Të jetosh në një sistem pa estetikë!

Më kujtohet koha kur filluan të zhvishnin nga pllakat e mermerit Piramidën dhe mendoja se çfarë po bëjnë! Pse duhet veshur përsëri me mermer?! Po pse duhen hequr? Në fakt, ata që na rrinë mbi kokë kështu kanë vepruar gjithmonë. Pothuaj të gjitha ndërtesat që kanë pasur një emër të madh dikur kështu janë zhveshur! Kujt dreqin i vajti në mendje se duhen prishur simbolet?

Komunizmi a prishi simbole? Po çfarë dreqin i duhet kësaj demokracie që prish simbolet e një kohe që nuk na takon më?! Në fakt, sistemi ku jetojmë është bërë një çështje e turbullt. Duhet të lëvizim, nuk mund të rihet gjatë kështu! Është krijuar një individualitet i shëmtuar që nga lartë poshtë sa njerëzit kujtojnë se duke i bërë gjërat vetëm masa rritet më shumë.

Ka kohë që brezit të ri kanë filluar t’i ngjeshin disa mendime imagjinare se janë bërë prishës sistemesh! Por në të vërtetë kush po i prish simbolet dhe historinë? Brezi i djegur nuk po na lë asgjë, as edhe një vend që të jete simbol për rininë! A duan të bëjnë një dhuratë për shqiptaret në 100 vjetorin e Pavarësisë?

Shumë mirë, le të bëjnë stadiumin e ri, dhe si dhuratë për shqiptarët të restaurojnë atë ndërtesë dhe të merren më shumë me trashëgiminë kulturore. Pse të mos bëjnë një spital të ri? Por u dashka bërë dhuratë një prishje e shpenzuar kot për rindërtim?! Lër një herë që projekti i Parlamentit të ri ngjan më shumë si aeroport, apo si fabrikë e vogël ku rregullohen helikopterë dhe avionë! Pse të mos u shkojë në mendje xhanëm për të ndërtuar një teatër të ri! Personalisht kam shumë kujtime buzë Piramidës.

Aty më çonin prindërit e mi kur isha i vogël veshur me paliçeta, aty haja në verë bukë me gjalpë, aty kam mësuar edhe biçikletën, kam rrëshqitur buzë saj dhe sa e sa herë kam ndrydhur këmbën, aty bëja edhe patina, aty shkoja edhe kur isha në Lice për të lënë orët e mësimit. Nëse prishja e “varrit të Piramidës” është lëvizje e radhës në këtë REPUBLIKË GJITHËSHKATËRRIMESH, atëherë edhe fati i veprave të tjera historike nuk është i garantuar! Çfarë duhet të tregohet me prishjen e Piramidës? As që nuk e kuptoj, por edhe nuk arrij të mendoj se me shembjen e saj pushteti do të thotë se po bën një vepër tjetër.

Çfarë është gjithë ky kompleks për betonin, mos është një ndrydhje seksuale? Kur ta hedhin në erë Piramidën, ose kur ta shkatërrojnë me mënyrat e tyre, do të na shkojë ndërmend prishja e ish-Bashkisë së Tiranës! Është më i bukur veprimi, që kur një ndërtesë që ka një funksion alla-varri monumental të kthehet në shumë veprime për artin dhe rininë. Më shumë po e shkruaj këtë shkrim, si një i ri i këtij vendi, si me dëshirën ndaj atyre pak gjërave të bukura të mbetura në këtë qytet.

Si metoda të vjetra të këtyre vendimeve, apo si një heqje larg mendimeve të përditshme politike, njerëzit duhet ta marrin seriozisht trashëgiminë e qytetit të tyre që vendi ku shkelim çdo ditë mos të jetë i pa emër! Si ka mundësi që e kemi me kaq shumë dëshirë këtë idenë se çfarë kanë bërë të tjerët para nesh, edhe ne duhet ta prishim? Ta heqim qafe, ta zhdukim, të mos ketë më asgjë. Në vend që Tiranës t’i shtohen vepra të rëndësishme, ato më shumë i pakësohen!

Në të vërtetë Piramida, është vetë piramidalja e prishjeve në Shqipëri. Meqë i shembëm me qëllim të gjitha simbolet tona, edhe vetë kjo Piramidë po merr fundin e saj për të treguar që është simboli i fundit për tu shkatërruar! Çështja është tjetër kund! Në këtë Republikë Shkarravinash, ju zotërinj që merrni vendime për ideologji të reja nuk është se ne kemi nevojë që ju të na sundoni, por as nuk kemi nevojë për frymën tuaj!

Sepse kurrë nuk mësuat vetë se çfarë është liria, dhe nuk habitemi aspak qe ju nuk bëni politikë, por habere oborrtarësh duke ndryshuar bindjet, mendimet dhe fjalët për hatër të përfitimeve te ngushta egoiste! Mjerë ne që jetojmë në një sistem PA ESTETIKË!

Gazeta Shekulli, 23/07/2011

"Sono indignato e il 10 giugno protesterò davanti all'Assemblea"

I giovani di una città senza finestre

di Eljan Tanini*



Martedì ho due esami che devono essere superati per forza e lasciamo stare poi il fatto, che dovrei presentare anche la tesi di laurea in questi giorni. In realtà, non voglio neanche farli, a causa di ‘un'altra cosa importante’! Li ho lasciati da parte, leggendo pochissimo ... Perché? Il giorno 10 giugno alle ore 16:00 protesterò dinanzi agli uffici dell'Assemblea Parlamentare di Tirana per una indignazione che dovrebbe unire tutti i cittadini e soprattutto le generazioni più giovani. Ho una rabbia dentro di me che non è possibile trattenere e usare solamente nei miei scritti ...

“Gioventù Indignata” è un gruppo creatosi in modo casuale sul social network di Facebook, svegliano così in tutti noi, l’ego dei movimenti civici. Questo perché, da un lato la virtualizzazione è un aspetto positivo e valido nel sollevare le opinioni, dall’altro, in un certo modo lì è come se avessi una parte di casa mia ... In realtà non è solamente questo, è una rivoluzione contro quelle proteste di parte e contro i pensieri noiosi della Politica. Le persone che stanno iniziando ad avere familiarità con questa nuova visione stanno incominciando anche a capire che ci si sente meglio se si protesta in modo pulito.



Il 10 giugno, protesteremo in strada contro i complessi della nostra società, contro la perdita e lo spegnimento delle generazioni, contro l’indifferenza, contro la violenza, contro il potere, contro il pensiero corrotto di chi sostiene che in Albania manca la gioventù, per sfidare tutti i parlamentari che pensano di poter fare ciò che vogliono, contro l’abbandono di questo Paese, contro la costipazione mentale, le elezioni, il voto, la carta dello studente, il sistema sanitario non funzionante, le idiozie dei politici che non gli vogliamo più votare, l'ignoranza del potere, l'essiccazione della mente e molto altro ancora ...

In questo Paese l’Indignazione inizia perchè la morale si è persa, perchè il potere è diventato violenza, perché chi perde le elezioni non accetta di perderle – trasformando le menzogne e le speculazioni in idolatria della loro forza. In effetti, una buona parte dei politici del Paese dove vivo non vorrei neanche vederli! Accendo la TV e vedo sempre più le solite facce e anche quando spengo la Tv i loro volti rimangono come delle macchie sullo schermo!

Il sistema pensa molto poco al bello, ecco perché ai politici non vorrei lanciare dei sassi ma delle torte! No signori, le mie giornate non possono essere sempre le stesse e uguali! Pensare all’Indignazione comune, davanti agli uffici del Parlamento Albanese e ai caffé del quartiere ‘Blloku’- con quelle sue strade dove la gente se la tira - vicino al vecchio establishment che continua a governare da anni, è come lo spirito del defunto che si trasforma in un sistema per rivoltarsi contro questo sistema.

In questa città senza finestre tutto sta diventando quasi normale, il Paese è diventato così comune - quasi una routine - facendoci amare sempre di più la bugia e la convinzione che dopo di noi non ci sarà più nessuno! La gente sta incominciando non solo a porsi ma anche a sollevare domande: Loro ci stanno stancando, noi abbiamo bisogno di vivere meglio, mangiamo ogni giorno dei pesticidi! Cosa fare? L’Impero dovrebbe cadere, lo spettacolo è diventato di moda, l'impero calpesta ogni giorno gli impegni che ha preso e io di nuovo non so a chi credere? Le leggi sono state fatte bene e il sistema si ubriaca davanti allo schermo, ma io non so con chi dovrei lamentarmi perché tutto non mi sembra più ragionevole?



Noi, i giovani di questo paese, lo sappiamo molto bene - poiché ce lo ribadiscono sempre - che siamo il futuro! Ma non è così! La frase è diventata così di cattivo gusto da fare supporre che non ci sia nessuna soluzione. Io sono giovane e lo so benissimo, ecco perché protesterò in strada con tutta la mia rabbia. Protesterò il 10 giugno ricordando che in questo giorno c’è stata la riunione della Lega di Prizren 1878-2011, e lo ricorderò in tutti gli altri 10 giugno che soggiungeranno in futuro dato che non me ne starò inutilmente annusando l’odore del sistema ... Lo sapevate che nessuno di questi nostri governanti ama i giovani?! Perché loro ci temono e sanno molto bene la facoltà che hanno i giovani di unirsi contro di loro. Essi approfittano della nostra indifferenza alla reazione! Loro sanno bene che in Albania i giovani non parlano e il nostro silenzio è il loro dolce preferito. Ragion per cui il 10 giugno dobbiamo protestare per rompere il silenzio!

I peccati dei nostri padri ci hanno INDIGNATO! Manca il lavoro ma anche il desiderio di lavorare, la televisione contempla un'altra vita e la gente vive in un mondo a seconda di come gli viene servito, ma io personalmente sono stanco delle parole che sostengono la morte della gioventù in questo Paese!



Il Gruppo “Gioventù Indignata”, creato casualmente dai giovani grazie alle stesse idee e pensieri, riuscirà a mantenere a lungo nel tempo questo spirito pulito! Nessuno ci dà soldi per le cose che vogliamo realizzare anzi, i soldi li abbiamo messi di tasca nostra per l'acquisto del materiale necessario: ieri siamo usciti a trovare dei cartoncini presso alcuni magazzini alla periferia di Tirana, abbiamo svolto la riunione in un ufficio improvvisato, abbiamo utilizzato delle vecchie lenzuola bianche per scriverci sopra con lo spray, ognuno porterà una bandiera con sé e anche un fischietto per creare un singolo spirito in cui nessuno farà il leader. Ho lasciato tutto, venerdì pomeriggio protesterò in piazza ...

* Attivista del “Gioventù Indignata”

Tirana Observer, 10.06.2011

"‘Me siento indignado,y en 10 de junio marchare delante de la sede del Parlamento’"

De Eljan Tanini – Activista de ‘Los jovenes indignados’

Los jovenes de una ciudad sin ventanas



El martes tengo dos examenes suspendios, y que esta vez es muy importante para mi aprobarlos. Ademas, estos dias tengo que entregar el tesis de maestria. De hecho, ni pienso y ni quiero dejar de trabajar por esas dos cosas importantes! Pero la verdad es que he estudiado muy poco… ¿Por que? Porque en 10 de Junio a las 16.00 saldre delante de la sede del Parlamento en Tirana, por una Indignacion que tiene que unir todos los ciudadanos, acercando mas, y aumentar la conciencia de la nueva generacion. Tengo mucho rencor adentro, que no lo puedo sacar solo de escribir cartas… ‘Los jovenes indignados’ es un grupo que es creado casualmente en facebook, consolidando el ego de este movimiento civil, en todos nosotros. Por eso vale y es bueno el virtualismo, para crear y consolidar muchos pensamientos, ideas; y ademas porque alli en lo virtual, tengo una parte de mi casa… En verdad no es solo eso, es una revolucion que le pertenece a las protestas, de protestar contra las ideas cansadas, no validas de la politica. La gente que esta conociendo poco a poco ese nuevo suspiro, esta empezando a entender que van a sentirse mejor, si ellos tambien toman la calle para protestar en una manera pura.


En 10 de Junio, tomare la calle en contra de todos los complejos de nuestra sociedad: la perdida y de una generacion quemada, la indiferencia, la violencia del poder,a los pensamientos podridos que dice que aqui no hay juventud, el desafio contra todos nuestros parlamentarios que creen que pueden hacer como quieran, decir stop a la ida de los jovenes, el estreñimiento mental , a las elecciones, los votos, la tarjeta del estudiante, el sistema de salud debil, a las cosas idiotas que hacen y dicen los politicos, que nosotros estamos cansados de votarlos, y no queremos votarlos mas, la ignorancia de poder , a las ideas agudas y tantas cosas mas…

En este pais La indignacion empieza cuando el moral ya se ha perdido, el poder del los politicos es convertido en violencia, el que pierde las elecciones no acepta la perdida porque el engano y la especulacion se han convertido en el triunfo de su fuerza. De hecho,una gran parte de los politicos en mi pais, me dan asco, no quiero verlos. Enciendo el TV, veo siempre las mismas caras, apago el TV y otra vez sus caras se quedan como una mancha sobre la pantalla! El sistema piensa poco sobre lo bonito, y las cosas bellas, y poreso no quiero tirarlos con piedra, sino con torta!

No senores, mis dias no pueden seguir iguales, entonces pensar en una indignacion comun, en un lugar como la sede del Parlamento, muy cerca de los bares de Bllok , aqui donde antes se situaban las casas de ex politicos del viejo regimen del dictador Enver Hoxha, es igual que el sentimiento y el suspiro de sentarse todos en estos bares, convertiendo un sistema en contra el sistema actual.


En esta ciudad sin ventanas,todas las cosas se estan convertiendo en normales, mientras que el pais se ha convertido en ordianario y muy rutinario, gustandonos mas la mentira y la autoconfianza que no hay otros (nadie) detras de mi (o nosotros)! La gente esta empezando a colocar y ‘ practicar’ una pregunta :’ Estamos cansados de ellos( los politicos) , tenemos que vivir mejor, todos los dias comemos plaguicidas! ¿ Que hay que hacer ? El imperio tiene que caer, el espectaculo se a hecho una moda, el imperio esta pisoteando cada dia mas sus obligaciones y deberes, y yo todavia no se ¿en que creer ? Las leyes se han estructurado bien , en teoria son muy buenas ,pero el sistema esta emborachado, yo no se a quien me dirijo para mi queja , porque todas las cosas me parecen insensible!

Nosotros, los jovenes de este pais, sabemos muy bien que siempre nos dicen que somos el furturo! Pero no es asi! Esa frase se esta convenciendo en algo muy pesante que te deja un mal gusto, y te parece que no hay una solucion. Yo soy tambien joven, y se muy bien , quiero tomar la calle junto con el rencor que tengo adentro. Poreso tomare la calle a las 10 de Junio, porque en 10 de Junio de 1878 se ha mantenido ‘ Lidhja e Prizrenit’ , y tomare la calle en dia 10 de Junio de cada ano, porque no quedo quedar asi , en brazos cruzados, oler ese podrido sistema … ¿Saben que ninguno de nuestros politicos quiere los jovenes ?! Porque los politicos tienen miedo de nosotros, ellos saben perfectamente que capacidades tienen los jovenes que estan en contra de ellos. Ellos aprovechan que nosotros no reaccionamos, que somos apaticos!

Ellos lo saben bien que en Albania la juventud no habla, y nuestro silencio es un dulce para ellos. Poreso en 10 de Junio tenemos que tomar la calle para romper el silencio. Los pecados de nuestros padres nos han INDIGNADO! No hay trabajo , y tampoco voluntad para trabajar, el television piensa por una otra forma de vida, la gente vive en un mundo dado, y personalmente me siento cansado de las palabras que los jovenes no pueden vivir en este pais !

El grupo ‘ Los jovenes Indignados’, encontrados casualmente con uno y otro, con ideas iguales van a luchar para que ese nuevo suspiro se quede puro! Nadie nos da dinero por esas cosas que nosotros queremos hacer, hemos gastado nuestro dinero para comprar las materiales utiles ; ayer salimos a tomar unos cartones en los almacenes en el suburbio de Tirana. Hacemos reuniones en una oficina arreglada por nosotros, en un otro lado las sabanas blancas para escribir frases, cada uno con una bandera y un tambor para hacer ruido, construyendo asi un nuevo suspiro, donde nadie es el lider. He dejado todas las cosas, porque el Viernes al mediodia tomare la calle…

En fin es importante recorder la frase de Miguel Hernández que decia : “La juventud siempre empuja,la juventud siempre vence, y la salvacion de nuestro pais de su juventud depende’’



Tirana Observer 10.06.2011

J'ai une indignation, le 10 juin ma demarche s'arretera devant le Assemblée

Les jeunes d'une ville sans fenêtres



Par Eljan Tanini*



Le mardi, j'ai deux examens qui je dois réussir obligatoirement. Sans parler du fait que les jours suivants je dois présenter le thème de mon diplôme. En fait, je ne veux point donner la moindre importance à autre chose! Je fis une lecture assez courte et puis je m’arrêtai ... Pourquoi? Parce que le 10 Juin à 16h je serai devant les bureaux de l'Assemblée de Tirana pour une indignation qui devrait unir tous les citoyens, tout en approchant encore plus la jeune génération. J'ai cette colère en moi que je ne peux pas garder qu’en écrivant des lettres ... « La Jeunesse Indignée » est un groupe, mis en place au hasard dans ce site social qu’on appelle « Facebook », et qui a éveillé en chacun de nous l'égo des mouvements civiques. Voila pourquoi la virtualité est adéquate, elle s’applique même à l’évolution de nos pensées ; mais aussi parce qu’il y ait une partie de ma maison ... Mais ce n’est pas tout : c'est une révolution en ce qui concerne la protestation contre les pensées fastidieuses de la politique. Ceux qui se rendent graduellement familiers avec ce nouveau courant, commencent à comprendre qu'ils se sentent mieux si eux aussi aillent protester.



Le 10 Juin, on va s’opposer aux complexes de notre société, à la perte, le brulage et le gaspillage des générations, à l'indifférence, à la violence du pouvoir, aux pensées pourries car ici il n’y a pas de jeunesse, au défi à tous les politiciens qui pensent pouvoir faire tout ce qu'ils veulent, à l’émigration dont notre pays est une terrible victime souffrante, à la constipation mentale, aux élections, à la vote, à la carte d'étudiant, aux bêtises des politiciens que l’on ne veut plus voter, à l'ignorance de la puissance, à la perte de l'esprit humain et bien à plusieurs autres choses...



Dans ce pays, l’indignation commence au moment où la morale est perdue, la puissance est devenue une violence indubitable : celui qui perd les élections ne veut pas l’accepter car il sait très bien que les mensonges et la spéculation ont marqué sa défaite. En fait, une bonne partie des hommes politiques dans le pays où je vis ma raison ne souhaite pas les voir! J’allume la télévision, je vois de plus en plus de visages semblables, je le ferme, et je me retrouve à nouveau confronté aux taches restés sur l'écran, gravées dans mon âme, mutilant mon esprit : que suis-je faible.



Le système a commencé à penser que très peu au sujet de la beauté, c’est pourquoi je ne veux pas lui lancer des pierres, mais une tarte! Non, Messieurs, mes journées ne peuvent pas être les mêmes, donc réfléchir à l'indignation commune au café voisin du « Bloque » avec un couple routier de son plus haute estime, près de l'ancien gouvernement de nombreuses années, est également l'esprit du défunt à s'assoir ensemble au café sur un système à se retourner contre le système.



Dans cette ville sans fenêtres tout devient presque normale, alors que le pays est devenu banal, presque de routine, nous aimons toujours les mensonges et un surestime de soi pensant qu’aucun ne sera à notre hauteur (nous)! Les gens commencent non seulement à exercer mais aussi à soulever une question: Ils nous fatiguent, nous devons avoir des meilleures conditions de vie, nous consommons des pesticides tous les jours! Que faire? L’Empire doit capituler, le spectacle est à la mode, l'Empire brise tous les jours engagements qu'il a pris et je ne sais toujours pas à qui faire confiance? Les lois bâtis sont beaucoup mieux intégrés, le système est ivre juste devant l’écran, mais je ne sais point à qui dois-je me plaindre car rien ne me semble raisonnable!



Nous, la jeunesse de ce pays, on le sait très bien qu’on nous le dit toujours que nous sommes l'avenir! Mais pas le cas! Cette phrase est devenue d’un si mauvais goût, qu’il semble qu'il n'y ait pas de solution. Je suis jeune moi-même, et je sais très bien que je veux aller sur la route avec toute la colère que j’ai en moi. Je vais donc sortir ce 10 Juin, avec l'idée que le 10 Juin fait hommage à la Ligue de Prizren de 1878 à 2011, et dans tous les autres 10 Juin qui se poursuivront, car je ne peux pas rester sans rien faire et sentir tranquille l’odorat funeste et pourri du système ... Saviez-vous qu’aucun de ces gouverneurs ne veut notre jeunesse? Parce qu'ils nous craignent, ils savent très bien quelles compétences ont les jeunes gens contre eux. Ils profitent de l’absence cruciale de nos réactions! Ils savent très bien qu’en Albanie la jeunesse parle peu, même pas du tout, et notre silence est leur douceur. Par conséquent, le 10 Juin nous devrons sortir et briser ce silence. Les péchés de nos pères nous ont outragés! Il n’y a pas d'emploi, ni de désir de travailler, la télévision envisage une autre vie, des gens vivent dans un monde qui leur a été donné, et personnellement, je suis fatigué des mots que les jeunes ne vivent plus dans ce pays : nous y sommes et nous l’avons toujours été !



Le groupe « La Jeunesse Indignée », constitué de jeunes âmes rencontrées au hasard mais liées par les mêmes pensées, maintiendra en vie ce courant. Personne ne s’engage à nous investir de sa bourse pour les choses que nous voulons faire, nous avons posé par nous même une somme considérable pour acheter les matériaux nécessaires : hier nous avons réussi à obtenir quelques boites en cartons dans certains magasins à la périphérie de Tirana. Réunion dans un bureau de fortune, ou des vieux draps blancs sont utilisés pour écrire ce qui précède avec du spray, tout le monde avec un drapeau, mais un coup de sifflet pour le bruit en construisant ainsi un esprit où personne ne fera le leadeur. J'ai tout quitté, vendredi après-midi j’apparaitrai sur la route ...



*Membre de la Jeunesse Indignee

Tirana Observer 10.06.2011

Heshtja jonë është ëmbëlsia e tyre

Të martën kisha dy provime të mbartura, të cilat duhet t'i merrja me patjetër. Lër pastaj temën e diplomës, të cilën duhet ta dorëzoja këto ditë. Në fakt, as nuk dua t'i bëj fare karshi një rëndësie tjetër! I lashë duke lexuar vetëm pak... Pse? Sepse dje, në datë 10 qershor ora 16:00 dola para zyrave të Kuvendit për një Indinjatë që duhet të bashkojë gjithë qytetarët, duke afruar më shumë edhe brezin e ri. Kam një duf brenda meje që nuk mund ta mbaj kot vetëm duke shkruar letra... "Rinia në Indinjatë" është një grup, i cili u krijua fare rastësisht në "Facebook" duke zgjuar kështu egon e lëvizjeve qytetare tek të gjithë ne. Njerëzit që po e njohin pak nga pak këtë frymë të re, po fillojnë të kuptojnë se edhe ata ndihen më mirë nëse dalin të protestojnë pastër.


Dje ne dolëm në rrugë kundër komplekseve të shoqërisë sonë, humbjes dhe djegies së brezave, indiferencës, dhunës së pushtetit, mendimeve të kalbura se këtu nuk ka rini, sfidës ndaj të gjithë kuvendsave që mendojnë se mund të bëjnë si të duan, mos largimit nga ky vend, kapsllëkut mendor, zgjedhjes, votës, kartës së studentit, shëndetësisë aguridhe, idiotësive të politikanëve, të cilët nuk duam t'i votojmë më, injorancës së pushtetit, tharjes së mendjes e shumë të tjera...


Në këtë vend Indinjata ka filluar sepse morali ka humbur, pushtetshmëria është bërë dhunë, ai që humb zgjedhjet nuk pranon humbjen. Në fakt, një pjesë e mirë e politikanëve në vendin ku jetoj as që nuk dua t'i shoh me sy! Hap televizorin, shoh gjithmonë e më shumë fytyra të ngjashme, e mbyll atë, dhe përsëri fytyra e tyre mbetet e njollët mbi ekran!


Njerëzit po fillojnë jo vetëm të shtrojnë, por edhe të ushtrojnë një pyetje: Ata po na lodhin... Ne duam të jetojmë më mirë! Çfarë duhet të bëjmë? Perandoria duhet të bjerë, perandoria po shkel çdo ditë angazhimet që ka marrë. Unë dua të dal në rrugë me gjithë dufin që kam. Prandaj dola këtë 10 qershor, bashkë me idenë se 10 qershori mbartet nga Lidhja e Prizrenit 1878-2011, dhe në të gjitha 10 qershoret e tjerë që do të vijojnë. Nuk mund të rri kot e të nuhas erën e sistemit...


Ata na kanë frikë. Ata e dinë shumë mirë se çfarë aftësish kanë të rinjtë nëse bëhen bashkë kundër tyre. Ata përfitojnë nga mos-reagimet tona! Ata e dinë shumë mirë që në Shqipëri rinia nuk flet. Heshtja jonë është ëmbëlsia e tyre. Le të jemi pak në fillim. Shumë të tjerë mendojnë si ne, por ende nuk kanë besimin e duhur te vetja. Grupi i Rinisë në Indinjatë, të takuar fare rastësisht me mendime të njëjta do të arrijë ta mbajë gjatë këtë frymë të pastër! Askush nuk na jep lekë për ato gjëra që duam të bëjmë, i kemi shtirë vetë lekët për të blerë materialet që duhen; pardje dolëm për të blerë kartonë, spraj, flamuj e bilbila...

Gazeta Shekulli 11 Qershor 2011

Kam Indinjatë, më 10 qershor do vërshoj para Kuvendit

Rinia e një qyteti pa dritare

Të martën kam dy provime të mbartura të cilat duhet ti mar me patjetër. Lër pastaj temën e diplomës të cilën duhet ta dorëzoj këto ditë. Në fakt, as nuk dua ti bëj fare karshi një rëndësie tjetër! I lashë duke lexuar vetëm pak… Pse? Sepse në datë 10 Qershor ora 16:00 do dal para zyrave të Kuvendit në Tiranë për një Indinjatë që duhet të bashkojë gjithë qytetarët, duke afruar më shumë edhe brezin e ri. Kam një duf brenda meje që nuk mund ta mbaj kot vetëm duke shkruar në letra… Rinia në Indinjatë është një grup i cili u krijua fare rastësisht në facebook duke zgjuar kështu egon e levizjeve qytetare tek të gjithë ne. Ja pse është i mirë virtualizmi, vlen edhe për të ngritur mendimet; por edhe pse atje kam një pjesë të shtëpisë sime… Në të vërtetë nuk është vetëm kaq, është revolucion për aq sa i përket të protestuarit anshëm dhe të protestuarit kundër mendimeve të lodhshme politike. Njerëzit që po e njohin pak nga pak këtë frymë të re, po fillojnë të kuptojnë se edhe ata ndihen më mirë nëse dalin të protestojnë pastër.

Në datën 10 Qershor, do dalim në rrugë kundër komplekseve të shoqërisë sonë, humbjes dhe djegies së brezave, indiferencës, dhunës së pushtetit, mendimeve të kalbura se këtu nuk ka rini, sfidës ndaj të gjithë kuvendsave që mendojnë se mund të bëjnë si të duan, mos largimit nga ky vend, kapsllëkut mendor, zgjedhjes, votës, kartës së studentit, shëndetësisë aguridhe, idiotësive të politikanëvë të cilët nuk duam t’i votojmë më, injorancës së pushtetit, tharjes së mendjes e shumë të tjera…

Në këtë vend Indinjata fillon kur morali ka humbur, pushtetshmëria është bërë dhunë, ai që humb zgjedhjet nuk mund ta pranojë sepse gënjeshtrën dhe spekulimin e kanë bëre idhtari të forcës së tyre. Ne fakt, një pjesë e mirë e politikanëve në vendin ku jetoj as që nuk dua ti shoh me sy! Hap televizorin, shoh gjithmonë e më shumë fytyra të ngjashme, e mbyll atë, dhe përsëri fytyra e tyre mbetet e njollët mbi ekran!

Sistemi ka filluar të mëndojë shumë pak për të bukurën, prandaj nuk dua ti gjuaj me gurë, por me tortë! Jo zotërinj, ditët e mia nuk mund të jenë të njëjta, prandaj të mendosh për Indinjatën e përbashkët në një vend si zyrat e Kuvendit të Shqipërisë afër kafeve të Bllokut me nja dy rrugë të tangerllikut të madh, afër ish qeverisjes shumë vjeçare, është njësoj që frymën e të ndjerit për tu ulur të gjithë bashkë në kafe ta kthesh në një sistem kundër këtij sistemi.

Në këtë qytet pa dritare çdo gjë po bëhet thuajse normale, ndërsa vendi është bërë i zakonshëm, thuajse rutine, duke na pëlqyer gjithmonë e më shumë gënjeshtra dhe vetëbesimi se të tjerë nuk ka pas meje (nesh)! Njerëzit po fillojnë jo vetëm të shtrojnë por edhe të ushtrojnë një pyetje: Ata po na lodhin, ne duhet të jetojmë më mirë, po hamë çdo ditë pesticide! Çfarë duhet të bëjmë? Perandoria duhet të bjerë, spektakli është bërë modë, perandoria po shkel çdo ditë angazhimet që ka marrë dhe unë përsëri nuk di kujt ti zë besë? Ligjet e ndërtuara janë shumë të mira, sistemi dehet vetëm para ekranit, por unë nuk di kujt duhet t’i ankohem sepse çdo gjë nuk më duket më e ndjeshme!

Ne të rinjtë e këtij vendi, e dimë shumë mirë se gjithmonë na thonë se jemi e ardhmja! Por nuk është kështu! Është bërë fjali kaq e shpifur, sa duket sikur nuk ka asnjë zgjidhje. Une jam vetë e ri, dhe e di shumë mirë se dua të dal në rrugë me gjithë dufin që kam. Prandaj do dal në këtë 10 Qershor, bashkë me idenë se 10 Qershori mbartet nga Lidhja e Prizrenit 1878-2011, dhe në të gjitha 10 Qershorët e tjerë qe do të vijojnë sepse nuk mund të rri kot e të nuhas erën e sistemit... A e dini që asnjë nga këta qeveritarët tanë nuk i duan të rinjtë?! Sepse ata na kanë frikë, ata e dinë shumë mirë se çfarë aftësish kanë të rinjtë që të bëhen kundër tyre. Ata përfitojnë nga mos reagimet tona! Ata e dinë shumë mirë që në Shqipëri rinia nuk flet, dhe heshtja jonë është ëmbëlsia e tyre. Prandaj në datë 10 Qershor duhet të dalim e të thyjmë heshtjet. Mekatet e etërve tanë na kanë INDINJUAR! Nuk ka punë por edhe deshirë për të punuar, televizioni mendon për tjetër jetë, njerëzit jetojnë vetëm sipas një bote qe u jepet, dhe personalisht jam i lodhur nga fjalët se rinia nuk jeton më në këtë vend!

Grupi i Rinisë në Indinjatë, të takuar fare rastësisht me mendime të njëjta do arrijë ta mbajë gjatë këtë frymë të pastër! Askush nuk na jep lek për ato gjëra që duam të bëjmë, i kemi shtirë vetë lekët për të blerë materialet që duhen; dje dolëm për të marrë kartona tek disa magazina në periferi të Tiranës. Mbledhje në një zyrë të sajuar, apo edhe çarçafë të bardhë të vjetër për të shkruar sipër me sprai, çdo kush me një flamur me vete por edhe një bilbil për zhurmë duke ndërtuar kështu një frymë ku askush nuk do të bëjë liderin. I kam lënë të gjitha, të premten pasdite do dal në rrugë…

Tirana Observer 10.06.2011
Foto LSA

Vota ime kryq

.

Voto, por vëri kryq votës në 8 Maj

Më kujtohet kur kam votuar për herë të parë, më dukej si një ndër gjërat më të rëndësishme që duhet ta fusja në baulen e kujtimeve. Prindërit e mi kanë kohë që nuk votojnë. Po kështu edhe një pjesë tjetër e familjes sime. I çuditur prej kohësh nga kjo gjendje që nuk më ka pëlqyer kurrë vendosa që në datën 8 Maj të votoj, duke shkuar me shumë dëshirë për t'i futur një kryq të madh votës sime. E gjitha kjo vjen nga një pakënaqësi e shpifur ndër vite, e cila na e ka sjellë në majë të hundës me këta njerëz të cilët duhet ti votojmë që ata të mbushin thesat e tyre. Madje, isha edhe pak i luhatur, të votoja njërin për të hequr tjetrin?! Jo, të dy janë njësoj.

Duke parë premtimet më boshe që kam dëgjuar ndonjëherë si majtas dhe djathtas, duke parë intelektualët dhe artistët tanë (prej të cilëve jam shumë i zhgënjyer) që mbështesin pa fund politikën, duke parë edhe qytetarët që janë të etur pa fund për trutë e reja të kandidatëve që duhet të zgjidhen për Bashkinë e Tiranës, por edhe për një moslëvizje të egos qytetare, dua të bëj një thirrje: Të shkojmë të votojmë, të mos e lëmë votën bosh, por t'i vëmë një kryq të madh letrës së votimit. Aty ku njerëzit janë të pakënaqur, aty ku njerëzit kanë kohë që nuk votojnë, vlerësimi më i mirë për veten e tyre është që të shkojnë të votojnë por t'i refuzojnë duke i vënë një kryq të madh votës së tyre! Kështu i kemi refuzuar të gjithë, dhe tregojmë se jemi të pakënaqur me ta.

Si qytetarë që nuk kemi ndërgjegje dhe që nuk interesohemi fare për atë që na takon jashtë derës sonë të shtëpisë, ne të gjithë mbajmë ende shpresë tek këta njerëz që edhe në sloganet e tyre shkruajnë marrëzira. Në këtë Tiranën tonë ku gjërat duken më shumë si të pamundura, por që mirësisht janë të mundura, nëse në datën 8 Maj, të gjithë ata që nuk duan të votojnë, që janë të zhgënjyer prej mesazheve të kota, apo aty ku gjatoshët duan të zënë erën e shtrenjtë të parasë, le të vendosin një kryq të madh në votën e tyre, se kështu ata do ta kuptojnë më mirë se çfarë kërkohet prej tyre.

Sa shumë PA kam thënë deri tani! Sepse jam tej mase i zhgënjyer si nga ndërgjegjja qytetare ashtu edhe nga premtimet e kota. Duke i vënë kryq votës tënde, ti shqiptar kudo që mund të jesh nëpër Shqipëri, i thua këtyre njerëzve që flasin lartë e poshtë se pas 8 Majit do të bëhet gjoja më mirë siç duan ata, dhe jo siç duam ti dhe unë.

Më e bukura është se edhe këta intelektualët tanë që janë kaq shumë të zotë, në vend që të ankohen se nuk kanë një Opera apo Teatër Kombëtar për të qenë, ankohen që të prishet Piramida. Jo që në vend të saj të ndërtohet imazhi i një gjëje që ka lidhje me artin dhe kulturën, por duhet të jetë patjetër një Kuvend që ka më shumë formën e një aeroporti të viteve 80-të. Na duhet të mendohemi mirë sesa e shtrenjtë është vota jonë.

Si është e mundur që një fuqi e tillë nuk ka atë që meriton, e bëhet ajo që Niçe e quan: Fuqi pa fitore. Njohja më e fortë (ajo e mungesës se plotë të lirisë së vullnetit njerëzor) është gjithsesi më i varfëri i sukseseve, sepse ka gjithnjë kundërshtarin më të fortë, krenarinë njerëzore. Në këtë unazë, vota shkon për atë lider partie që ka prapa tij një tufë me militantë më periferikë që më shumë është djathtas, dhe me një tufë tjetër që është majtas. Votën duhet ta japësh që ai të mbrojë qytetarinë (!?) Atëherë idealizmi dhe ndershmëria prej naivësh apo budallenjsh, shërbejnë për t'i dhënë partisë më shumë sesa përfitonin në ndershmëri, për t'u kuptuar edhe nga ata vetë se ca politikanë i vlerësojnë dhe i duan si emra, fytyra, fleta votimi, shifra, zëra në mitingje dhe ditë votimesh.

Nuk ka për t'u rregulluar asgjë për sa kohë duhet të dalim në shesh se na dhemb koka ne dhe jo liderit të partisë, se ne të gjithë duhet të lëvizim sepse duhet ta ndjejmë në ndërgjegjen tonë… Do dalim në sheshe vetëm kur të kemi një shoqëri të fortë, që do shqetësohet madje edhe për atë llojin e pemës së mbjellë ndanë rrugës.

Në datën 8 Maj do shkoj të votoj, madje, mezi po e pres atë ditë, do i bëj edhe një foto votës sime, do ta hedh edhe në Facebook me një kryq të madh të zi mbi të.

Mirë më tha një ditë një shoku im shofer: Sot vallaj është turp të merresh me politikë.

Ndërsa ajo që po më shtohet më shumë në mendje, është se pothuajse të gjithë politikanët shqiptarë një mut janë, dhe nuk kam ndërmend të nuhas më erën e tyre.

Gazeta Tirana Observer 7 Maj, 2011

Festëprotesta e 8 Marsit, dhe gratë gojëkyçura

Ç’fatkeqësi të jesh grua! E megjithatë, fatkeqësia më e madhe kur je grua, është në thelb të mos e kuptosh me të vërtetë se ç’do të thotë të jesh e tillë. Është një kohë që feminizmi tek ne ende po luhatet, por nuk e vë në dyshim që në këtë shprehje të Kierkegaard çdo grua e di mirë se çfarë ndjen nga lindja e saj e deri në të bërit grua! Ikja është kur gruaja ndjen dhe nuk reagon. Ose nuk e ka kuptuar ende të shfaqurin e forcës së saj. Pavarësisht se ajo e di shumë mirë këtë gjë, pyetja ime është e thjeshtë: Për çfarë protestojnë gratë tek ne? A protestojnë ndonjëherë?!
Në të gjitha komplekset e shoqërisë sonë, nuk duhet ta mohojmë se edhe gratë duhet të mblidhen për ato çka u mohohet. Por, ndoshta edhe gratë kanë një problem më shumë këtu? E kam fjalën që edhe ato nuk dinë mirë se çfarë kërkojnë, dhe xhanën si mund ti kërkojnë ato që duan pa burrat? Çfarë është kjo antropologji feministe që vjen nga lartë poshtë, për tu mbledhur të gjitha bashkë, e për ta shfaqur se ja, jemi edhe ne. Në një festë që ngatërrohet më shumë me ditën e nënës, grupimet e grave duket më shumë se duan të ndryshojnë ditën, apo të ikin nga burrat vetëm për një ditë. Në fakt, ajo që kam vënë re më shumë në ditët tona, është se gruaja dhe vajza, po shfaqin gjithmonë e më shumë një fuqi që po vjen dhe fuqizohet pa praninë e meshkujve. Kjo gjë duket edhe e frikshme!Ndoshta është koha që gruaja të marrë një pavarësi më të tepruar. Këtu nuk ka asgjë të keqe, por ajo po anashkalon më shumë burrin. Dhe për këtë e kemi fajin ne meshkujt. Nga dhuna e grave tona, prej dhunës në stadiume, apo dhunës se politikanëve injorantë që nuk lënë asgjë pa thënë për gratë e botës, ne nuk dimë dhe nuk duam të reagojmë, duke shtuar këtu edhe ato gratë që dalin çdo datë 8 Mars për të drejtat e tyre, dhe që bëjnë po të njëjtat gjëra çdo vit. Është e bukur që në një vend si ky i yni, revolucioni të vij nga gruaja. E që në fakt, ajo është e tillë, por herë shfaqet, herë ikën, e herë gratë burrosen më keq se burrat.
Është e kuptueshme se në këtë datë, gratë kanë edhe ndasitë e tyre. Do shohim të dalin ato gjoja të majtat për të protestuar, do dalin këto që bëjnë po të njëjtat gjëra çdo vit, për të mos harruar këtu edhe ato që përkrahin super të djathtën duke u takuar dhe grupuar; folur, stërfolur, gjykuar, feminizuar më keq dhe duke u bërë kështu më të shëmtuara se meshkujt. Harrojmë se këta burrat injorantë që na drejtojnë, nuk lënë gjë pa thënë për gratë e botës, jo vetëm për to, por edhe për gratë e familjeve të njëri-tjetrit. E pra, këtu qëndron problemi, sepse edhe në një ditë që dalin, hedhin po ato fjalë që kanë thënë dhe thonë gjithmonë. Duke mos reaguar edhe në kohën kur fyerjet politike janë më të freskëta në terren. Gjithkush i ditka shumë mirë problemet e seksit të secilit prej tyre. Si mund ta lejojnë gratë e këtij vendi, kur njeriu i plakur me pushtetin, fillon e flet për gratë e botës, që nga lavirja, e deri tek ato të tjerat për tu thënë çdo gjë që mendon në moment, ashtu si për të shpëtuar kohës që flet! Strategji e shëmtuar! Dhe gratë tona, këto gjoja të shoqërisë civile, nuk reagojnë! Pastaj, nuk mund të harrohet për 8 Marsin, dhuna që na jep politika çdo ditë, dhe gratë e këtij vendi, jo vetëm që nuk thonë asgjë për këtë, por merren me të përsëriturat.
Kur Berlusconi kërkonte ndonjë vajzë të bukur para Beros tjetër, u hodhën të gjitha për fyerje të madhe. Ndërsa kur këtu, Beroja me shokë, të majtë e të djathtë injorantë, flasin për gratë e botës, askush nga këto gra dhe vajza nuk reaguan para zyrës së tij. U bënë dy arsye: BER-BER. Dhe?!
Prandaj seksualiteti tek ne, shihet si dhunë me një propagandë të keqe. Ne nuk e kuptojmë, ose më mirë bëjmë sikur duam të kuptojmë se problemet seksuale nga e pushtetshmja janë edhe të vërteta kur shiten si të ndërgjegjshme, apo sa mirë bëri që e tha. Lidhur me këtë, Foucault (faqe 97) shkruan: … seksit i kërkojmë të na shpreh të vërtetën (por, përderisa ai është sekreti që pa reshtur i shket vetvetes, na takon neve t’ia shpalosim vërtetësinë e kulluar, vërtetësinë e deshifruar më në fund të së vërtetës së tij të turbullt); i kërkojmë atij të na shpalosë të vërtetën tonë, ose më saktë, i kërkojmë të na shpalosë vërtetësinë e fshehtë, vërtetësinë e thellë të së vërtetës sonë sipërfaqësore, që na duket se e zotërojmë në format e ndërgjegjësimit intim (conscience immediate). Ama, të gjitha lëvizjet e grave reagojnë gjithmonë kur dhuna e fjalës se shprehur është e barabartë me dhunën e seksit. Po tek ne? Këtu, moria e madhe që e karakterizon pushtetin e dhunës, vjen nga sipër e më pas hapet poshtë në familjet tona. E nëse vjen nga sipër, e nëse dhuna që na jep pushteti i fjalës është kaq i mirëmenduar, kjo do të thotë se këtu ka diçka më shumë që nuk funksionon. Protestat e 8 Marsit tek ne duhet të jenë edhe për ato gra dhe vajza që janë vrarë jo vetëm ndër vite, por edhe ditët e fundit. Që nga njëra me 60 thika në trup dhe deri tek ajo e të tërhequrit zvarrë. E në fakt, lista është shumë më shumë se kaq. Këtu përgjegjësia është edhe e medias, por edhe e reagimeve të grave, të cilat reagojnë një herë në vit.
Prandaj ajo që thotë Sartri vlen ende për ne: Gjysmë viktimë, gjysmë bashkëfajtore si të gjithë. Por gratë, nuk po dinë të marrin ende edhe atë që duhet. Sepse duke qenë një qendër kaq e madhe, ato mund të fitojnë atë që duan, shumë më mirë se sa burrat. Tek Seksi i dytë, në pjesën Gjendja dhe karakteri i gruas (faqe 322) Simone de Beauvoir shkruan: Nganjëherë i kundërvëmë universit mashkullor “botën femërore”, por duhet nënvizuar edhe një herë se gratë nuk kanë përbërë kurrë një shoqëri të pavarur dhe të mbyllur; ato janë përfshirë në shoqërinë e qeverisur nga meshkujt, ku kanë zënë një vend vartës; ato janë bashkuar, si të ngjashme që janë, me një solidaritet mekanik: mes tyre nuk kemi atë solidaritet organik mbi të cilën ngrihet çdo bashkësi e njëjtësuar; ato janë përpjekur gjithmonë – që në kohën e mistereve të Eleuisit ashtu edhe tani në klube, sallone, oda – që të bashkohen për të afirmuar një “kundër univers” por përsëri edhe këtë gjë ato e vendosin në gjirin e universit mashkullor. Gruaja tek ne, ka shansin të bëjë një lëvizje të madhe, për çdo anë të jetës. Më thoni, çfarë bëjnë gratë e shoqërisë së televizionit, artit, fesë, drejtësisë, politikës, biznesit, katedrave akademike e shumë të tjera, përveçse punës së tyre; ku thonë se brenda kësaj pune përkrahin dhe edukojnë të gjithë por edhe gjininë e tyre, dhe nuk bëjnë asgjë për tu mbledhur bashkë e për të reaguar si një lëvizje qytetare?!
Si në çdo kohë festash, në shoqërinë e klientelizmit, përveç mbledhjes së grave bashkë dhe shijeve të moshës, gratë apo vajzat për 8 Mars kanë edhe një mundësi tjetër: T’ia u shpifin burrave, duke shkuar në një feste striptizë ku kërcejnë meshkuj, ose të përgatisin një dhurate të tillë vetëm për dëshirat e tyre.
Hëna është e gruas, dielli i burrit, por gruaja nuk mund të bëjë histori çdo ditë pa burrin. Ashtu siç edhe ky i fundit, nuk ka ku te shkoje pa gruan!
-----
1. Michel Foucault: Historia e Seksualitetit – 1 Vullneti per Dije, Shtëpia botuese “Dukagjini” Peje-Dukagjin 2008.
2. Simone de Beauvoir: Seksi i dyte(Përvoja e jetuar), Shtëpia botuese “Çabej”, Tirane 2002.

Foto: Nga Armand Sallabanda.

Për Gazetën TIRANA OBSERVER 8 Mars, 2010.

7 Mars-Çfarë dhurate t’i çojmë zyshës?

.
Çfarë dhurate do t’i çojmë zyshës për 7 Marsin? Gati të gjithë e dimë që shkolla e parë shqipe është hapur në Korçë, më 7 Mars 1887. Në kujtim të kësaj ngjarjeje, 7 Marsi është shpallur Dita Kombëtare e Mësuesit. Nga gjithë kjo histori e gjatë e arsimit, çështja që shtrohet e të bën të mendosh, është se a ishin edhe mësuesit e parë kaq të babëzitur sa këta të sotmit? Apo nxënësit e tyre, nga që donin ta kishin mirë me mësuesit, u bënin edhe dhurata… Ndoshta e kemi traditë që, brenda sistemit të meritokracisë, asgjë nuk mund të meritohet. Por, edhe nga babëzia, këto mamatë e ditëve tona bëjnë çmos që fëmijët e tyre të kenë dhuratën më të bukur për këtë festë të kthyer në shëmti. Në fakt, po nuk i bëre dhuratë zyshës, ajo do të të marrë inat (jo se do të ta thotë), pasi e ndjen mungesën e dhuratës, e shkreta. “Po pra, o ma, do shtijmë lek me klasën, dhe do blejmë një dhuratë për zyshën.”
Çudi, si është krijuar një kult preference i theksuar, se zyshës atë ditë i duhet bërë patjetër një dhuratë! Rrjedhimisht, i bie që shtëpitë e zyshave të jenë të mbushura me dhurata, më saktë, “shtëpi zyshe-suvenire”. “E mi zyshe, po lule do? Apo nuk të pëlqejnë më ato? Po sikur klasa të të bënte një buqetë të madhe me trëndafila të kuq dhe të ishin aq trëndafila sa ka edhe nxënës, a do të të pëlqente?” Çfarë kompleksi, t’i bësh zyshës dhuratë për 7 Marsin! “O zyshe, po ku i çon ti gjithë ato dhurata, apo i shpërndan andej-këndej, kur ke për të shkuar në ndonjë ditëlindje?” Po të jetë zysha e re, emmm, duhet ndonjë dhuratë e bukur, ndonjë varëse, ndoshta. Po të jetë zysha më në moshë, ndonjë gjë më e thjeshtë. Po të jetë profesor, pra mësues, ku e di unë se çfarë dhurate mund t’i bësh një mësuesi? Celular? Jo, kravatë ndoshta. Lum si këta që marrin dhurata çdo vit, por se mos u intereson shumë se kush i ka sjellë! Në fakt, pse duhet të interesohet se kush e solli dhuratën, rëndësi ka që e solli apo e sollën. Dhe, si bëjnë, sikur nuk duan! Kjo është thjesht dhe vetëm një festë biznesi; këto ditë dyqanet e dhuratave i shikon plot me fëmijë. Zakonisht, është një, pra njëra ajo që i mbledh lekët për gjithë klasën, ndërsa disa të tjerë shkojnë e blejnë dhuratën. Atë ditë zysha bën festë në klasën kujdestare. Te dhurata e sjellë është edhe një letër, ku shkruhet se kush i ka dhënë lekët, më saktë, emrat. Kalamaja, mos harroni zyshën tuaj! Zysha ka dy festa, edhe 7 Marsin, edhe 8 Marsin.
Po mirë mi zyshe, puna jote. E kam fjalën që 8 Marsi, sikur është zbehur pak, as zyshat nuk duan më mimoza tani. O zyshe, po dërrasën e zezë a ta vizatuan për këtë festë? Dhe ti, ça bëre, u çudite kur hyre në klasë? Sa mirë, çdo 7 Mars çuditeni ju, ndërsa prindërit, edhe po, edhe jo. Mund të ndodhë ndonjëherë që ndonjëri nuk shtin fare lekë. Shprehja që dëgjon këtë herë është: A do shtini lek për zushën, apo jo? Eh, mi zyshe…! Stres i madh në shtëpi, duhet blerë dhurata për zyshën. Sa e ngarkuar do jetë atë ditë ajo! Në fakt, në këtë ditë, po të shohësh gra të veshura mirë dhe të ngarkuara rëndë, e kuptohen menjëherë që janë zysha. Më kujtohet dikur, nga 8-vjeçarja, se gjithmonë e kam pasur jo me ndonjë dëshirë të madhe t’i bëja dhuratë zyshës, apo të shtija lekë për të. Ndonjë zyshe, që nuk e kisha mirë muhabetin, do t’i bëja edhe ndonjë dhuratë. Gjithmonë thosha: po Çimi, profesori i punës me dru, a merr dhurata ai! Në këtë ditë, këta mësonjësit apo arsimtarët shkojnë në një festë të përbashkët, po mirë bëjnë. Nga dhuratat më të çuditshme, për të cilat grindesha gjithmonë me time më, mbaj mend më të habitshmen festë. Zyshës i kishim bërë gati që të gjithë dhurata: geta, parfum, sapun dhe një lule artificiale. Sa të shëmtuara ishin ato lulet artificiale!
Sa popull arsimdashës jemi ne shqiptarët; duam si e si t’i shkollojmë fëmijët tanë, por, se si, pak rëndësi ka! E, në fakt, problemi i të bërit dhuratë sa për të thënë, i luksit të tyre, apo edhe i dhuratës më të veçantë, sigurisht që do ta lumturojë zyshën. Por brenda këtij kompleksi të të bërit dhuratë qëndron edhe meritokracia. Sa keq, po nuk i bëre zyshës dhuratë në këtë festë, seç ndjen shqiptari! Ose fëmija i tij do të ndihet i ndarë nga shokët, ose duhet të bashkohet me turmën. E vetmja zgjidhje, e cila e bën njeriun të reflektojë para këtij kompleksi, nuk do të jetë koha kur të gjithë do të kenë lekë në xhepat e tyre, por kur prindërit të dinë mirë të mendojnë se, të frysh një mësues me dhurata, nuk është gjë tjetër, veçse një servilizëm sa për të thënë. Një çast komod për një dhuratë kineze, apo e blerë te linja… Jo, jo, këto të fundit nuk bëjnë, se i njeh zysha mirë, janë të lira.

“Të keqen mami, çfarë dhurate do t’i çojmë zyshës për 7 Marsin?”
Pasi dilema në shtëpi u zgjidh, Qerosi vendosi t’i bënte zyshës një dhuratë të bukur për këtë festë. Ai i shihte të tjerët përreth dhe mendohej. Një djalë, që i punonte babai në një dyqan lulesh, i kishte sjellë një tufë me lule mësueses. Një vajzë, mamaja e së cilës punonte në një bonboneri, i kishte sjellë një pako me çokollata. Qerosit, që i punonte i ati në një dyqan pijesh, i kishte sjellë mësueses një kuti të rëndë. Mësuesja e ngriti lart dhe pa se diçka po pikonte. E provoi me gisht dhe tha: “Është verë?”. “Jo”, ia kthen Qerosi. Provoi edhe një pikë tjetër. “Shampanjë?’ “Jo”, i përgjigjet përsëri ai. “Nuk e di, dorëzohem! - i thotë mësuesja. - Ç’farë është?” Qerosi i përgjigjet: “Është një qenush”.