyre vendimeve, apo si një heqje larg mendimeve të përditshme politike, njerëzit duhet ta marrin seriozisht trashëgiminë e qytetit të tyre që vendi ku shkelim çdo ditë mos të jetë i pa emër! Si ka mundësi që e kemi me kaq shumë dëshirë këtë idenë se çfarë kanë bërë të tjerët para nesh, edhe ne duhet ta prishim? Ta heqim qafe, ta zhdukim, të mos ketë më asgjë. Në vend që Tiranës t’i shtohen vepra të rëndësishme, ato më shumë i pakësohen!

Në të vërtetë Piramida, është vetë piramidalja e prishjeve në Shqipëri. Meqë i shembëm me qëllim të gjitha simbolet tona, edhe vetë kjo Piramidë po merr fundin e saj për të treguar që është simboli i fundit për tu shkatërruar! Çështja është tjetër kund! Në këtë Republikë Shkarravinash, ju zotërinj që merrni vendime për ideologji të reja nuk është se ne kemi nevojë që ju të na sundoni, por as nuk kemi nevojë për frymën tuaj!

Sepse kurrë nuk mësuat vetë se çfarë është liria, dhe nuk habitemi aspak qe ju nuk bëni politikë, por habere oborrtarësh duke ndryshuar bindjet, mendimet dhe fjalët për hatër të përfitimeve te ngushta egoiste! Mjerë ne që jetojmë në një sistem PA ESTETIKË!

Gazeta Shekulli, 23/07/2011

"Sono indignato e il 10 giugno protesterò davanti all'Assemblea"

I giovani di una città senza finestre

di Eljan Tanini*



Martedì ho due esami che devono essere superati per forza e lasciamo stare poi il fatto, che dovrei presentare anche la tesi di laurea in questi giorni. In realtà, non voglio neanche farli, a causa di ‘un'altra cosa importante’! Li ho lasciati da parte, leggendo pochissimo ... Perché? Il giorno 10 giugno alle ore 16:00 protesterò dinanzi agli uffici dell'Assemblea Parlamentare di Tirana per una indignazione che dovrebbe unire tutti i cittadini e soprattutto le generazioni più giovani. Ho una rabbia dentro di me che non è possibile trattenere e usare solamente nei miei scritti ...

“Gioventù Indignata” è un gruppo creatosi in modo casuale sul social network di Facebook, svegliano così in tutti noi, l’ego dei movimenti civici. Questo perché, da un lato la virtualizzazione è un aspetto positivo e valido nel sollevare le opinioni, dall’altro, in un certo modo lì è come se avessi una parte di casa mia ... In realtà non è solamente questo, è una rivoluzione contro quelle proteste di parte e contro i pensieri noiosi della Politica. Le persone che stanno iniziando ad avere familiarità con questa nuova visione stanno incominciando anche a capire che ci si sente meglio se si protesta in modo pulito.



Il 10 giugno, protesteremo in strada contro i complessi della nostra società, contro la perdita e lo spegnimento delle generazioni, contro l’indifferenza, contro la violenza, contro il potere, contro il pensiero corrotto di chi sostiene che in Albania manca la gioventù, per sfidare tutti i parlamentari che pensano di poter fare ciò che vogliono, contro l’abbandono di questo Paese, contro la costipazione mentale, le elezioni, il voto, la carta dello studente, il sistema sanitario non funzionante, le idiozie dei politici che non gli vogliamo più votare, l'ignoranza del potere, l'essiccazione della mente e molto altro ancora ...

In questo Paese l’Indignazione inizia perchè la morale si è persa, perchè il potere è diventato violenza, perché chi perde le elezioni non accetta di perderle – trasformando le menzogne e le speculazioni in idolatria della loro forza. In effetti, una buona parte dei politici del Paese dove vivo non vorrei neanche vederli! Accendo la TV e vedo sempre più le solite facce e anche quando spengo la Tv i loro volti rimangono come delle macchie sullo schermo!

Il sistema pensa molto poco al bello, ecco perché ai politici non vorrei lanciare dei sassi ma delle torte! No signori, le mie giornate non possono essere sempre le stesse e uguali! Pensare all’Indignazione comune, davanti agli uffici del Parlamento Albanese e ai caffé del quartiere ‘Blloku’- con quelle sue strade dove la gente se la tira - vicino al vecchio establishment che continua a governare da anni, è come lo spirito del defunto che si trasforma in un sistema per rivoltarsi contro questo sistema.

In questa città senza finestre tutto sta diventando quasi normale, il Paese è diventato così comune - quasi una routine - facendoci amare sempre di più la bugia e la convinzione che dopo di noi non ci sarà più nessuno! La gente sta incominciando non solo a porsi ma anche a sollevare domande: Loro ci stanno stancando, noi abbiamo bisogno di vivere meglio, mangiamo ogni giorno dei pesticidi! Cosa fare? L’Impero dovrebbe cadere, lo spettacolo è diventato di moda, l'impero calpesta ogni giorno gli impegni che ha preso e io di nuovo non so a chi credere? Le leggi sono state fatte bene e il sistema si ubriaca davanti allo schermo, ma io non so con chi dovrei lamentarmi perché tutto non mi sembra più ragionevole?



Noi, i giovani di questo paese, lo sappiamo molto bene - poiché ce lo ribadiscono sempre - che siamo il futuro! Ma non è così! La frase è diventata così di cattivo gusto da fare supporre che non ci sia nessuna soluzione. Io sono giovane e lo so benissimo, ecco perché protesterò in strada con tutta la mia rabbia. Protesterò il 10 giugno ricordando che in questo giorno c’è stata la riunione della Lega di Prizren 1878-2011, e lo ricorderò in tutti gli altri 10 giugno che soggiungeranno in futuro dato che non me ne starò inutilmente annusando l’odore del sistema ... Lo sapevate che nessuno di questi nostri governanti ama i giovani?! Perché loro ci temono e sanno molto bene la facoltà che hanno i giovani di unirsi contro di loro. Essi approfittano della nostra indifferenza alla reazione! Loro sanno bene che in Albania i giovani non parlano e il nostro silenzio è il loro dolce preferito. Ragion per cui il 10 giugno dobbiamo protestare per rompere il silenzio!

I peccati dei nostri padri ci hanno INDIGNATO! Manca il lavoro ma anche il desiderio di lavorare, la televisione contempla un'altra vita e la gente vive in un mondo a seconda di come gli viene servito, ma io personalmente sono stanco delle parole che sostengono la morte della gioventù in questo Paese!



Il Gruppo “Gioventù Indignata”, creato casualmente dai giovani grazie alle stesse idee e pensieri, riuscirà a mantenere a lungo nel tempo questo spirito pulito! Nessuno ci dà soldi per le cose che vogliamo realizzare anzi, i soldi li abbiamo messi di tasca nostra per l'acquisto del materiale necessario: ieri siamo usciti a trovare dei cartoncini presso alcuni magazzini alla periferia di Tirana, abbiamo svolto la riunione in un ufficio improvvisato, abbiamo utilizzato delle vecchie lenzuola bianche per scriverci sopra con lo spray, ognuno porterà una bandiera con sé e anche un fischietto per creare un singolo spirito in cui nessuno farà il leader. Ho lasciato tutto, venerdì pomeriggio protesterò in piazza ...

* Attivista del “Gioventù Indignata”

Tirana Observer, 10.06.2011

"‘Me siento indignado,y en 10 de junio marchare delante de la sede del Parlamento’"

De Eljan Tanini – Activista de ‘Los jovenes indignados’

Los jovenes de una ciudad sin ventanas



El martes tengo dos examenes suspendios, y que esta vez es muy importante para mi aprobarlos. Ademas, estos dias tengo que entregar el tesis de maestria. De hecho, ni pienso y ni quiero dejar de trabajar por esas dos cosas importantes! Pero la verdad es que he estudiado muy poco… ¿Por que? Porque en 10 de Junio a las 16.00 saldre delante de la sede del Parlamento en Tirana, por una Indignacion que tiene que unir todos los ciudadanos, acercando mas, y aumentar la conciencia de la nueva generacion. Tengo mucho rencor adentro, que no lo puedo sacar solo de escribir cartas… ‘Los jovenes indignados’ es un grupo que es creado casualmente en facebook, consolidando el ego de este movimiento civil, en todos nosotros. Por eso vale y es bueno el virtualismo, para crear y consolidar muchos pensamientos, ideas; y ademas porque alli en lo virtual, tengo una parte de mi casa… En verdad no es solo eso, es una revolucion que le pertenece a las protestas, de protestar contra las ideas cansadas, no validas de la politica. La gente que esta conociendo poco a poco ese nuevo suspiro, esta empezando a entender que van a sentirse mejor, si ellos tambien toman la calle para protestar en una manera pura.


En 10 de Junio, tomare la calle en contra de todos los complejos de nuestra sociedad: la perdida y de una generacion quemada, la indiferencia, la violencia del poder,a los pensamientos podridos que dice que aqui no hay juventud, el desafio contra todos nuestros parlamentarios que creen que pueden hacer como quieran, decir stop a la ida de los jovenes, el estreñimiento mental , a las elecciones, los votos, la tarjeta del estudiante, el sistema de salud debil, a las cosas idiotas que hacen y dicen los politicos, que nosotros estamos cansados de votarlos, y no queremos votarlos mas, la ignorancia de poder , a las ideas agudas y tantas cosas mas…

En este pais La indignacion empieza cuando el moral ya se ha perdido, el poder del los politicos es convertido en violencia, el que pierde las elecciones no acepta la perdida porque el engano y la especulacion se han convertido en el triunfo de su fuerza. De hecho,una gran parte de los politicos en mi pais, me dan asco, no quiero verlos. Enciendo el TV, veo siempre las mismas caras, apago el TV y otra vez sus caras se quedan como una mancha sobre la pantalla! El sistema piensa poco sobre lo bonito, y las cosas bellas, y poreso no quiero tirarlos con piedra, sino con torta!

No senores, mis dias no pueden seguir iguales, entonces pensar en una indignacion comun, en un lugar como la sede del Parlamento, muy cerca de los bares de Bllok , aqui donde antes se situaban las casas de ex politicos del viejo regimen del dictador Enver Hoxha, es igual que el sentimiento y el suspiro de sentarse todos en estos bares, convertiendo un sistema en contra el sistema actual.


En esta ciudad sin ventanas,todas las cosas se estan convertiendo en normales, mientras que el pais se ha convertido en ordianario y muy rutinario, gustandonos mas la mentira y la autoconfianza que no hay otros (nadie) detras de mi (o nosotros)! La gente esta empezando a colocar y ‘ practicar’ una pregunta :’ Estamos cansados de ellos( los politicos) , tenemos que vivir mejor, todos los dias comemos plaguicidas! ¿ Que hay que hacer ? El imperio tiene que caer, el espectaculo se a hecho una moda, el imperio esta pisoteando cada dia mas sus obligaciones y deberes, y yo todavia no se ¿en que creer ? Las leyes se han estructurado bien , en teoria son muy buenas ,pero el sistema esta emborachado, yo no se a quien me dirijo para mi queja , porque todas las cosas me parecen insensible!

Nosotros, los jovenes de este pais, sabemos muy bien que siempre nos dicen que somos el furturo! Pero no es asi! Esa frase se esta convenciendo en algo muy pesante que te deja un mal gusto, y te parece que no hay una solucion. Yo soy tambien joven, y se muy bien , quiero tomar la calle junto con el rencor que tengo adentro. Poreso tomare la calle a las 10 de Junio, porque en 10 de Junio de 1878 se ha mantenido ‘ Lidhja e Prizrenit’ , y tomare la calle en dia 10 de Junio de cada ano, porque no quedo quedar asi , en brazos cruzados, oler ese podrido sistema … ¿Saben que ninguno de nuestros politicos quiere los jovenes ?! Porque los politicos tienen miedo de nosotros, ellos saben perfectamente que capacidades tienen los jovenes que estan en contra de ellos. Ellos aprovechan que nosotros no reaccionamos, que somos apaticos!

Ellos lo saben bien que en Albania la juventud no habla, y nuestro silencio es un dulce para ellos. Poreso en 10 de Junio tenemos que tomar la calle para romper el silencio. Los pecados de nuestros padres nos han INDIGNADO! No hay trabajo , y tampoco voluntad para trabajar, el television piensa por una otra forma de vida, la gente vive en un mundo dado, y personalmente me siento cansado de las palabras que los jovenes no pueden vivir en este pais !

El grupo ‘ Los jovenes Indignados’, encontrados casualmente con uno y otro, con ideas iguales van a luchar para que ese nuevo suspiro se quede puro! Nadie nos da dinero por esas cosas que nosotros queremos hacer, hemos gastado nuestro dinero para comprar las materiales utiles ; ayer salimos a tomar unos cartones en los almacenes en el suburbio de Tirana. Hacemos reuniones en una oficina arreglada por nosotros, en un otro lado las sabanas blancas para escribir frases, cada uno con una bandera y un tambor para hacer ruido, construyendo asi un nuevo suspiro, donde nadie es el lider. He dejado todas las cosas, porque el Viernes al mediodia tomare la calle…

En fin es importante recorder la frase de Miguel Hernández que decia : “La juventud siempre empuja,la juventud siempre vence, y la salvacion de nuestro pais de su juventud depende’’



Tirana Observer 10.06.2011

J'ai une indignation, le 10 juin ma demarche s'arretera devant le Assemblée

Les jeunes d'une ville sans fenêtres



Par Eljan Tanini*



Le mardi, j'ai deux examens qui je dois réussir obligatoirement. Sans parler du fait que les jours suivants je dois présenter le thème de mon diplôme. En fait, je ne veux point donner la moindre importance à autre chose! Je fis une lecture assez courte et puis je m’arrêtai ... Pourquoi? Parce que le 10 Juin à 16h je serai devant les bureaux de l'Assemblée de Tirana pour une indignation qui devrait unir tous les citoyens, tout en approchant encore plus la jeune génération. J'ai cette colère en moi que je ne peux pas garder qu’en écrivant des lettres ... « La Jeunesse Indignée » est un groupe, mis en place au hasard dans ce site social qu’on appelle « Facebook », et qui a éveillé en chacun de nous l'égo des mouvements civiques. Voila pourquoi la virtualité est adéquate, elle s’applique même à l’évolution de nos pensées ; mais aussi parce qu’il y ait une partie de ma maison ... Mais ce n’est pas tout : c'est une révolution en ce qui concerne la protestation contre les pensées fastidieuses de la politique. Ceux qui se rendent graduellement familiers avec ce nouveau courant, commencent à comprendre qu'ils se sentent mieux si eux aussi aillent protester.



Le 10 Juin, on va s’opposer aux complexes de notre société, à la perte, le brulage et le gaspillage des générations, à l'indifférence, à la violence du pouvoir, aux pensées pourries car ici il n’y a pas de jeunesse, au défi à tous les politiciens qui pensent pouvoir faire tout ce qu'ils veulent, à l’émigration dont notre pays est une terrible victime souffrante, à la constipation mentale, aux élections, à la vote, à la carte d'étudiant, aux bêtises des politiciens que l’on ne veut plus voter, à l'ignorance de la puissance, à la perte de l'esprit humain et bien à plusieurs autres choses...



Dans ce pays, l’indignation commence au moment où la morale est perdue, la puissance est devenue une violence indubitable : celui qui perd les élections ne veut pas l’accepter car il sait très bien que les mensonges et la spéculation ont marqué sa défaite. En fait, une bonne partie des hommes politiques dans le pays où je vis ma raison ne souhaite pas les voir! J’allume la télévision, je vois de plus en plus de visages semblables, je le ferme, et je me retrouve à nouveau confronté aux taches restés sur l'écran, gravées dans mon âme, mutilant mon esprit : que suis-je faible.



Le système a commencé à penser que très peu au sujet de la beauté, c’est pourquoi je ne veux pas lui lancer des pierres, mais une tarte! Non, Messieurs, mes journées ne peuvent pas être les mêmes, donc réfléchir à l'indignation commune au café voisin du « Bloque » avec un couple routier de son plus haute estime, près de l'ancien gouvernement de nombreuses années, est également l'esprit du défunt à s'assoir ensemble au café sur un système à se retourner contre le système.



Dans cette ville sans fenêtres tout devient presque normale, alors que le pays est devenu banal, presque de routine, nous aimons toujours les mensonges et un surestime de soi pensant qu’aucun ne sera à notre hauteur (nous)! Les gens commencent non seulement à exercer mais aussi à soulever une question: Ils nous fatiguent, nous devons avoir des meilleures conditions de vie, nous consommons des pesticides tous les jours! Que faire? L’Empire doit capituler, le spectacle est à la mode, l'Empire brise tous les jours engagements qu'il a pris et je ne sais toujours pas à qui faire confiance? Les lois bâtis sont beaucoup mieux intégrés, le système est ivre juste devant l’écran, mais je ne sais point à qui dois-je me plaindre car rien ne me semble raisonnable!



Nous, la jeunesse de ce pays, on le sait très bien qu’on nous le dit toujours que nous sommes l'avenir! Mais pas le cas! Cette phrase est devenue d’un si mauvais goût, qu’il semble qu'il n'y ait pas de solution. Je suis jeune moi-même, et je sais très bien que je veux aller sur la route avec toute la colère que j’ai en moi. Je vais donc sortir ce 10 Juin, avec l'idée que le 10 Juin fait hommage à la Ligue de Prizren de 1878 à 2011, et dans tous les autres 10 Juin qui se poursuivront, car je ne peux pas rester sans rien faire et sentir tranquille l’odorat funeste et pourri du système ... Saviez-vous qu’aucun de ces gouverneurs ne veut notre jeunesse? Parce qu'ils nous craignent, ils savent très bien quelles compétences ont les jeunes gens contre eux. Ils profitent de l’absence cruciale de nos réactions! Ils savent très bien qu’en Albanie la jeunesse parle peu, même pas du tout, et notre silence est leur douceur. Par conséquent, le 10 Juin nous devrons sortir et briser ce silence. Les péchés de nos pères nous ont outragés! Il n’y a pas d'emploi, ni de désir de travailler, la télévision envisage une autre vie, des gens vivent dans un monde qui leur a été donné, et personnellement, je suis fatigué des mots que les jeunes ne vivent plus dans ce pays : nous y sommes et nous l’avons toujours été !



Le groupe « La Jeunesse Indignée », constitué de jeunes âmes rencontrées au hasard mais liées par les mêmes pensées, maintiendra en vie ce courant. Personne ne s’engage à nous investir de sa bourse pour les choses que nous voulons faire, nous avons posé par nous même une somme considérable pour acheter les matériaux nécessaires : hier nous avons réussi à obtenir quelques boites en cartons dans certains magasins à la périphérie de Tirana. Réunion dans un bureau de fortune, ou des vieux draps blancs sont utilisés pour écrire ce qui précède avec du spray, tout le monde avec un drapeau, mais un coup de sifflet pour le bruit en construisant ainsi un esprit où personne ne fera le leadeur. J'ai tout quitté, vendredi après-midi j’apparaitrai sur la route ...



*Membre de la Jeunesse Indignee

Tirana Observer 10.06.2011

Heshtja jonë është ëmbëlsia e tyre

Të martën kisha dy provime të mbartura, të cilat duhet t'i merrja me patjetër. Lër pastaj temën e diplomës, të cilën duhet ta dorëzoja këto ditë. Në fakt, as nuk dua t'i bëj fare karshi një rëndësie tjetër! I lashë duke lexuar vetëm pak... Pse? Sepse dje, në datë 10 qershor ora 16:00 dola para zyrave të Kuvendit për një Indinjatë që duhet të bashkojë gjithë qytetarët, duke afruar më shumë edhe brezin e ri. Kam një duf brenda meje që nuk mund ta mbaj kot vetëm duke shkruar letra... "Rinia në Indinjatë" është një grup, i cili u krijua fare rastësisht në "Facebook" duke zgjuar kështu egon e lëvizjeve qytetare tek të gjithë ne. Njerëzit që po e njohin pak nga pak këtë frymë të re, po fillojnë të kuptojnë se edhe ata ndihen më mirë nëse dalin të protestojnë pastër.


Dje ne dolëm në rrugë kundër komplekseve të shoqërisë sonë, humbjes dhe djegies së brezave, indiferencës, dhunës së pushtetit, mendimeve të kalbura se këtu nuk ka rini, sfidës ndaj të gjithë kuvendsave që mendojnë se mund të bëjnë si të duan, mos largimit nga ky vend, kapsllëkut mendor, zgjedhjes, votës, kartës së studentit, shëndetësisë aguridhe, idiotësive të politikanëve, të cilët nuk duam t'i votojmë më, injorancës së pushtetit, tharjes së mendjes e shumë të tjera...


Në këtë vend Indinjata ka filluar sepse morali ka humbur, pushtetshmëria është bërë dhunë, ai që humb zgjedhjet nuk pranon humbjen. Në fakt, një pjesë e mirë e politikanëve në vendin ku jetoj as që nuk dua t'i shoh me sy! Hap televizorin, shoh gjithmonë e më shumë fytyra të ngjashme, e mbyll atë, dhe përsëri fytyra e tyre mbetet e njollët mbi ekran!


Njerëzit po fillojnë jo vetëm të shtrojnë, por edhe të ushtrojnë një pyetje: Ata po na lodhin... Ne duam të jetojmë më mirë! Çfarë duhet të bëjmë? Perandoria duhet të bjerë, perandoria po shkel çdo ditë angazhimet që ka marrë. Unë dua të dal në rrugë me gjithë dufin që kam. Prandaj dola këtë 10 qershor, bashkë me idenë se 10 qershori mbartet nga Lidhja e Prizrenit 1878-2011, dhe në të gjitha 10 qershoret e tjerë që do të vijojnë. Nuk mund të rri kot e të nuhas erën e sistemit...


Ata na kanë frikë. Ata e dinë shumë mirë se çfarë aftësish kanë të rinjtë nëse bëhen bashkë kundër tyre. Ata përfitojnë nga mos-reagimet tona! Ata e dinë shumë mirë që në Shqipëri rinia nuk flet. Heshtja jonë është ëmbëlsia e tyre. Le të jemi pak në fillim. Shumë të tjerë mendojnë si ne, por ende nuk kanë besimin e duhur te vetja. Grupi i Rinisë në Indinjatë, të takuar fare rastësisht me mendime të njëjta do të arrijë ta mbajë gjatë këtë frymë të pastër! Askush nuk na jep lekë për ato gjëra që duam të bëjmë, i kemi shtirë vetë lekët për të blerë materialet që duhen; pardje dolëm për të blerë kartonë, spraj, flamuj e bilbila...

Gazeta Shekulli 11 Qershor 2011

Kam Indinjatë, më 10 qershor do vërshoj para Kuvendit

Rinia e një qyteti pa dritare

Të martën kam dy provime të mbartura të cilat duhet ti mar me patjetër. Lër pastaj temën e diplomës të cilën duhet ta dorëzoj këto ditë. Në fakt, as nuk dua ti bëj fare karshi një rëndësie tjetër! I lashë duke lexuar vetëm pak… Pse? Sepse në datë 10 Qershor ora 16:00 do dal para zyrave të Kuvendit në Tiranë për një Indinjatë që duhet të bashkojë gjithë qytetarët, duke afruar më shumë edhe brezin e ri. Kam një duf brenda meje që nuk mund ta mbaj kot vetëm duke shkruar në letra… Rinia në Indinjatë është një grup i cili u krijua fare rastësisht në facebook duke zgjuar kështu egon e levizjeve qytetare tek të gjithë ne. Ja pse është i mirë virtualizmi, vlen edhe për të ngritur mendimet; por edhe pse atje kam një pjesë të shtëpisë sime… Në të vërtetë nuk është vetëm kaq, është revolucion për aq sa i përket të protestuarit anshëm dhe të protestuarit kundër mendimeve të lodhshme politike. Njerëzit që po e njohin pak nga pak këtë frymë të re, po fillojnë të kuptojnë se edhe ata ndihen më mirë nëse dalin të protestojnë pastër.

Në datën 10 Qershor, do dalim në rrugë kundër komplekseve të shoqërisë sonë, humbjes dhe djegies së brezave, indiferencës, dhunës së pushtetit, mendimeve të kalbura se këtu nuk ka rini, sfidës ndaj të gjithë kuvendsave që mendojnë se mund të bëjnë si të duan, mos largimit nga ky vend, kapsllëkut mendor, zgjedhjes, votës, kartës së studentit, shëndetësisë aguridhe, idiotësive të politikanëvë të cilët nuk duam t’i votojmë më, injorancës së pushtetit, tharjes së mendjes e shumë të tjera…

Në këtë vend Indinjata fillon kur morali ka humbur, pushtetshmëria është bërë dhunë, ai që humb zgjedhjet nuk mund ta pranojë sepse gënjeshtrën dhe spekulimin e kanë bëre idhtari të forcës së tyre. Ne fakt, një pjesë e mirë e politikanëve në vendin ku jetoj as që nuk dua ti shoh me sy! Hap televizorin, shoh gjithmonë e më shumë fytyra të ngjashme, e mbyll atë, dhe përsëri fytyra e tyre mbetet e njollët mbi ekran!

Sistemi ka filluar të mëndojë shumë pak për të bukurën, prandaj nuk dua ti gjuaj me gurë, por me tortë! Jo zotërinj, ditët e mia nuk mund të jenë të njëjta, prandaj të mendosh për Indinjatën e përbashkët në një vend si zyrat e Kuvendit të Shqipërisë afër kafeve të Bllokut me nja dy rrugë të tangerllikut të madh, afër ish qeverisjes shumë vjeçare, është njësoj që frymën e të ndjerit për tu ulur të gjithë bashkë në kafe ta kthesh në një sistem kundër këtij sistemi.

Në këtë qytet pa dritare çdo gjë po bëhet thuajse normale, ndërsa vendi është bërë i zakonshëm, thuajse rutine, duke na pëlqyer gjithmonë e më shumë gënjeshtra dhe vetëbesimi se të tjerë nuk ka pas meje (nesh)! Njerëzit po fillojnë jo vetëm të shtrojnë por edhe të ushtrojnë një pyetje: Ata po na lodhin, ne duhet të jetojmë më mirë, po hamë çdo ditë pesticide! Çfarë duhet të bëjmë? Perandoria duhet të bjerë, spektakli është bërë modë, perandoria po shkel çdo ditë angazhimet që ka marrë dhe unë përsëri nuk di kujt ti zë besë? Ligjet e ndërtuara janë shumë të mira, sistemi dehet vetëm para ekranit, por unë nuk di kujt duhet t’i ankohem sepse çdo gjë nuk më duket më e ndjeshme!

Ne të rinjtë e këtij vendi, e dimë shumë mirë se gjithmonë na thonë se jemi e ardhmja! Por nuk është kështu! Është bërë fjali kaq e shpifur, sa duket sikur nuk ka asnjë zgjidhje. Une jam vetë e ri, dhe e di shumë mirë se dua të dal në rrugë me gjithë dufin që kam. Prandaj do dal në këtë 10 Qershor, bashkë me idenë se 10 Qershori mbartet nga Lidhja e Prizrenit 1878-2011, dhe në të gjitha 10 Qershorët e tjerë qe do të vijojnë sepse nuk mund të rri kot e të nuhas erën e sistemit... A e dini që asnjë nga këta qeveritarët tanë nuk i duan të rinjtë?! Sepse ata na kanë frikë, ata e dinë shumë mirë se çfarë aftësish kanë të rinjtë që të bëhen kundër tyre. Ata përfitojnë nga mos reagimet tona! Ata e dinë shumë mirë që në Shqipëri rinia nuk flet, dhe heshtja jonë është ëmbëlsia e tyre. Prandaj në datë 10 Qershor duhet të dalim e të thyjmë heshtjet. Mekatet e etërve tanë na kanë INDINJUAR! Nuk ka punë por edhe deshirë për të punuar, televizioni mendon për tjetër jetë, njerëzit jetojnë vetëm sipas një bote qe u jepet, dhe personalisht jam i lodhur nga fjalët se rinia nuk jeton më në këtë vend!

Grupi i Rinisë në Indinjatë, të takuar fare rastësisht me mendime të njëjta do arrijë ta mbajë gjatë këtë frymë të pastër! Askush nuk na jep lek për ato gjëra që duam të bëjmë, i kemi shtirë vetë lekët për të blerë materialet që duhen; dje dolëm për të marrë kartona tek disa magazina në periferi të Tiranës. Mbledhje në një zyrë të sajuar, apo edhe çarçafë të bardhë të vjetër për të shkruar sipër me sprai, çdo kush me një flamur me vete por edhe një bilbil për zhurmë duke ndërtuar kështu një frymë ku askush nuk do të bëjë liderin. I kam lënë të gjitha, të premten pasdite do dal në rrugë…

Tirana Observer 10.06.2011
Foto LSA